பெருமூச்சு – ஸ்ரீதேவி.02

இதன்முதல் பகுதியை வாசிக்க இங்கே சொடுக்கவும்

இந்தப் பகுதியில் ஸ்ரீதேவியின் இந்தித்திரையுலக வெற்றிகள் குறித்து, எனது கருத்துக்களைப் பதிவிட உத்தேசம்.

      தமிழில் காவிய அந்தஸ்தைப் பெற்ற ‘மூன்றாம் பிறை’ இந்தியில் எடுக்கப்பட்டபோது (சத்மா), அதைப் பார்வையாளர்கள் நிராகரித்து விட்டனர். இருந்தாலும், ‘ஏக் தூஜே கே லியே’ படத்துக்குப் பின், கமல் அசட்டையாக நடித்த(?) சில உருப்படாத படங்களுக்குப் பிறகு (உதாரணம்: சனம் தேரி கஸம்), ‘சத்மா’ அவரை ரமேஷ் சிப்பி போன்ற இயக்குனர்களின் கவனத்துக்குக் கொண்டு சென்றது. ஆனால், ஸ்ரீதேவிக்கு அழுத்தமான கதாபாத்திரங்களை அளிக்கிற துணிச்சல் எவருக்கும் வரவில்லை. ஏதோ விருது கிடைத்தாலும், ஒரு வெற்றி நடிகை என்ற அந்தஸ்து கிடைக்க வெகுநாட்கள் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது.

                அப்போதைய காலகட்டம் சற்று வினோதமாக இருந்தது. அமிதாப் பச்சன், ராஜேஷ் கன்னா, தர்மேந்திரா, ஜிதேந்திரா, சஷி கபூர் போன்ற மூத்த நடிகர்கள் மட்டுமின்றி, மிதுன் சக்ரபர்த்தி, ரிஷி கபூர், அனில் கபூர், சன்னி தியோல், சஞ்சய் தத், குமார் கௌரவ் போன்ற இளம் நடிகர்களும் பல படங்களில் நடித்துக் கொண்டிருந்தனர். மீனாட்சி சேஷாத்ரி, பூனம் தில்லான், பத்மினி கோலாப்பூரி போன்ற பல இளம் நடிகைகளுடன் போட்டிபோட்டு முந்துவதற்கு, ஸ்ரீதேவிக்குக் கைகொடுத்தவை தெலுங்கு மற்றும் தமிழிலிருந்து இந்திக்கு மாறிய படங்கள் தான்.

      இன்னொரு புறம், கே.விஸ்வநாத்-தின் ‘சிரிசிரி முவ்வா’ இந்தியில் ரிஷிகபூர் கதாநாயகனாக நடிக்க ‘ஸர்கம்’ என்ற பெயரில் வெளியாகி சக்கைபோடு போட்டு, அதில் அறிமுகமான ஜெயப்ரதா பிரபலமாகியிருந்தார். அதைத் தொடர்ந்து, டி.ராமராவ், கே.பாப்பையா,கே.ராகவேந்திர ராவ், தாசரி நாராயண ராவ் போன்றவர்கள் தங்களது வெற்றிப்படங்களை ஜிதேந்திராவைக் கதாநாயகனாகப் போட்டு, ஜோடியாக ஸ்ரீதேவி அல்லது ஜெயப்ரதாவை நடிக்க வைத்து, பாலிவுட்டை அதிரடித்துக் கொண்டிருந்தனர். ஜிதேந்திரா-ஸ்ரீதேவி நடித்து வெளியான ‘ஹிம்மத்வாலா’ படம் அபாரமாக வெற்றிபெற்றது. அந்தப் படத்தில் இடம்பெற்ற ‘நைனோம் மே சப்னா, சப்னோம் மே ஸஜ்னா, ஸஜ்னா பே தில் ஆகயா’ என்ற பாடல் சூப்பர்ஹிட்டானது.

