கையிலே காசு; வாயிலே தோசை!

எக்ஸ்க்யூஸ் மீ! ஒரே ஒரு சீரியஸ் பத்தி...(அப்புறம் மிச்சம் மொக்கையென்று சொல்லவா வேண்டும்?)

"ஓய்வுநேரத்தில் சம்பாதிக்க வேண்டுமா?"

அண்மைக்காலமாக, பேருந்துகளிலும், ரயில்வண்டிகளிலும் இதுபோன்ற நோட்டீஸ்கள் பல்கிப் பெருகிவிட்டன. பத்து ரூபாய் சம்பாதிக்க சிங்கியடிக்க வேண்டியிருக்கிற இந்தக் காலகட்டத்தில், உட்கார்ந்தவாறே லட்சக்கணக்கில் சம்பாதிக்கலாம் என்று ஆசைகாட்டுகிற ஆசாமிகள் பெருகிவருவதைப் பார்த்தால் வேடிக்கையாக இருந்தது. அதே சமயம், எனது சட்டைப்பையில் எவனிடமோ நான் ஏமாந்து வாங்கித் தொலைத்த ஐநூறு ரூபாய் கள்ளநோட்டு இடியாகக் கனத்துக் கொண்டிருந்தது. உழைத்த காசு கையில் தங்க மாட்டேனென்கிறது; உழைக்காமல் காசு சம்பாதிக்க விரும்புகிற கூட்டமும், அவர்களின் பேராசையை பயன்படுத்தி மொட்டையடிக்கிற கும்பலும் தைரியமாக செல்போன் நம்பருடன் நோட்டீஸ் அடித்து சுதந்திரமாக உலவிக்கொண்டிருக்கிறது.

ஜெய் ஹோ!

அலுங்காமல் குலுங்காமல் காசு சம்பாதிக்க அப்படி என்னதான் வழி இருக்க முடியும்? ஒரு தடவை கேட்டுத்தான் பார்ப்போமே?

உடனே அந்த நோட்டீஸில் அச்சடிக்கப்பட்டிருந்த அலைபேசி எண்களில் ஒன்றைத் தொடர்பு கொண்டேன்.

"குட்மார்னிங்!" என்று ஸ்ரேயாவைப் போல இனிமையான குரல் மறுமுனையில் எதிரொலித்தது. (’அடப்பாவி, நீ ஸ்ரேயாவை விட மாட்டியா?’ என்று கறுவாதீர்கள்! நான் சொன்னது பின்னணிப் பாடகி ஸ்ரேயா கோஷல்!)

"என் பேர் சேட்டைக்காரன்! உங்க நோட்டீஸ் பார்த்தேன். அதான் என்ன விபரம்னு தெரிஞ்சுக்கலாமேன்னு தான்....."

"தேங்க்ஸ் ஃபார் காலிங் மிஸ்டர் சேட்டைக்காரன்! நீங்க இப்போ என்ன பண்ணிட்டிருக்கீங்க?"

"வேர்க்கடலை தின்னுக்கிட்டிருக்கேன்!"

"அதைக் கேட்கலே! நீங்க என்ன வேலை பார்த்திட்டிருக்கீங்கன்னு கேட்டேன் சார்!"

"ஓ அதுவா? பேசின் பிரிட்ஜ் ஷெட்டுலே ரயில் டயருக்குப் பஞ்சர் ஒட்டுற வேலை பார்த்திட்டிருக்கேன்!"

"இங்கிலீஸ் பேசுவீங்களா?"

"ஓ! இங்கிலீஸ்லே பாடவே செய்வேன்! ரிங்கா ரிங்கா ரோசஸ்.....!"

"அவ்வளவு தான் தெரியுமா?"

"இல்லையே...டிங் டாங் பெல்..புசீஸ் இன் த வெல்....ஹூ புட் ஹர் இன்...?"

"கம்ப்யூட்டர் தெரியுமா?"

"பழக்கமில்லீங்க; யாருங்க அவரு?"

"செல்போன் வச்சிருக்கீங்களா?"

"இல்லீங்க! இது பக்கத்து பாசஞ்சர் கிட்டேயிருந்து ஆட்டையைப் போட்டது!"

