சினேகவீடு - மோகன்லால் ராஜ்ஜியம்

மலையாளப் படங்கள் மீதான எனது ஈர்ப்பு தற்செயலானது. எப்போதாவது ஏசியாநெட்-டில் சில படங்களைப் பார்த்து சற்றே ஆச்சரியப்பட்டதுண்டு. ’மனசினக்கரே’ படத்தில் நயன்தாராவைப் பார்த்து சற்றே வாயடைத்துப்போனேன். அதே போல ஊர்வசி-மீரா ஜாஸ்மின் நடித்த ’அசுவிண்டே அம்மா’ படத்தின் இறுதிக்காட்சியில் உணர்ச்சிவசப்பட்டு கண்கள் ஈரமாகியதையும் கொஞ்சம் தர்மசங்கடத்துடன் ஒப்புக்கொண்டாக வேண்டும். இவ்விரு படங்களுக்கும் இசைஞானி இளையராஜா தான் இசை; சத்தியன் அந்திக்காடு தான் இயக்கம். 

சத்தியன் அந்திக்காடு மலையாளத்தில் பெரிதும் மதிக்கப்படுகிற ஒரு இயக்குனர்; இளையராஜாவைப் பற்றி புதிதாய்ச் சொல்ல என்ன இருக்கிறது? ஆகவே, இவ்விரு பிரமிப்பூட்டும் கலைஞர்களுடன் மோகன்லாலும் இணைந்து வெளியாகியிருக்கும் ’சினேகவீடு’ படத்தை திரையரங்கில் சென்று பார்த்துவிட நண்பர்கள் விரும்பியபோது, நான் தயங்காமல் அவர்களுடன் கிளம்பி விட்டேன். பெரிதாக ஏமாற்றமில்லை என்றாலும், சில எதிர்பார்ப்புகள் மிச்சமிருக்கின்றன என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

நம்ம விக்கிரமன் படத்தின் கதைபோல, பெரும்பாலான கதாபாத்திரங்கள் மிகவும் நல்லவர்களாகவே சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். இடைவேளைக்குப் பின்னர் சற்றே சலிப்பூட்டும் மெலோடிராமாவும் விக்கிரமனை நினைவூட்டுகிறது. இதை தைரியமாக ஒரு குடும்பக்கதை என்று சொல்லிவிடலாம் என்றாலும், கதை சொல்லியிருக்கிற விதம் பெரும்பாலும் சுவாரசியமாகவே இருக்கிறது.

கதாநாயகன் அஜயன்(லாலேட்டன்) சென்னை,மும்பை,வளைகுடா நாடு என்று ஒரு ரவுண்டு வேலைபார்த்து விட்டு தாயார் அம்முக்குட்டி(ஷீலா) வசிக்கும் பாலக்காட்டுக்கு வருகிறார். அம்மாவின் பாசம், நண்பர்கள் மற்றும் சினேகிதி (பத்மப்ரியா) ஆகியோருடன் படுஜாலியாக இருக்கும் அஜயனின் வீட்டுக்குள் ’நான் உன் மகன்’ என்று சொல்லிக்கொண்டு ஒருவன் வரவும், அதைத் தொடர்ந்து ஏற்படுகிற குடைச்சல்களையும், இறுதியில் ’யார் அந்த மகன்?’ என்ற முடிச்சை (சற்றே சொதப்பலாய்) அவிழ்த்திருக்கிறார்கள்.

முதல்பாதியில் முக்கியக் கதாபாத்திரங்களை ஒவ்வொன்றாக, போரடிக்காமல் கதையோட்டத்திலேயே அறிமுகப்படுத்துகிற விதமே சத்தியன் அந்திக்காடின் திறமைக்கு ஒரு சான்றாக இருக்கிறது. லாலேட்டனின் அபாரமான நகைச்சுவை உணர்வும், அவரது ஸ்பெஷாலிட்டியான ’டைமிங்’ காமெடியும் இடைவேளை வரைக்கும் படத்தை படுசுவாரசியமாய் நகர்த்திச் செல்கிறது. குறிப்பாக ஷீலாவும், மோகன்லாலும் இணைந்து வரும் காட்சிகளில் ஒரு உணர்ச்சியோடையை எளிதில் அறிய முடிகிறது. அத்துடன், சேர நன்னாட்டுக் கிராமத்தின் அழகைக் குளுகுளுவென்று காண்பித்து அதிசயிக்க வைக்கிறார்கள்.

’மகன்’ என்று சொல்லிக்கொண்டு வந்து குழப்பத்தை ஏற்படுத்தும் ராகுல் பிள்ளை நிச்சயமாக ஒரு ரவுண்டு வருவார் என்றுதான் தோன்றுகிறது. சர்வசாதாரணமாக ஊதித்தள்ளியிருக்கிறார். இது தவிர பத்மப்ரியா போலவே படத்தில் இன்னும் சில உதிரிக்கதாபாத்திரங்கள் இருந்தாலும், பெரும்பாலும் அவர்கள் பங்கைச் செவ்வனே செய்திருக்கிறார்கள்.

ஆனால், இடைவேளைக்குப் பிறகு திரைக்கதை கொஞ்சம் பிசுபிசுத்து விடுகிறது. இதனாலோ என்னவோ ராகுல் பிள்ளையின் ரகசியம் தெரியும்போது வியப்புக்குப் பதிலாக சலிப்பே ஏற்படுகிறது. சராசரி தமிழ் சினிமாவில் அன்றாடம் பார்க்க நேரிடுகிற பொருத்தமின்மையும் அவ்வப்போது தலை தூக்குகிறது. யாரோ ஒருவன் மகன் என்று சொல்லிக் கொண்டு வந்தால், அவனது அம்மாவின் போட்டோவைக் கூடவா கேட்க மாட்டார்கள்?

இந்தப் படத்தின் இன்னொரு ஏமாற்றம் இளையராஜா! பின்னணி இசையில் காட்டிய சிரத்தையை பாடல்களில் காட்டவில்லையோ என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது. ’மரக்குடையான் முகம் மறைக்கும் மானல்லோ’ போலவோ ’எந்து பறஞ்சாலும்’ போலவே இந்தப் படத்தில் சட்டென்று மனதில் ஒட்டுகிற மாதிரி எந்தப் பாட்டும் அமையவில்லை என்பது ஏமாற்றம்.

ஆனால், பஞ்ச் வசனம் பேசிக்கொண்டு, வேட்டியை மடித்துக் கட்டி, அந்தரத்தில் பல்டியடித்து குண்டர்களைத் துவம்சம் செய்து கொண்டிருந்த லாலேட்டன், தனது இயல்பான நகைச்சுவை, பக்குவமான நடிப்பை வெளிப்படுத்தியிருப்பது அவரது ரசிகர்களுக்கு ஆறுதலாக இருக்கலாம்.

மோகன்லால் ரசிகர்களுக்கு ’சினேகவீடு’ சக்கப்பிரதமன் போல இனிக்கும் என்பது மட்டும் உண்மை. மற்றவர்கள், better avoid....!