      ’ஹிம்மத்வாலா’வைத் தொடர்ந்து மாவாலி, தோஃபா, ஜஸ்டிஸ் சௌத்ரி போன்ற பல படங்கள், முழுக்க முழுக்க ஹைதராபாத்தில் தயாரிக்கப்பட்டு, விந்தியமலைக்கு அப்பால் கலக்கத்தொடங்கின.  ஜிதேந்திரா, ஸ்ரீதேவி ஜோடி; பப்பிலஹரி இசை; காதர்கான் வசனம்; சக்திகபூர் காமெடி; ஏதோ ஒரு ராவ் தயாரிக்க, இன்னொரு ராவ் இயக்கம் என்று வெளிவந்து சந்தடியில்லாமல் ஹிட்டான படங்கள் ஏராளம். இந்த தெற்கத்திய படையெடுப்பை முதலில் விமர்சித்த அமிதாப் பின்னாளில் தானும் அந்த ஜோதியில் கலந்து சில வெற்றிப்படங்களைக் கொடுத்தார். (’ஒரு கைதியின் டைரி, என் தங்கச்சி படிச்சவ, திரிசூலம் இத்யாதி..) அமிதாப்பும் ஸ்ரீதேவியும் முதலில் இணைந்து நடித்த ‘இன்குலாப்’ படுதோல்வியடைந்தது என்றாலும், அதற்கு ஸ்ரீதேவி காரணமல்ல. ‘ஆங்க்ரீ யங் மேன்’ வயோதிகத்தை எட்ட ஆரம்பித்திருந்ததாலும், இளைஞர்கள் அந்த ராஜபாட்டையை ஆக்கிரமிக்கத் தொடங்கியிருந்ததாலும் ஒரே மாதிரியான அமிதாப் படங்களை மக்கள் நிராகரிக்கத்தொடங்கினர். ஆனால், ஸ்ரீதேவி வெற்றி மீது வெற்றி கண்டு மென்மேலும் உயர உயரப் பறந்து கொண்டிருந்தார்.

      ரிஷிகபூர்-ஸ்ரீதேவி நடிப்பில் வெளியான ‘நகீனா’ அவருக்கு ஒரு திருப்புமுனைப் படமென்று சொல்லலாம். நாக கன்னிகையாக அவர் நடித்த அந்தப் படம் வசூலில் பல அமிதாப் படங்களின் ரிகார்டுகளையே தகர்த்தது. (பின்னாளில் ‘நிகாஹேன்’ என்று இதன் தொடர்ச்சியாகவும் ஒரு படம் வெளிவந்தது)

      அப்போதிருந்த இளம் நடிகைகளிடம் இல்லாத ஒரு திறமை ஸ்ரீதேவியிடம் இருந்தது என்றால், அது நகைச்சுவை நடிப்புத்தான்! ‘மிஸ்டர் இந்தியா’ படம் ஸ்ரீதேவியின் நகைச்சுவை நடிப்புக்கு மிகச்சிறந்த உதாரணம். முதல் பாதியில் அனில்கபூரின் வீட்டில் குழந்தைகளின் லூட்டியைச் சகிக்க முடியாமல் அவர் வெளிப்படுத்திய உடல்மொழியாகட்டும்; பின்பாதியில் சூதாட்ட விடுதியில் சார்லி சாப்ளின் கெட்-அப்பில் வந்து அவர் செய்கிற அலப்பறையாகட்டும், இந்தித் திரைப்படக் கதாநாயகிகள் எவரிடமும் முன்பு காணப்படாத ஒரு அற்புதமான திறமையாக, புதுமையாக இருந்தது. (ஸ்ரீதேவியைப் பார்த்து ‘கிஷன் கனையா’ படத்தில் பின்னாளில், மாதுரி தீட்சித்தும் சார்லி சாப்ளின் கெட்-அப்பில் நடித்தார் என்றாலும், ஊஹும், ஸ்ரீதேவியோடெல்லாம் ஒப்பிடவே முடியாத்.....!)

      ’மிஸ்டர் இந்தியா’ படம் என்றாலே சட்டென்று ஞாபகத்துக்கு வருவது; ஸ்ரீதேவி சிகப்பு நிற ஷிஃபான் புடவையணிந்தவாறு, காற்றில் கூந்தலும் புடவைத்தலைப்பும் அலைபாயத்தோன்றி, ‘காட்டே நஹி கட்தே யே தின் யே ராத்’ என்று பாடியாடி இளம் நெஞ்சங்களை (அப்போ நான் யூத் தான்!) கொள்ளை கொண்ட அந்தப் பாடல்தான்! யூ-ட்யூபில் இருக்கிறது; அவசியம் பாருங்கள்!