"கல்யாணம் ஆயிருச்சா?"

"அவரு தூங்கிட்டிருக்காரு! எழுப்பிக் கேட்கட்டுங்களா?"

"அவருக்கில்லே சார்! உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆயிருச்சா?"

"இன்னும் ஒருவாட்டி கூட ஆவலீங்க!"

"அப்புறம் ஏன் பணம் சம்பாதிக்கணும்னு ஆசைப்படறீங்க?"

"அது வந்துங்க, ஒரு நாளாவது பார்க் ஹோட்டல்லே போய் பாயா சாப்பிடணுமுன்னு ஆசைங்க!"

"ஓ.கே! குட் அம்பிஷன்! எங்க அட்ரஸை நோட் பண்ணிக்கோங்க! எப்படி பணம் சம்பாதிக்கிறதுன்னு ஒரு டூ அவர்ஸ் டிரைனிங் கொடுப்போம். அதுக்கு டெலிகேட் ஃபீஸ் ஒரு நானூத்தித் தொண்ணூத்தி ஒம்பது ரூபாய் கேஷ் எடுத்திட்டு வாங்க!" என்று சொல்லிவிட்டு, அந்தப் பெண் எனக்கு முகவரியைச் சொல்ல நான் குறித்துக் கொண்டேன்.

"உங்க பேர் என்ன மேடம்?"

"கலாவதி!"

"தேங்க்ஸ் மேடம்!"

சரி, கையிலிருக்கிற ஐநூறு ரூபாய் கள்ளநோட்டையும் பைசல் பண்ணிவிடலாம்; அப்படியே கலாவதியையும் பார்த்து விடலாம். போனஸாக, உழைக்காமல் பணம் சம்பாதிக்கிற யோசனை கிடைத்தால், ராஜா அண்ணாமலைபுரத்தில் ஒரு டியூப்ளெக்ஸ் அபார்ட்மென்ட் வாங்கி, வாசலில் ஒரு ஃபோர்டு ஐகானையும் நிறுத்தி விடலாம். ஒரு ஐப்போட்! அப்புறம் ஒரு 3G கைபேசி! வைத்தியையும், சுரேந்திரனையும் அழைத்துக் கொண்டு எஸ்கேப்பில் படம்...இப்படியே யோசிக்க யோசிக்க, கனவில் கலாவதி கருப்புக்கண்ணாடி போட்டுக்கொண்டு கடற்கரையில் நடக்க, நான் பின்னால் பாடிக்கொண்டே போவது மாதிரி ஒரு காட்சி கண்முன்னே தோன்றி மறைந்தது.

"வா செல்லம் வா வா செல்லம்......! நடக்கிற பட்டாம்பூச்சி நீ தானே?"

குறிப்பிட்ட நாளில், லயோலா கல்லூரிக்குப் பின்பக்கத்திலே, மகாலிங்கபுரம் போகிற வழியில் இருந்த அந்தக் கட்டிடத்தின் மாடிக்குள் நுழைந்தபோது, எனக்கு முன்னாலேயே ஜீன்ஸ் போட்ட இளைஞர்கள் முதல் ஜிப்பா போட்ட பெருசுகள் வரை, ஆண்களும் பெண்களுமாய் ஒரு நூறு பேர் உட்கார்ந்தபடியும், நின்றபடியும் நின்றிருந்தனர். கலாவதியைக் காணோமே? யாரிடம் கேட்கலாம்?

"யெஸ் மிஸ்டர்! உங்க பேர் என்ன?"

குரல்வந்த திசையில் பார்த்தபோது, அர்ஜெண்டாக ஒரு பல்செட்டுக்கு அட்வான்ஸ் கொடுத்துவிட்டு வந்ததுபோல, அசப்பில் என் அப்பத்தா போல ஒரு பெண்மணி! என்னை நோக்கி அவள் புன்னகைத்ததில் என் வயிற்றுக்குள் யாரோ புளியோதரை பிசைவது போலிருந்தது.

"ஐயாம் கலாவதி!"

என்னது? கலாவதியா? இல்லை..நீ காலாவதி!

