பயணத்தில் ஓர் நாள்!

எனது நண்பர்களும் சகபதிவர்களும் அவ்வப்போது என்னிடம் கேட்கிற ஒரே கேள்வி: அடுத்து என்ன எழுதப்போகிறாய் சேட்டை?

பெரும்பாலும் என்னிடம் பதில் தயாராகவே இருந்து வந்திருக்கிறது. அனுபவசாலிகளுடன் கிடைத்திருக்கிற நட்பு காரணமாய், அவர்களின் அறிவுரை காரணமாய், எனது கண்கள் எப்போதும் அகலத் திறந்து என் நாலாபக்கங்களிலும் நடக்கிற நிகழ்ச்சிகளை அவதானித்து, அசைபோட்டு, சில நேரங்களில் துணிந்து எழுதவும் தூண்டியிருக்கின்றன. ஆனால், இது, நீண்ட நாட்களாக நான் எழுத நினைத்து, தள்ளிப்போட்டு, இதில் வண்டல் படிவதற்கு முன்னர் எழுதிவிடலாம் என்று இப்போது முடிவெடுத்து எழுதியது.

இந்தப் பதிவை எழுத நான் படித்த இரு பதிவுகளும் காரணம். ஒன்றை எழுதியவர் பெண்; மற்றொன்றை எழுதியவர் ஆண்! இருவருமே சொல்ல வந்த கருத்து பெரும்பாலோனோரின் ஆதங்கத்தின் மற்றோர் வெளிப்பாடுதான்! ஆனால், வாசிப்பவர்களின் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்காக அவர்கள் மேற்கொண்ட எழுத்துக்குயுக்தி அருவருப்பானது. அடுத்தவர் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்காக வார்த்தைகள் போர்த்த வேண்டிய கண்ணியத்தைத் துகிலுரிந்து அரைநிர்வாணமாக ஆட விட்டிருந்தது அவர்களது நோக்கத்தைக் கொச்சைப்படுத்தியிருந்தது என்பதே என் முடிபு.

ஒரு விதத்தில் சென்னையில் நானும் ஒரு தினசரி கூட்டுவண்டிப்பயணியாக இருப்பது எழுத மிகவும் உதவியாக இருக்கிறது. தினசரிப்பயணங்களின் போது பல குணாதிசயங்கள் என்னுடன் பயணிக்கின்றன; பக்கத்தில் அமர்ந்து செய்தித்தாளையோ, கந்தர் சஷ்டி கவசத்தையோ, முரசொலியையோ அல்லது ஏதேனும் கேள்விப்பட்டிராத ஆங்கிலப்புத்தகத்தையோ விரித்துப் படித்துக் கொண்டு வருகிற மனிதர்கள்! ’இது எக்மோரா பார்க்கா?’ என்று ஜன்னல் வழியாகக் கேட்டு விட்டு, பெட்டிக்குள்ளே தட்டுத்தடுமாறி ஏறி மைக்கைப் பிடித்துக்கொண்டு ’பூமழை தூவி வசந்தங்கள் வாழ்த்த...,’ என்று பாடிப் பிச்சையெடுக்கிற பார்வையற்றவர்கள்! பத்து ரூபாய்க்கு சென்னை வரைபடம் விற்பவர்கள்! எழும்பூரிலும், பூங்காவிலும் இறங்கி யாரையோ வழியனுப்பவோ அன்றி வரவேற்கவோ செல்லுகிற நடுத்தரக் குடும்பங்கள்! நெரிசலில் உச்சுக்கொட்டியபடி நின்று பயணிக்கிறவர்கள்! உரக்க உரக்க வானொலி கேட்டுக்கொண்டு வருகிறவர்கள்! கதவருகே காற்றில் கேசம் பறக்க நின்று ஆபத்தாய் பயணிக்கிற மாணவர்கள், மாணவிகள்! இவர்களைப் பற்றி எழுதுவதற்கே இன்னுமோர் ஆயுளும், இன்னும் சில நூறு பதிவுகளும் தேவைப்படலாம் போலிருக்கிறது.

அப்படியொரு கூட்டுவண்டி நெரிசலில் தான் அந்தக் குடும்பத்தைப் பார்த்தேன். சொந்த வேலை காரணமாக, அரை நாள் விடுப்பு எடுத்திருந்ததால், நண்பகலில் நான் ஏறிய வண்டியில், மாம்பலத்தில் அந்தக் குடும்பமும் ஏறியது.

அந்தத் தம்பதியருக்கு வயது நாற்பதுக்குள் இருக்க வேண்டும். இரட்டை ஜடையுடன் ஒரு பள்ளி மாணவி-சீருடையைக் கழற்றாமலே! உடன் அவளை விடவும் இளைய ஒரு சிறுவன் - அவனும் சீருடையில் தானிருந்தான். அவர்கள் இருவரது புத்தகப்பைகளையும் பெற்றோர்கள் ஆளுக்கு ஒன்றாக வாங்கி வைத்துக்கொண்டிருந்தனர்.