      ’கரம்சந்த்’ துப்பறியும் தொடரைத் தயாரித்த பங்கஜ் பராஷர் இயக்கிய ‘சால்பாஜ்’ ஸ்ரீதேவியின் பன்முகத்திறனுக்கு இன்னொரு சான்று. அந்தப் படத்தில் அவருக்கு இரண்டு வேடங்கள்; சன்னி தியோல், ரஜினிகாந்த் என்று இரண்டு டம்மி ஹீரோக்கள்! ‘எங்க வீட்டுப் பிள்ளை’ மாதிரி அது ‘எங்க வீட்டுப் பெண்’ என்று சொல்லலாம். அதில் பீர் குடித்துவிட்டு அவர் அடிக்கிற லூட்டியாகட்டும்; ‘கிஸீ கீ ஹாத் நா ஆயேகி யே லட்கி’ பாட்டில் அவர் ஆடிய சுறுசுறுப்பாகட்டும்; வில்லன் சக்திகபூரைக் கலாய்ப்பதற்காக ‘பல்ல்ல்ல்ம்மா’ என்று குழந்தைக்குரலில் கொஞ்சுகிற குறும்பாகட்டும்; அடிக்கடி இடம் மாறி, ரஜினிக்குக் கடுப்பேற்றுகிறதாகட்டும்; பழம்பெரும் நடிகர் ராஜ்குமாரின் குரலை மிமிக்ரி செய்து ரோஹிணி ஹத்தங்கடியை மிரட்டுகிற காட்சியாகட்டும்! நோ சான்ஸ்! ‘சீதா அவுர் கீதா’ ஹேமாமாலினியைத் தூக்கிச் சாப்பிட்டு விட்டார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். நகைச்சுவையின் முக்கிய அம்சமான ‘டைமிங்’கில், ஸ்ரீதேவியை மிஞ்சிய நடிகையை நான் கண்டதில்லை.

      ’ரூப் கீ ரானி சோரோன் கா ராஜா’ படத்தில் தமிழ்ப்பெண் வேடத்தில் வந்து அனில்கபூரை ‘யோவ் மச்சான்’ என்று உறவுகொண்டாடி, நடுத்தெருவில் குந்தவைத்து அவர் ஒப்பாரி வைக்கிற காட்சியில் தமிழ் தெரியாதவர்கள் கூட விழுந்து விழுந்து சிரித்ததை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

      ’முந்தானை முடிச்சு’ படம் இந்தியில் ‘மாஸ்டர்ஜீ’ என்ற பெயரில் தயாரிக்கப்பட்டபோது, அதில் ராஜேஷ் கன்னாவுக்கு ஜோடியாக ஸ்ரீதேவி அபரிமிதமாக கவர்ச்சி காட்டி நடித்தும் படம் எடுபடவில்லை. அதே போல ஃபெரோஸ்கானின் ‘ஜான்பாஜ்’ படத்தில் ‘ஹர் கிஸீ கோ நஹீ மில்தா யஹா பியார் ஜிந்தகி மே’ என்ற பாட்டில் புடவையில், ஸ்ரீதேவி ஒரு தேவதை போலத் தெரிந்தார். சுபாஷ் கய்யின் ‘கர்மா’ படத்தில் மூன்று கதாநாயகிகளில் ஒருவராக, ஒப்புக்குச் சப்பாணியாக வந்து போனார். இப்படி வெற்றிக்கு நடுநடுவே சறுக்கிய படங்களுக்கும் குறைச்சலில்லை.

      காதல் கதைகளை எடுப்பதில் மன்னரான யாஷ் சோப்ராவின் ‘சாந்தினி’ ஸ்ரீதேவியை இந்தித்திரையுலகின் முடிசூடா ராணியாக்கியது என்றால், அனேகர் ஒப்புக்கொள்வார்கள். அந்தப் படத்தின் வெற்றி, அதே போல கதைகளைப் பின்னாளில், பற்பல வருடங்கள் கழித்தும் எடுப்பதற்கு ஒரு முன்னோடி மாதிரி இருந்தது. (குச் குச் ஹோதா ஹை, தில் தோ பாகல் ஹை வகையறா). இதே நிறுவனத்தின் ‘லம்ஹே’ படம் இந்தியின் சிறந்த 50 படங்களின் பட்டியலில் எப்போதும் இடம்பெறும். வியாபாரரீதியான வெற்றி தவிரவும், ஸ்ரீதேவியை ஒரு சிறந்த நடிகையாக முன்னிறுத்திய படங்கள் அவை.

      முகுல் ஆனந்தின் இயக்கத்தில் அமிதாப்-ஸ்ரீதேவி இணைந்து நடித்த ‘குதா கவா’ திரைப்படம், தோல்விப்படம் என்றாலும் கூட, ஸ்ரீதேவியின் விசிறிகளால் மறக்க முடியாத படம். ஆப்கானிய பெண்ணாகவும், இந்தியாவில் வளர்ந்த மகளாகவும் இரட்டை வேடத்தில் அசத்தியிருந்தார் ஸ்ரீதேவி. குறிப்பாக, அமிதாப்பின் ஜோடியாக, உருதுவை திருத்தமாகப் பேசி, அழுத்தமான நடிப்பை வெளிப்படுத்தியிருந்தார். ‘தும் முஜே கபூல் மே துஜே கபூல்’ ‘ ந ஜானா மேரா பாதுஷா’ போன்ற பாடல்கள் படமாக்கப்பட்ட விதம் மற்றும் ஸ்ரீதேவியின் தோற்றம் காரணமாக இன்றும் சிலாகித்துப் பேசப்படுகின்றன.

