வெத்துவேட்டு வெங்கி

வெத்துவேட்டு வெங்கிக்கு ஏன் அந்தப் பெயர் என்று கேட்பது, ரவா தோசைக்கு ஏன் அந்தப் பெயர் என்று கேட்பதற்கு ஒப்பாகும் என்று முதலிலேயே சொல்லி விடுகிறேன்.

வெங்கி என்ற வெங்கடசுப்ரமணியத்தின் சொந்த ஊரு பாலக்காடு பக்கம். மயிலாப்பூரில் ஒரு பிரபல ஜவுளிக்கடையில் பில் போட்டுக்கொண்டிருந்தவரை, எங்க முதலாளி அழைத்துக்கொண்டு வந்து வேலைபோட்டுக் கொடுத்துவிட்டார். (எனக்கே வேலை கொடுத்தவர் தானே!). அனேகமாக, வெங்கியை சிருஷ்டி செய்து கொண்டிருந்தபோது கடவுள் டிவியில் ஒருநாள் கிரிக்கெட் மேட்ச் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாரோ என்னமோ, மூளையை வைக்க சுத்தமாக மறந்துவிட்டார்.

வெங்கிக்கு ஆங்கிலம் சரியாகப் பேச வராது; கம்ப்யூட்டர் தெரியாது; இவ்வளவு ஏன், ஆபீஸில் புழங்குகிற சாதனங்களின் பெயர் கூடத் தெரியாது. அவரால் ஆபீசுக்கு சல்லிக்காசுக்கும் உபயோகமில்லை. இத்தனை தகுதிகளோடு ஏற்கனவே நான் ஒருத்தன் இருக்கிறபோது, முதலாளி ஏன் இந்த வால்யூ-அடிஷன் செய்தார் என்பது இன்றுவரை புரியவேயில்லை.

உதாரணத்துக்கு, சில முக்கியமான காகிதங்களை ஃபைல் பண்ணுவதற்காக, பஞ்ச் மெஷினைத் தேடிக்கொண்டிருந்தபோது, வெங்கி கடந்து போனார்.

"வெங்கி சார், கொஞ்சம் பஞ்ச் கொடுங்களேன்!"

"பஞ்சு இல்லை; தீக்குச்சி தரட்டுமா? காது குடையத்தானே?"

"சார், நான் பஞ்சு கேட்கலை சார்! பன்ச் மிஷின்...அதாவது ஃபைல் பண்ணுறதுக்கு, பேப்பரிலே ஓட்டையெல்லாம் போடுவாங்களே!" என்று எழும்பி நின்று பஞ்ச் மிஷினை அவருக்கு விளக்குவதற்காக, பரதநாட்டிய அடவெல்லாம் பிடித்து அபிநயமெல்லாம் செய்து காட்டவும் புரிந்து கொண்டார். இப்படியே அவருக்கு அலுவலகத்திலிருக்கும் ஒவ்வொரு பொருட்கள் குறித்தும் விளக்கி விளக்கி, பார்க்கிறவர்கள் என்னை சித்ரா விஸ்வேஸ்வரனின் சிஷ்யன் என்று எண்ணத்தொடங்கிவிட்டார்கள். விட்டிருந்தால் நாரதகான சபாவில் அரங்கேற்றமே நடந்திருக்கும்.

எங்கள் அலுவலகத்தில் குமாஸ்தா வாசுதேவன் தவிர மற்றவர்களுக்கு வெளியே சுற்றுகிற வேலை. நானும் மண்ணடியிலேயே ஆங்காங்கே டீ குடிப்பது, ராமபவனுக்குப் போய் தேங்காய்ச்சீடை, கீரைவடை சாப்பிடுவது போன்ற அத்தியாவசியப் பணிகளைக் கவனிக்க வெளியே போவதுண்டு. அப்போதெல்லாம் எனது கணினியை அப்படியே வைத்துவிட்டே போவது வழக்கம். (அணைத்துவிட்டுப்போனால், திரும்ப வந்து முடுக்கியதும் மிக்ஸியில் சாம்பார்பொடி அரைப்பது போன்ற சத்தம் கேட்கும்.) அப்படியொரு முறை காளிகாம்பாள் கோவிலுக்கு அருகிலிருந்த பெங்காளி ஓட்டலில் மோச்சர் சாப் மென்று கொண்டிருந்தபோது, கைபேசியில் அழைத்தார் வெங்கி!

"சேட்டை, ஓசூருலேருந்து ஈ-மெயில் அனுப்பியிருக்காங்களாம். முதலாளி உடனே பார்க்கச் சொன்னாரு!"

"சரி வெங்கிசார், ரெண்டு நிமிஷத்துலே வர்றேன்!"

"உடனே பார்க்கணுமாம்!"

"அப்படியா? சரி, கம்ப்யூட்டர் ஆன் பண்ணித்தானிருக்கு! முதல்லே என்ன பண்ணறீங்க, எல்லா விண்டோவையும் குளோஸ் பண்ணுங்க!"

"ஒரு நிமிஷம் சேட்டை!"

