தண்டநாளங்கள்

சென்னையும், இந்த மின்சார இரயில் பயணங்களும் எனது வாழ்வின் ஒரு முக்கிய அங்கமாகிப்போய் விட்டன. பல விடுமுறைகளில் ஏதோ ஒரு தினசரிக்கடமையிலிருந்து தப்பித்து வந்த குற்ற உணர்ச்சி போல உணர்ந்ததுண்டு. இந்த சகபயணிகளோடு ஒரு இனம்புரியாத பரிச்சயம் ஏற்பட்டு விட்டதுபோலத் தோன்றுவதுண்டு. பலருக்கும் எனக்கும் இடைப்பட்ட உறவு ஒருசில புன்னகைகள் மட்டுமே என்றாலும், பார்த்தால் அவர்களுக்காய் இடம்பிடித்து அமரச்சொல்கிற ஒரு அலாதியான நட்பு நாளடைவில் உருவாகி விட்டது.

இந்தப் பயணத்தின் ஆரம்பக்கட்டங்களில் ஏற்பட்ட பிரமிப்புகளும், எரிச்சல்களும் முற்றிலும் அடங்கிவிட்டன. எதுவாயிருப்பினும் சற்றே தலைதூக்கிப் பார்த்துவிட்டு, அதற்கு மேல் கவனம் செலுத்த விரும்பாமல் அவரவர் கையில் இருப்பதை வாசிக்கவோ, அலைபேசியில் பண்பலை கேட்பதோ, எதுவுமேயில்லாமல் போனாலும் ’நான் இதில் சம்பந்தப்பட விரும்பவில்லை,’ என அழிச்சாட்டியமாய் ஜன்னலுக்கு வெளியே வேடிக்கை பார்ப்பதோ, தொடர்ந்து இரயில் பயணத்தில் ஈடுபடுகிறவர்களுக்கு ஏற்பட்டு விடுகிற தவிர்க்க முடியாத குணாதிசய மாற்றம்!

இந்தப் பயணத்தில் தினசரி வந்துபோகிற பிச்சைக்காரர்கள் இப்போதெல்லாம் ஒரு குரூரமான சுவாரசியத்தைச் சேர்க்கிறார்கள். அனுதாபத்துக்குப் பதிலாக, அவர்களது பாணியை அன்றாடம் கவனித்து வருவதால், அவர்களது யுக்தி சிரிப்பை வரவழைக்கிறது. எப்போதாவது தன்னிச்சையாக கை சட்டைப்பையிலிருந்து ஒரு நாணயத்தை அகழ்ந்தெடுத்து அவர்களது டப்பாக்களில் சத்தமாகப் போடுகிறது. சற்றே நெரிசல் அதிகமாகி, நின்று பயணிக்கிற சூழலில் அவர்கள் மீது புதிதாய் ஒரு எரிச்சல் ஏற்படுகிறது.

ஆனால், இத்தனை எரிச்சல்கள், அருவருப்புகள், அவமானங்கள் எல்லாவற்றையும் கடந்து அவ்வப்போது இரயிலில் பிச்சைக்காரர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக்கொண்டுதானிருக்கின்றது.

சில நாட்களாக தாம்பரம்-கடற்கரை தடத்தில் புதிதாக ஒரு பிச்சைக்காரர் வந்து கொண்டிருக்கிறார். கையில் மரத்தாலான, தட்டையான, தந்திகள் கொண்ட ஒரு வினோதமான இசைக்கருவியுடன்! ஒருவர் ’சந்தூர்’ என்றார்; மற்றொருவர் ’சரோத்’ என்றார். எனக்குப் பெயர் பிடிபடவில்லையென்றாலும் அவர் வாசித்த ’ரகுபதி ராகவ ராஜாராம்,’ பிடித்திருந்தது.

தினசரியும் இரயிலில் போயே தீரவேண்டிய கட்டாயம் இருப்பவர்களுக்கு, நாளடைவில் பிச்சைக்காரர்கள் மீதான சலிப்பு மறைந்து போய் விடுகிறது. வினோதமாக, சில சமயங்களில் ஏதேனும் ஒருசில பிச்சைக்காரர்களுக்காக, சட்டைப்பையில் கொஞ்சம் சில்லறை வைத்துக்கொள்ளுகிற பழக்கமும் ஏற்பட்டு விடுகிறது.