      திருமணத்துக்கு முன்னர் ஸ்ரீதேவி கடைசியாக நடித்த படங்களில் குறிப்பிடத்தக்கது ’ஜுதாயி’. ‘இரட்டை ரோஜா’ தமிழ்ப்படத்தில் ஊர்வசி ஏற்றிருந்த கதாபாத்திரத்தை இந்தியில் ஸ்ரீதேவி செய்திருந்தார். அதன் பிறகு, சுரத்தில்லாமல் ஓரிரு படங்களைச் செய்து, மாதுரியின் பேரலையில் சிக்குண்டு சற்றே தடுமாறினாலும், ஏறத்தாழ பத்து வருடங்கள் இந்தித் திரையுலகை ஆட்சி செய்தவர் ஸ்ரீதேவி என்பதே என் போன்ற விசிறிகள் மட்டுமல்ல, விமர்சகர்களின் கருத்தாகவும் இருக்கிறது.

      இன்னும் ‘இங்கிலீஷ் விங்கிலீஷ்’ பார்க்கவில்லை. பார்க்க வேண்டும்.

பெருமூச்சு – ஸ்ரீதேவி

”இங்கிலீஷ் விங்கிலீஷ்” படம் குறித்து எல்லா ஊடகங்களும் சொல்லி வைத்தாற்போலப் புகழ்ந்து தள்ளிக் கொண்டிருப்பதாலும், இணையத்திலும் பெரும்பாலானோர் இந்தப் படம் குறித்த தங்களது விமர்சனங்களை எழுதி முடித்து விட்டதாலும், மிக முக்கியமாக, இன்னும் இந்தப் படத்தை நான் பார்க்கவில்லை என்பதாலும், அது பற்றி எழுதுவதை விடவும், நான் பார்த்து ரசித்த ஸ்ரீதேவியைப் பற்றி எழுதலாம் என்று உத்தேசம்.

                இங்கிலீஷ் விங்கிலீஷ் படம் குறித்த விமர்சனங்கள், ஸ்ரீதேவி மீண்டும் வந்த குஷியால் விளைந்த மிகையான புகழ்ச்சியோ என்று யோசிக்க நேர்ந்தாலும், ஒரு நிமிடம், மாதுரி தீட்சித் மீண்டும் வந்து நடித்த ‘ஆஜா நாச்லே’ படம் விமர்சகர்களாலும் ரசிகர்களாலும் ஒட்டுமொத்தமாக ஒதுக்கப்பட்டது என்பதையும் ஞாபகத்தில் வைத்திருக்க வேண்டியிருக்கிறது!

      குழந்தை நட்சத்திரங்களாக அறிமுகமாகி பின்னர் குமரிகளாக திரையுலகில் வலம்வந்தவர்களில் மலைக்க வைத்தவர்கள் இருவர்தான் என்பது என் கருத்து. முதலாமவர் ஸ்ரீதேவி; மற்றவர் குஷ்பு! ஆனால், ஸ்ரீதேவியின் படங்களோடு உள்ள பரிச்சயம் காரணமாகவும், பின்னாளில் அவர் இந்தித் திரையுலகின் முதல் ‘பெண் சூப்பர் ஸ்டார்’ ஆனதுவரையிலான அவரது பரிணாம வளர்ச்சியை சராசரி சினிமா ரசிகனாகக் கவனித்தவன் என்ற முறையிலும், எனது ஓட்டு எப்போதுமே ஸ்ரீதேவிக்குத்தான்! சொல்லப்போனால், ஸ்ரீதேவி தனது ஒவ்வொரு பருவத்திலும் நடித்த பல படங்கள் பற்பல காரணங்களுக்காக, (ஸ்ரீதேவி உட்பட!) எனக்குப் பிடித்திருந்தது போலவே பலருக்கும் பிடித்திருக்கக்கூடும் என்பதே என் அனுமானம்.

      ’ நல்ல பேரை வாங்க வேண்டும் பிள்ளைகளே!’ என்று மக்கள் திலகம்

’நம் நாடு’ படத்தில் தூக்கிக் கொஞ்சிய அந்தச் சிறுவன் வேடமிட்ட ஸ்ரீதேவியையும், ‘இதோ எந்தன் தெய்வம் முன்னாலே’ என்று, ‘பாபு’ படத்தில் நடிகர் திலகம் உச்சிமோந்த அந்தப் பெண் குழந்தையையும், இரண்டு திலகங்களின் சகாப்தத்தில் வாழ்ந்த சாமானிய ரசிகனால் எளிதில் மறக்க முடியாது.