"என் பேர் சேட்டைக்காரன்!"

"ஓ! உட்காருங்க! இந்த அப்ளிகேஷனை ஃபில்-அப் பண்ணுங்க!"

மூளைக்குள்ளே ’வா செல்லம் வா வா செல்லம்,’ பாட்டு நின்றுபோக, பரவை முனியம்மா கண்முன்தோன்றி ’யே இந்தா..யே இந்தா..யே இந்தா...,’ என்று நக்கலாகப் பாடுவது போலிருந்தது. போதாக்குறைக்கு இருக்கிற கூட்டத்தைப் பார்த்தால், என் முறை வருவதற்கு ரொம்ப தாமதமாகும் போலப் பட்டது. வேறு ஏதாவது அதிரடியாகச் செய்து சீக்கிரமாக அங்கிருந்து ’எஸ்’ ஆக வேண்டியது தான்.

"மிஸ் கலாவதி! பார்த்ததுமே கேட்கணுமுன்னு நினைச்சேன்! நீங்க தானே அலங்கோலங்கள் சீரியல்லே ஹீரோயினா வர்றீங்க?"

"நோ!" என்று கலாவதியின் முகம் கூச்சத்தில், பொறித்த ஜவ்வரிசி வடாம் போல சிவக்கவும், ஓமன் படத்தை ஒண்டியாகப் பார்ப்பது போல எனது அடிவயிற்றில் கிலி படர்ந்தது. "அது நானில்லை; நடிகை தேவாங்கினி!"

"அசப்பிலே தேவாங்கு மாதிரியே...ஐ மீன்..தேவாங்கினி மாதிரியே இருக்கீங்களா, அதான் சந்தேகப்பட்டுக் கேட்டேன்!"

அவ்வளவு தான்! காலாவதி சரணாகதியாகி விட்டாள்.

"மேடம்! கடோத்கஜன்னு எனக்குத் தெரிஞ்ச ஒரு டைரக்டர் ’குடும்பம் ஒரு குருமா’னு சீரியல் எடுக்குறாரு! அதுலே ரெண்டு அம்மா, மூணு அக்கா, நாலு தங்கை, அஞ்சு அண்ணி, ஆறு அத்தை, ஒரே ஒரு அப்பா வர்ற மாதிரி கதை! உங்களுக்கு அப்ஜெக்ஷன் இல்லேன்னா, நான் சிபாரிசு பண்ணறேன்."

"நெஜமாவா? அந்த டைரக்டரோட நம்பர் தெரியுமா?"

"இப்போ ரிலீஸ் ஆயிட்டாரு! அதுனாலே எல்லாரும் பேர் சொல்லித்தான் கூப்பிடறோம் . அது போகட்டும்! உழைக்காமலே பணம் சம்பாதிக்கலாமுன்னு சொல்லுறாங்களே! அது எப்படீங்க? வீடு வீடாப் போயி ஏதாவது சோப்பு விக்கணுமா? இன்சூரன்ஸுக்கு ஆள் பிடிக்கணுமா?"

"நீங்க வேண்டியவருங்குறதுனாலே சொல்றேன். எதையும் விக்க வேண்டாம். சுத்தமா உழைக்கவே வேண்டாம்!"

"எப்படீங்க? சுத்தமா உழைக்காம பிச்சையெடுத்துத்தான் காசு சம்பாதிக்க முடியும்!"

"யூ ஆர் ராங் ! பிச்சையெடுக்கிறதுக்கு சங்கீத ஞானம் வேண்டும். "தில்லையம்பல நடராஜா’ விலேருந்து ’அரிமா..அரிமா’ வரைக்கும் எல்லாப் பாட்டும் மனப்பாடமாத் தெரிஞ்சிருக்கணும். நடிக்கத் தெரிஞ்சிருக்கணும். வாய்ஸ் மாடுலேஷன் ரொம்ப முக்கியம். நாங்க சொல்லுற தொழில்லே அதெல்லாம் அவசியமே இல்லை."

"அப்படீன்னா, ஏதாவது சீட்டுக்கம்பனி ஆரம்பிக்கணுமா?"