ஓரிரு மாதங்களாக புல்லாங்குழல் இசைத்தவாறு வருகிற பார்வையற்ற பிச்சைக்காரருக்கு, நான் அவ்வப்போது சில்லறை போடுவதுண்டு. முதல்முதலாக கோடம்பாக்கம் நிலையத்தில் அவரது குழலிசையைக் கேட்டேன். ’ராஜாதிராஜா’ படத்தின் ’மீனம்மா..மீனம்மா..கண்கள் மீனம்மா,’ பாட்டை அசத்தலாக வாசித்தபடி பெட்டிக்குள் நுழைந்தார். பல்லவிக்கும் சரணத்துக்கும் இடைப்பட்ட சங்கதியைக் கூட அதன் நெளிவுசுளிவுகளுடன் அவர் புல்லாங்குழலிலேயே இசைத்தபோது சற்றுக் கிறங்கித்தான் போனேன்.

பொதுவாக, ஒரு ஆர்மோனியத்துடன் வந்து, பெரும்பாலும் இரண்டுகட்டைகளுக்கு மேல் பயன்படுத்தாமல் பாடிக்கொண்டு பிச்சையெடுக்கிற பிச்சைக்காரர்கள் நாளடைவில் அலுப்புத்தருகிறார்கள். சில சமயங்களில் அவர்களது அபசுரங்கள் அவர்கள் மீது நமக்கு இயல்பாக வர வேண்டிய பச்சாதாபத்தைச் சற்றே குறைத்து விடுகின்றனவோ என்ற சந்தேகம் எனக்கு உண்டு. பிச்சைக்காரர்களிடம் கூட சுத்தத்தை எதிர்பார்க்கிற அபத்தமான குணம் மனிதனுக்கு இருப்பதை என்னவென்று சொல்ல..?

பிறரின் அனுதாபத்தைப் பெற்று சில்லறை தேற்றுகிற இவர்களை மாற்றுத்திறனாளிகள் என்று சொல்ல மனம் தயங்குகிறது. ஆனால்...

தினசரி கடலை பர்பி வியாபாரம் செய்ய வரும் அந்த மூன்று பார்வையற்றவர்கள். இருவர் ஆண்கள்; ஒருவர் பெண்! கடற்கரையிலிருந்து எழும்பூர் வரைதான் அவர்களது வியாபாரம்; பயணம்! அதிலும் பூங்கா ரயில் நிலையம் வரைக்கும்தான் விற்பனை. பிறகு, இருக்கையிருந்தால் அமர்ந்து கொள்வார்கள். அவர்களுக்குள் எதையோ பேசிச் சிரித்துக் கொள்வார்கள். அவர்களது சிரிப்பைப் பார்க்கும்போது யாரோ தொண்டைக்குள் கையை விட்டு இதயத்தைப் பிழிவதுபோல ஒரு மெல்லிய வலியை ஏற்படுத்தும். எழும்பூர் வந்ததும் இறங்கிச்சென்று விடுவார்கள். சில சமயங்களில் அவர்கள் கண்ணிலிருந்து மறையும்வரை பார்த்திருப்பேன்.

சென்னை என்ற நகரத்தை சிலர் விதண்டாவாதமாக கழித்துக்கட்ட எண்ணுகிறார்களோ என்ற ஆதங்கம் இன்னும் இருக்கிறது. சொல்லப்போனால், சென்னையின் இரத்த ஓட்டம் போல ஓடிக்கொண்டிருக்கும் இந்த மின்சார இரயில் பயணங்களில், மாங்குமாங்கென்று உழைக்கிற வர்க்கத்தையும், இரத்தத்தை உறிஞ்சுகிற வர்க்கத்தையும் அடுத்தடுத்த இருக்கைகளில் காண முடிகிறது.

சாமானிய மனிதன் முதல், பிச்சைக்காரன் வரை பெரும்பாலானோர் இந்த நகரத்தில் எப்படியோ கவனத்தை ஈர்த்து, எதையோ செய்து, வயிற்றைக் கழுவிக்கொண்டிருப்பதை ஓரிரு இரயில் பயணங்களிலேயே புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

அதே சமயம், எவரது கவனத்தையும் ஈர்க்க விரும்பாமல், கூட்டத்தினுள் தனித்திருந்து மவுனம் காத்து, எவருடனும் அல்லது எதனுடனும் தம்மைத் தொடர்புபடுத்திக்கொள்ள விரும்பாமல், மிதந்து கொண்டிருக்கிற நபர்களும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்.

ஆனால், அவர்கள் அனைவருமே என்றோ ஒருநாள், இந்த இரயில் பயணங்களின்போது எவரது கால்களினாலோ மிதிபட்டிருப்பார்கள். அன்றி நிச்சயம் எவரையாவது ஒருமுறையாவது மிதித்திருப்பார்கள் என்பது மட்டும் சத்தியம்!