      ’அவளுடே ராவுகள்’ படத்தின் மூலம் தென்னிந்தியத் திரையுலகை ஒரு கலக்குக் கலக்கிய ஐ.வி.சசியின் ‘ஆ நிமிஷம்’, ‘ஆலிங்கனம்’ போன்ற மலையாளப்படங்களில் ஸ்ரீதேவியைப் பார்த்த பருவம் வேறு; பார்வையும் வேறு; அந்த அனுபவங்களும் வித்தியாசமானவை! காரணம், குழந்தையா குமரியா என்ற குழப்பமான இடைப்பட்ட பருவத்தில், தமிழில் சென்சாரின் கத்திரிகளுக்குச் சர்வசாதாரணமாக இரையாகக்கூடிய காட்சிகளில் அந்தப் படங்களில் ஸ்ரீதேவி நடித்திருந்தார். (அப்படங்கள் முறையே ‘நூல்வேலி’  ‘பகலில் ஒரு இரவு’ என்ற பெயர்களில் தமிழிலும் தயாரிக்கப்பட்டு வெளிவந்தன)

      இந்த இக்கட்டான பருவத்தில், ஸ்ரீதேவி தமிழில் நடித்த படம் ‘மூன்று முடிச்சு’ என்னை வசீகரிக்கவில்லை. அப்போது ‘குமுதம்’ பத்திரிகையில் வந்த விமர்சனத்தில் தெரிவிக்கப்பட்ட பெரும்பாலான கருத்துக்களுடன் எனக்கு உடன்பாடு இருந்தது. இளம் சிற்றன்னைப் பாத்திரம், குருவி(ஸ்ரீதேவி) தலையில் வைக்கப்பட்ட பனங்காய் என்றாலும், கமல், ரஜினி இருவரும் தேற்றிய படம் என்பதே இன்றளவிலும் எனது கருத்தாக இருக்கிறது. இதைத் தொடர்ந்து வந்த ‘காயத்ரி’ அடுத்தடுத்து சுஜாதாவின் கதைகளைக் கெடுத்துக் குட்டிச்சுவராக்கும் ஒரு அபாயகரமான கலாச்சாரத்துக்கு வித்திட்ட படம் என்று எவ்வித ஈவு இரக்கமுமின்றி நான் சொல்லுவேன்.

      என்னைப் பொறுத்தவரை ஸ்ரீதேவியைக் கண்டுபிடித்தவர் பாரதிராஜா தான் என்பேன்! ’16 வயதினிலே’ படத்திலிருந்துதான் ஸ்ரீதேவி நட்சத்திரம் என்ற தளத்திலிருந்து ’நடிகை’ என்ற பீடத்துக்குத் தாவியேறினார். ஸ்ரீதேவிக்குள்ளிருந்த மயிலுவைக் கண்டெடுத்தவர் பாரதிராஜாதான்! சப்பாணி, பரட்டை, குருவம்மாள், வெள்ளையம்மாள் என்று அந்தப் படம் பல பாத்திரங்களை நம்முடன் நடமாடவிட்டாலும், மயிலு ஏற்படுத்திய தாக்கத்தைச் சொல்லி விளக்க முடியாது.

      தண்டவாளத்தருகே கண்டாங்கிச்சேலையுடுத்தி, ‘யார் வரவுக்கோ ஆவலுடன் காத்திருந்த’  அந்த மயிலை அறிமுகப்படுத்திய ஆரம்பக்காட்சியில், அந்தப் பெரிய கண்களைக் காட்டி, ‘இது இவளது கதை’ என்று குறிப்பாய்ச் சொன்ன பாரதிராஜாவின் துணிச்சல் அபாரமானது. கருப்பு வெள்ளைப்படங்களும், அறுபதுகளை விட்டு நகர மறுத்த திரைக்கதை பாணிகளும், சுவரொட்டிகளில் கூட பெயர் குறிப்பிடப்படாத அளவுக்குப் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டிருந்த தொழில்நுட்பமும் வேண்டாவெறுப்பாய் கூடிக் குடித்தனம் நடத்திக் கொண்டிருந்த காலத்தில், பாரதிராஜா காட்டியது ஒரு புதிய படம்; அவர் கொண்டு வந்து நிறுத்தியவை புதிய கதாபாத்திரங்கள்; அவர் நமக்கு அறிமுகம் செய்வித்தது மயில் என்ற ஒரு கிராமத்துத் தேவதையை! அதைத் தொடர்ந்து வந்த காட்சியில் ‘ஆத்தா நான் பாசாயிட்டேன்!’ என்று ஓடிவந்து இமைசிமிட்டிய அந்த இளம்தேவதையின் அடுத்தடுத்த வெற்றிகள், இன்றைய வரலாறு!