அவர்களது தமிழ் உச்சரிப்பு, மற்றும் பேச்சில் அடிபட்ட "காந்திபுரம் பஸ் நிலையம், பீளமேடு, அவிநாசி சாலை’ போன்ற பெயர்களிலிருந்து அவர்கள் கோவைக்காரர்களாய் இருக்கலாம் என்று தோன்றியது. அந்தப் பெண்ணும், அந்தச் சிறுவனும் உற்சாகக்குவியலாகப் பேசிக்கொண்டே வந்து கொண்டிருக்க, அவர்களின் அம்மாவின் முகத்தில் மிகுந்த மலர்ச்சியும், அப்பாவின் முகத்தில் சற்றே அடக்கமுயன்றும் அடங்காப் பெருமிதமும் தென்படுவதை என்னால் கவனிக்க முடிந்தது. மகிழ்ச்சியான குடும்பங்களை அல்லது மகிழ்ச்சியாக இருப்பவர்களாய்த் தென்படுகிற குடும்பங்களைக் காண்பதிலும் ஒரு அலாதி சுகம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. அதிலும் கலகலவென்று சிரித்துப்பேசுகிற குழந்தைகளை, அவர்களுக்கு இரண்டுங்கெட்டான் வயதாகியிருந்தாலும் காண்பது ஒரு சுகானுபவம் தான்!

அவர்கள் நால்வர் முகத்திலும் நின்றுகொண்டே பயணம் செய்வது குறித்த வருத்தமிருப்பதாய்த் தெரியவில்லை. அனேகமாக அவர்கள் சென்னைக்குக் குடிபெயர்ந்து வந்திருக்கலாம்; எழும்பூரிலோ பூங்காவிலோ இறங்கி, எங்கிருந்தோ வருகிற அல்லது எங்கேயோ போகிற யாரையோ பார்க்க சென்று கொண்டிருக்கலாம். அந்தக் குழந்தைகளின் சீருடைகளைப் பார்த்தபோது, இப்படித் தான் இருந்தாக வேண்டும் என்று ஊகித்துக்கொண்டேன்.

கோடம்பாக்கத்தில் நின்று, அங்கிருந்து கிளம்பி நுங்கம்பாக்கத்தை ரயில் சென்று சேரும்வரை, சிலர் புருவங்களை உயர்த்திப் பார்க்கிற அளவுக்கு அந்தப் பெண்ணும், அவள் தம்பியும் உரக்கச் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.

கொடுமை! அவர்களது சிரிப்பு அதிக நேரம் நீடிக்கவில்லை!

ரயில் நுங்கம்பாக்கம் நிலையத்தில் நின்றதும் திபுதிபுவென்று கல்லூரி மாணவர்களின் கூட்டம் பெட்டிக்குள்ளே பிழியப் பிழிய ஏறி நிரம்பினர். அதன்பிறகு, அந்தக் குடும்பத்தை என்னால் பார்க்க முடியாத அளவுக்கு ரயிலில் கூட்டம் மிகவும் அதிகமாயிருந்தது. அதன் காரணமாகவோ என்னவோ, பூங்கா ரயில் நிலையம் வரும்வரையில் அந்தப் பெண்ணும், அவளது தம்பியும் பேசிய பேச்சோ, சிரித்த சிரிப்போ எனது காதுகளில் விழவில்லை. எழும்பூர் வரும்வரையில் அவர்கள் எங்கிருப்பார்கள் என்று என்னால் பார்க்கவே முடியவில்லை.

எழும்பூரில் சற்றுக் கூட்டம் குறைந்தது. தற்செயலாக நான் பார்த்தபோது, அந்தப் பெண்ணை அவளது தாயார் ஆதுரமாக அணைத்துக்கொண்டிருந்தார். அந்தச் சிறுமி அழுது கொண்டிருப்பது போலிருந்தது. அந்தச் சிறுவன் அப்பாவுடன் நின்றவாறே, அழுது கொண்டிருந்த தனது அக்காவையும், அவளை சமாதானப்படுத்திக்கொண்டிருந்த அம்மாவையும் மலங்க மலங்க வெறித்துக்கொண்டிருந்தான்.

’என்ன நடந்திருக்கும்’ என்று உறுதியாக என்னால் ஊகிக்க முடியவில்லை. ஆனால், அந்தப் பெட்டியில் இன்னும் சற்றுத் தள்ளி நின்றிருந்த ஒரு சில கல்லூரி மாணவர்கள் இவர்களைப் பார்த்து நமுட்டுச்சிரிப்பு சிரித்துக்கொண்டிருப்பதை என்னால் கவனிக்க முடிந்தது.

எழும்பூரிலிருந்து ரயில் கிளம்பி பூங்காவை அடைந்ததும், அந்தக் குடும்பம் இறங்கிச் சென்றது. இப்போது, அந்தப் பெண்ணின் தோளைப் பிடித்து அணைத்தவாறே அந்த அப்பா, அவளுக்கு ஏதோ ஆறுதல் கூறிக்கொண்டிருந்தார். அந்தச் சிறுவன் அம்மாவிடம் ’என்னம்மா நடந்தது?’ என்று கேட்கிறான் என்று ஊகிக்க முடிந்தது; ஆனால், அம்மா பதில் சொல்லாமல் கணவனைப் பின்தொடர்ந்து செல்வதை ரயில் கிளம்பும் வரையில் நான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ரயிலும் ஏறக்குறையக் காலியாகியிருந்தது.