ஒன்று...இரண்டு...மூன்று நிமிடங்களாகியும் வெங்கட் பேசக்காணோம். "ஹலோ..ஹலோ.." என்று நான் அழைத்துக்கொண்டிருக்க, காளிகாம்பாள் தவிர மற்றவர்கள் அனைவரும் திரும்பிப் பார்த்தபடி போனார்கள்.

"குளோஸ் பண்ணிட்டேன் சேட்டை," என்று பேசினார் வெங்கி. "விண்டோவை குளோஸ் பண்ணினாப் போதுமா, கதவையும் குளோஸ் பண்ணட்டுமா?"

"ஓய், என்னவே பண்ணினீரு?"

"ஜன்னலையெல்லாம் சாத்தினேன்!"

"சுத்தம். அப்படியே ஷட்டரையும் இறக்கி விடுமய்யா! மானிட்டர்லே எத்தனை விண்டோ ஓப்பனாயிருக்கு?"

"மானிட்டரா? அது எங்கேயிருக்கு?"

"நாசமாப்போச்சு! கம்ப்யூட்டர் ஸ்க்ரீனைப் பாரும் வேய்!"

"ஓ! அதுவா, அதை எப்படி குளோஸ் பண்ணறது?"

"கீழே மல்கானி அண்டு சன்ஸ் கடையிருக்கில்லே, அங்கே போயி ஒரு சுத்தியலை வாங்கிட்டு வந்து ஒரு போடு போட்டா குளோஸ் ஆயிரும்!"

"என்ன சேட்டை, இப்படிப்பேசறீங்க...?"

"சரி, ஒண்ணு பண்ணுமய்யா! முதலாளி கிட்டே போயி கிருஷ்ணகிரியிலே பவர்-கட்டாயிருச்சாம். அதுனாலே ஈ-மெயில் சென்னை வந்து சேர நேரமாகுமாம்னு சொல்லுங்க. அதுக்குள்ளே நான் வந்து சேர்றேன்!"

"அவரு நம்பிருவாரா?"

"நம்ம ரெண்டு பேரை நம்பி வேலைகொடுத்தவரு மாப்பிள்ளை நல்ல படம்னாலும் நம்புவாரு!"

ஒருவழியாக நான் அலுவலகத்துக்குப் போய், ஈ-மெயிலைப் பார்த்து மேற்படித்தகவலை முதலாளியிடம் தெரிவித்தேன். அதன்பிறகு, வெங்கிக்கு கம்ப்யூட்டரைக் கற்றுக் கொடுக்க வேண்டிய பொறுப்பும் என் தலையில் வந்து விழுந்தது. ஆறுமாதத்தில் தடவித் தடவி கம்ப்யூட்டரை எப்படி இயக்குவது என்று சுமாராகக் கற்றுக்கொண்டு விட்டார்.

ஒருமுறை, திருப்பதி வெங்கடாசலபதியின் ஒரிஜினல் புகைப்படத்தை முதலாளிக்கு யாரோ ஈ-மெயிலில் அனுப்பியிருந்தார்கள். அந்த நேரம் பார்த்து நான் சரவணபவனில் மினி-மீல்ஸ் சாப்பிடப்போயிருக்கவே, வெங்கியிடம் சொல்லி அந்த மெயிலைப் பார்க்கச் சொல்லியிருக்கிறார். நம்ம வெங்கி, மிகச் சரியாக மெயிலை திறந்து, படத்தையும் தரவிறக்கம் செய்து விட்டார். ஆனால், எக்குத்தப்பாக எதையெதையோ அழுத்தி கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருந்த திருப்பதி வெங்கடாசலபதியின் படம், பள்ளிகொண்ட அரங்கநாதர் போல நெடுஞ்சாண் கிடையாகப் படுத்து விட்டது. நான் உள்ளே நுழையும்போது, என் முதலாளியும், வெங்கியும் இடுப்பில் கைவைத்தபடி உடம்பை ஒருக்களித்துச் சாய்த்தவாறு படுத்திருந்தபடத்தைக் கிட்டத்தட்ட படுத்தபடியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.

"என்ன சார் ஆச்சு?"

"என்ன சேட்டை, படம் படுத்திருச்சு?"

"இப்ப வர்ற படமெல்லாமே படுத்திருது சார், நீங்க எந்தப் படத்தைச் சொல்றீங்க?" என்று கேட்டவாறே கம்ப்யூட்டர் மானிட்டரைக் கவனித்தபோதுதான், வாழ்க்கையிலேயே முதல்முறையாக திருப்பதி வெங்கடாசலபதியின் பள்ளிகொண்ட திருக்காட்சியைப் பார்த்தேன். பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கியபடி, பெருமாளை மீண்டும் எழுப்பி நிற்கவைத்தபோது நினைத்துக்கொண்டேன்.

"நல்ல வேளை, வெங்கடாசலபதி படம் மட்டும் தலைகீழாக இருந்திருந்தால், இன்னேரம் ஆபீஸில் இரண்டு பேர் சிரசாசனம் செய்து கொண்டிருந்திருப்பார்கள்."

டிஸ்கி: இது எனது 250-வது இடுகை. தொடர்ந்து ஆதரவளித்து வரும் அன்புள்ளங்களுக்கு நன்றி!