                16 வயதினிலே படத்தின் அறிமுகக்காட்சியிலேயே, பரட்டை தெருவில் சண்டைபோடுவதை வெறுப்புடன் பார்க்கிற அந்த ஒற்றை ஃப்ரேமில் ஸ்ரீதேவியின் நடிப்புத்திறனுக்கு ஒரு அச்சாரம் கொடுத்திருப்பார் பாரதிராஜா. அந்தப் படம் வெளியான புதிதில், மஞ்சள் தாவணியணிந்த பெண்களையெல்லாம் ‘மயிலு’ என்று சொல்லி இளைஞர்கள் மாய்ந்ததும், தேர்தல் பிரச்சாரங்களில் கூட ‘மயிலு சொல்லிச்சு!‘ என்ற இரண்டு வார்த்தைகள் சர்வசாதாரணமாகப் பயன்பட்டதும், ‘கிழக்கே போகும் ரயில்’ படம் பொன்விழாவே கொண்டாடியபோதும், ‘மயிலு மாதிரி பாஞ்சாலி இல்லை’ என்று பலர் ஆதங்கப்பட்டதும், பாரதிராஜாவுக்கும், ஸ்ரீதேவிக்கும் கிடைத்த வெற்றியின் சான்றுகள்!

      ’வணக்கத்துக்குரிய காதலியே’ படத்தில் இரட்டை வேடம். ‘ஸ்விங் ஸிவிங் ஸ்விங் உனது ஊஞ்சல் நான்’ என்று ரஜினியுடனும், ‘அடியேனைப் பாரம்மா பிடிவாதம் ஏனம்மா’ என்று விஜயகுமாருடனும் டூயட் பாடிய இரண்டு ஸ்ரீதேவிகளுமே கருப்பு வெள்ளையிலும் கலர்ஃபுல்லாய்த் தெரிந்தார்கள். ஆர்.சி.சக்தியும் கமலும் இணைந்து ஈஸ்ட்மென் கலரில் கழுத்தில் பிளேடு போட்ட ‘மனிதரில் இத்தனை நிறங்களா?’ படத்தில் ஸ்ரீதேவி உட்பட எதுவும் பிடிக்கவில்லை. (கமல் சொந்தக்குரலில் பாடிய ‘மாமா, மனசு இன்னிக்கு நல்லால்லே’ பாடல் தவிர). ஆனால் மீண்டும் பாரதிராஜா, கமல் கூட்டணியில் வந்த ‘சிவப்பு ரோஜாக்கள்’ படத்தின் கதாநாயகி சாரதாவை எளிதாக மறக்க முடியாது (’இந்த மின்மினிக்குக் கண்ணிலொரு மின்னல் வந்தது பாடலில் நீச்சலுடை போட்டுக் கொண்டுவந்து, ஹும், அது ஒரு காலம்!) மக்கள் கலைஞரின் 150-வது படமான ‘டாக்ஸி டிரைவர்’ படத்தைப் பார்க்காதவர்கள், எங்காவது டிவிடி கிடைத்தால் ஸ்ரீதேவிக்காகவேனும் பார்த்து உய்யுமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன். சுஜாதாவின் கதையைக் கழுவிலேற்றி எடுக்கப்பட்ட ‘ப்ரியா’ படத்திலும் முன்பாதியில் உட்கார்ந்து பார்க்க முடிந்ததற்கு ஸ்ரீதேவியின் ஸ்க்ரீன் ப்ரெசன்ஸ் தான் காரணம். ரஜினியெல்லாம் சும்மா ஜுஜூபிதான்!