பூங்காவை விட்டு ரயில் கிளம்பியதும், அந்த ஒரு சில கல்லூரி மாணவர்கள் உரக்கச் சிரித்தனர். அவர்களின் சிரிப்பு எனக்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்பதைப் புரிய வைத்தது.

அப்பாவித்தனமாக கலகலவென்று சிரித்துப்பேசி வந்து கொண்டிருந்த அந்தச் சிறுமியிடம் இந்த மாணவர்களில் ஒருவனோ அன்றி இவர்கள் அனைவருமோ ஏதேனும் சில்மிஷம் செய்திருக்கக்கூடும் என்பது புரிந்தது. சிறுமியிலிருந்து குமரியாகப்போகிற அந்த இடைப்பட்ட இக்கட்டான வயதில், அந்தப் பெண்ணை அதிர்வுக்குள்ளாக்கி, அழவைக்கிற அளவுக்கு அவளை அந்த சில்மிஷம் தாக்கியிருக்கிறது என்பதையும் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

நடுத்தரக்குடும்பங்களில் இது போன்ற நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு என்ன நடக்கும் என்பதை என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. ’நம் பெண் நமக்குத் தான் குழந்தை; மற்றவர்களுக்கு அல்ல,’ என்று உறைத்திருக்கும் அவர்களுக்கு! அனேகமாக அதன் பிறகு அந்தப் பெண்ணால் முன்னைப் போல கலகலவென்று சிரித்து விளையாட முடியாமல் போகலாம். அந்தச் சிறுவனுக்கே கூட பெற்றோர்கள் சில கட்டுப்பாடுகளை விதிக்கலாம் - அக்காவேயானாலும் கூட, சிலபல எல்லைக்கோடுகள் வரையப்படலாம்.

நேற்றுவரை குழந்தையாயிருந்தவள், திடீரென்று பெண்ணாகி விட்டாள் என்ற திடுக்கிடும் உண்மையை அந்தச் சம்பவம் அவர்களுக்கு உணர்த்தியிருக்கும். அவர்களது பொறுப்பை அதிகரித்திருக்கும்; சுமையைக் கூட்டியிருக்கும். நான்கு சுவர்களைத்தாண்டி வருவதென்றால் என்னவென்று அந்தப் பெண்ணுக்கு சொல்லித் தர வேண்டிய கட்டாயத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கும்.

அந்தச் சிறுவன் தன் அப்பாவிடம் துருவித் துருவிப் பல கேள்விகளைக் கேட்டிருக்கலாம் - ஏன் அக்கா அழுகிறாள் என்பது தொடங்கி! அனேகமாக, அந்தத் தகப்பன் மவுனத்தைத் தவிர வேறு எதையும் பதிலாகச் சொல்லியிருக்க வாய்ப்பில்லை.

ஆனால்...! கண்டிப்பாக அந்தச் சிறுவனுக்கு அவன் அப்பா சொன்னால் நல்லது. கலகலவென்று சிரித்துக்கொண்டு வந்த அக்காவைக் கண்ணீர் விடச் செய்தது எது என்று விளக்கிச் சொன்னால் நல்லது. அவனுக்கும் நல்லது! எதிர்காலத்தில் அவன் பேருந்திலோ, ரயிலிலோ பார்க்கப்போகிற பெண்களுக்கும் நல்லது!

அன்று சொல்லியிருக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை; பிறிதொரு சந்தர்ப்பத்தில், அவன் சற்று முதிர்ச்சியடைகிற போது சொல்ல வேண்டியது, அவரது கடமையென்றே நினைக்கிறேன்.

அந்தத் தகப்பன் ரயில்வே காவல்நிலையத்தில் ஏன் புகார் செய்யவில்லை? நீ ஏன் அந்த மாணவர்களைத் தட்டிக் கேட்கவில்லை? - இது போன்ற கேள்விகளுக்கு என்னிடம் பதில் இல்லை! நானும் உருண்டு சென்று கொண்டிருக்கும் கூழாங்கற்களில் ஒன்றாகச் சென்று கொண்டிருக்கிறேன்.

ஆனால், இனி ஒவ்வொரு முறை அந்தப் பெண் ரயிலில் போனாலோ, ரயிலின் சத்தம் கேட்டாலோ, தொலைக்காட்சியில் பார்த்தாலோ கூட அவளும், அவள் குடும்பத்தாரும் வெம்புவார்களோ என்னவோ? அந்தப் பெண்ணுக்கு தன்னைத் தீண்டியவனின் விகாரம் கண்முன்னே விசுவரூபமெடுத்து நிற்குமோ என்னவோ?

அதே சமயம், எங்கோ ஒரு ரயிலிலோ, பேருந்திலோ, எவனோ ஒருவன் தனது வக்கிர விளையாட்டில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருக்கக்கூடும் என்பதும் உறைக்காமலில்லை!

Tweet