"அதுக்கு ஒரு ஐயாயிரம் ரூபாயாவது இருந்தாத்தானே கரண்ட் அக்கவுண்டே ஆரம்பிக்க முடியும்? எங்க தொழிலுக்கு அதுவும் தேவையில்லை!"

"அப்படீன்னா, வீடு வீடாப்போகவும் வேண்டாம்! உழைக்கவும் வேண்டாம்! முதலீடும் வேண்டாம்! நீங்க சொல்லுறதைப் பார்த்தா, என்னை மாதிரி ஒருத்தரை ஹீரோவாப் போட்டு படம் எடுக்கப் போறீங்களோ?"

"சேச்சே! நடக்குற காரியமா அதெல்லாம்? இந்தக் காலத்துலே மிருகங்களை வச்சு யாரு படம் எடுக்கிறாங்க?"

"புரிஞ்சு போச்சு! ஆசிரமம் ஆரம்பிச்சு, சாமியார் வேசம் கட்டினா, அஞ்சாறு வருசத்துலே மெடிக்கல் காலேஜ், இன்ஜினியரிங்க் காலேஜ்னு ஆரம்பிச்சு பணம் கோடி கோடியாக் கொட்டும். சரிதானா?"

"ஐயையோ! உங்களுக்கு விசயமே தெரியலே! சாமியாராப் போனவங்க எல்லாராலும் சம்பாதிக்க முடியாது. அதுக்கு அட் லீஸ்ட் ஒரு பாம்புப்புத்து, ஆலமரத்தடியாவது வேணுமே? நாங்க சொல்லுறதுக்கு எதுவுமே வேண்டாம்!"

"அப்போ அரசியலா?"

"வெளையாடறீங்களா! அரசியலுக்கு எவ்வளவு முதலீடு பண்ணனும். குறைஞ்சபட்சம் யார் வீட்டுக்காவது அனுப்புறதுக்கு ஒரு ஆட்டோவாவது வேணாமா? ஒரு பத்து ஃபிளக்ஸாவது வைக்க வேண்டாமா?"

"ஓஹோ! கலாவதி மேடம்! கண்டிப்பா உழைக்காம நேர்மையா யாராலேயும் லட்சாதிபதியாவோ, கோடீஸ்வரனாவோ சீக்கிரமா ஆக முடியாது. இருக்கிற மொள்ளமாறித்தனம் எல்லாத்தையும் சொல்லிட்டேன். அதெல்லாம் இல்லேன்னு நீங்களும் சொல்லிட்டீங்க! அப்புறம் எப்படித்தான் சீக்கிரம் பணக்காரனாவுறதாம்? தயவு செய்து சொல்லுங்களேன்!"

"மிஸ்டர் சேட்டைக்காரன்!" என்று கிசுகிசுப்பாகக் கூறினாள் கலாவதி. "நாங்க ரயில், பஸ் எல்லா இடத்திலேயும் அடிச்சோமில்லே! அதே மாதிரி நோட்டீஸ் நிறைய அடிச்சு அதுலே உங்க செல்போன் நம்பரைப்போட்டு நீங்களும் எல்லா இடத்துலேயும் ஒட்டுங்க! அதைப் பார்த்திட்டு நிறைய பேரு ஐநூறு ரூபாயை எடுத்துக்கிட்டு இங்கே வருவானுங்க! அதுலே உங்களுக்கு நூறு ரூபாய் கமிஷன்! ஒரு வாரத்துக்கு நூறு கேணயன் வந்தா உங்களுக்குப் பத்தாயிரம் ரூபாய்! மாசத்துக்கு நாற்பதாயிரம் ரூபாய்! எப்படி?"

அடப்பாவீங்களா!

"கலாவதி மேடம்! என்ன பேத்தறீங்க? ஒரு நோட்டீசை ஒட்டுனா, வாரத்துக்கு நூறு கேணயன் வந்திருவானா?"

"ஏன் வர மாட்டான்? இப்போ நீங்க வரலியா....?"

ஐயோ சாமீ! யாராச்சும் எனக்கொரு AK-47 வாங்கித்தாரீயளா?

Tweet