      ஸ்ரீதேவி-கமல் கூட்டணியில் ‘மீண்டும் கோகிலா’ ஒரு இதமான நகைச்சுவை இழையோடிய அழகான படம். ’குரு’ ‘ தாயில்லாமல் நானில்லை’ போன்ற படங்களை ஸ்ரீதேவிக்காகப் பார்த்த அடங்காப்பிடாரிகளில் அடியேனும் ஒருவன். ’நீல மலர்கள்’ என்ற இன்னொரு திராபைப்படத்தைக்கூட, ‘இது இரவா பகலா’ பாட்டுக்காகப் பார்த்துவிட்டு, ‘பைசா வசூல்’ என்று வீட்டுக்குக் கிளம்பியதுண்டு. ஆனால், ‘மூன்றாம் பிறை’ விமர்சகர்களால் காவிய அந்தஸ்து வழங்கப்பட்டு மகுடம் சூடிக்கொண்டது; அதில் பெரிய வியப்புமில்லை. ஸ்ரீதேவி அந்தப் படத்தை ஃப்ரேமுக்கு ஃப்ரேம் ஆக்கிரமித்திருந்தார் என்பதாலோ என்னவோ, இறுதிக்காட்சியில் கமல் மீது அனுதாபம் வரவழைக்க அவரைச் மலையில் உருட்டி, சகதியில் புரட்டி சில சாகசங்களைச் செய்ய வைக்க நேர்ந்தது இயக்குனர் பாலு மகேந்திராவுக்கு! அந்தக் காட்சியில்லாமலே கமலின் நடிப்பு அந்தப் படத்தில் ஒரு மைல்கல் என்பதில் எனக்கு எந்த சந்தேகமுமில்லை. (அட, ‘வறுமையின் நிறம் சிகப்பு’ன்னு கூட ஒரு படமிருக்கில்லே? வேண்டாம், எதையாவது எழுதி யாராச்சும் சண்டைக்கு வரப்போறாங்க!)

      ஸ்ரீதேவி-ரஜினி படங்கள் என்றால் சட்டென்று ஞாபகத்துக்கு வருவது ‘தர்மயுத்தம்’ ‘ஜானி’ மற்றும் ‘அடுத்த வாரிசு’ ஆகிய படங்கள் தான். ஹிந்தி, தெலுங்கு, கன்னடம் ஆகிய மொழிகளில் சக்கைபோடு போட்டு, அதே படம் பின்னால் தமிழில் தோல்வியடைந்தது ‘நான் அடிமை அல்ல’ படத்தில்தான். ’ஜானி’ படத்தில் ஸ்ரீதேவியின் கதாபாத்திரம் அற்புதமானது. கதாநாயகனுக்காக உருகுகிற ஒரு பாடகியாக அவர் வாழ்ந்தேயிருந்தார். ஒரு குறிப்பிட்ட காட்சி இன்னும் என் மனதில் பசுமையாய் இருக்கிறது.

      மோசடிப்பேர்வழியான ரஜினியை ஸ்ரீதேவி காதலிக்க, ரஜினி மறுக்க, ஸ்ரீதேவி கோபமாக ‘என்னைக் கேவலமானவன்னு நினைச்சுத்தானே வேண்டாம்கறீங்க?’ என்று கேட்க, ஒரு வழியாக ரஜினி தானும் காதலிப்பதாகச் சொல்லிவிட்டு, ‘என்ன இப்படியெல்லாம் பேசிட்டீங்க?’ என்று கேட்க, ‘ நான் அப்படித்தான் பேசுவேன்’ என்று பதிலளித்துவிட்டு, தலையை அசைப்பார் பாருங்கள்! நோ சான்ஸ்!

      சிவாஜிக்கு மகளாக நடித்து, பின்னாளில் ஜோடியாக நடித்து, வயிற்றெரிச்சலைக் கொட்டிக்கொண்டவர் ஸ்ரீதேவி! ’விஸ்வரூபம்’ மற்றும் ‘சந்திப்பு’ ஆகிய படங்களில் சிவாஜியோடு டூயட் பாடியபோது, சிவாஜி ரசிகர்களுக்கே கூட அழுவதா, சிரிப்பதா என்று புரியாமல் மலங்க மலங்க விழித்து வழிந்து கொண்டிருந்தோம். (ஆனால், ‘பட்டாக்கத்தி பைரவன்’ படத்தை ஸ்ரீதேவியின் காஸ்ட்யூமுக்காகவே பார்க்கலாம்!)

      ஹோசூரில் வசித்த காலங்களில் பார்த்த தெலுங்குப்படங்களில் ’தேவதா’ ‘பிரேமாபிஷேகம்‘ ‘ஜஸ்டிஸ் சௌத்ரி’ ஆகியவையும் அடக்கம்! காரணம், புரிந்திருக்குமே, ஸ்ரீதேவிதான்! தமிழில் அடக்க ஒடுக்கமாக நடிக்கிற நம்மூர் தேவதைகள், ஆந்திராப் பக்கம் போனால் மட்டும் அதீதமான ஸ்டெப்ஸுலு, கவர்ச்சியான ட்ரெஸ்ஸுலு என்று அக்கிரமம் புரிவதையெண்ணி வயிறெரிந்ததுமுண்டு. அதுவும் ஸ்ரீதேவிகாரு, ம்ம்ம்ம்ம்ம்!

      இந்திப்படங்களில் தென்னிந்தியக் கதாநாயகிகள் நடித்திருக்கிறார்கள்,வெற்றி பெற்றிருக்கிறார்கள்! ஆனால், வைஜயந்திமாலாவும், பத்மினியும் நிச்சயமாக இந்தித் திரையுலகின் முடிசூடா ராணிகளாக இருந்தது கிடையாது. அந்த இடத்தைப் பிடித்த முதல் தென்னிந்திய நடிகை ஸ்ரீதேவிதான்! அதை அவரிடமிருந்து பறிப்பதற்கு ஆனானப்பட்ட மாதுரி தீட்சித்தே போராட வேண்டியிருந்தது.

      ஸ்ரீதேவி நடித்த ‘சோல்வா சாவன்’ (16 வயதினிலே) படத்தைத் தூரதர்ஷனில் பார்த்தபோது, அந்தப் படம் வெற்றியடைந்திருந்தால் ஆச்சரியப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. அமோல் பாலேகரிடம் பாரதிராஜா எப்படி ஒரு கமலை எப்படி எதிர்பார்த்தார் என்று புரியவில்லை. ‘சத்மா’ (மூன்றாம் பிறை) படத்தை தில்லி சங்கம் திரையரங்கில் பார்த்தபோதே, ‘இது தேறாது’ என்பது புரிந்துவிட்டது. (யார் உழைப்பிலும் எந்தக் குறையும் சொல்ல முடியாதபோதும்)

      இந்தித்திரையுலகை டி.ராமராவ், தாசரி நாராயண ராவ் ஆகிய தெலுங்குப்பட இயக்குனர்கள் கிட்டத்தட்ட ஆக்கிரமித்த காலம் அது. ஜிதேந்திரா, ஸ்ரீதேவி, காதர்கான், சக்தி கபூர் என்று சரவணபவன் மினிமீல்ஸ் மாதிரி அடுத்தடுத்துப் பல படங்கள் வெளிவந்து ஓரளவு வெற்றியும் பெற்றன என்பதால், நம்மூர் கமல், ரஜினி, ஸ்ரீதேவி எல்லாரும் ஒரு ரவுண்டு அடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். (ராதா கூட ‘காம்யாப்’ என்ற படத்தில் நடித்தார். படத்தின் பெயரிலிருந்த காம்யாப்(வெற்றி) அவருக்கு அங்கு கிடைக்கவில்லை)

      மூன்றாம் பிறை தராத கவனிப்பை ஸ்ரீதேவிக்குத் தந்த படம் ‘மிஸ்டர் இந்தியா’.  முதன்முதலாக காமெடி, கிளாமர், நடிப்பு என்று அவருக்குச் செமத்தியான வாய்ப்புகளைக் கொடுத்த படம் அது. நிச்சயமாக இதுவே அவருக்கு ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்தபடம். இதையடுத்து அமிதாப்புடன் நடித்த இன்குலாப் தோல்வியடைந்தாலும், இன்னொரு பக்கத்தில் தெலுங்கிலிருந்து தருவிக்கப்பட்ட மசாலாக்கள் கைகொடுத்துக் கொண்டிருந்தன. ரிஷிகபூருடன் ஸ்ரீதேவி நடித்த ‘நகீனா” வசூலில் பல சாதனைகளைச் செய்தது. ‘மே தேரி துஷ்மன் துஷ்மன் து மேரா’ என்ற பாடலை வட இந்தியாவில் திருமணங்களின்  பாராத்( மாப்பிள்ளை ஊர்வலம்)களில் தவறாமல் கேட்க முடிந்தது.

      ஸ்ரீதேவியின் இந்திப்படங்கள் பற்றி தனியாகவே ஒன்று அல்லது இரண்டு இடுகைகள் எழுதலாம். விரைவில் எழுதுவேன். அவர் அங்கு அடைந்த வெற்றி மிகுந்த போராட்டங்கள், விமர்சனங்கள், கிண்டல்கள் ஆகியவற்றைக் கடந்து பெற்றது. நடனம் ஆடத்தெரியாது, இந்தி உச்சரிப்பு சரியில்லை, மூக்கு சரியில்லை...என்றெல்லாம் ஓரங்கட்ட முயன்றபோதெல்லாம், ஒரு சூப்பர் ஹிட் படத்தைக் கொடுத்து, அடுத்த படிக்கு முன்னேறியவர் ஸ்ரீதேவி!

      இப்போதைக்கு, மீண்டும் திரைக்குத் திரும்பியிருக்கும் ஸ்ரீதேவிக்கு நல்வாழ்த்துகள்! தன் வயதுக்கேற்ற கதாபாத்திரங்களைத் தேர்ந்தெடுத்து மீண்டும் ஒரு ரவுண்டு வருவார் என்பதே எனது தற்போதைய எதிர்பார்ப்பு.