ஒப்பாரிச்சத்தம்

மந்தாரம்பூவிருக்க மகிழம்பூதானிருக்க

மல்லியப்பூ பிச்சியுடன் செம்பருத்திதானிருக்க

செந்தூரப்பொட்டிருக்க செம்புமெட்டி காலிருக்க

சேலையிலே கையகலச் சரிகையுந்தான் நெய்திருக்க

வந்தார்க்குப் பரிமாற வகைவகையாச் சமைத்திருக்க

வாசலிலே நீர்தெளித்துக் கோலமும்தான் போட்டிருக்க

சொந்தமென்று நீயிருக்க சொக்கனிடம் போனதென்ன

சொல்லாமக் கொள்ளாம மாண்டதென்ன மகராசா?

சின்னப்பிராயத்தில் இதுபோலப் பல பாட்டுக்கள், பற்பலமுறை கேட்டுக் கேட்டு மனனமாயிருந்தன. ஒரு நாள் தற்செயலாக, விளையாட்டாக அதை முணுமுணுக்கவும் அம்மா ’நறுக்’கென்று தலையில் குட்டி ’கடன்காரா!’ என்று பல்லைக்கடித்தபடி எரிந்துவிழுந்ததும் ஞாபகத்துக்கு வருகிறது.

அதன் பெயர் ஒப்பாரி; அது பாடப்படுவது மகிழ்ச்சியிழந்த சந்தர்ப்பத்தில்; அதைப் பாடுவதைத் தொழிலாய்க் கொண்டிருந்த முத்தாளுப்பாட்டியின் முகத்தில் விழிப்பது அமங்கலம்; அவள் எதிர்ப்பட்டால் அபசகுனம் என்பதெல்லாம் ’ஏன்’ என்று விளங்காதபோதும், ’அது அப்படித்தான்,’ என்று கற்பிக்கப்பட்ட பருவம் அது. பார்த்தால் பயமும், பார்க்காத தருணங்களில் பரிகாசமும்தான் அந்த ’வெளங்காமூஞ்சி’யின் அடையாளங்களாய் இருந்தன.

கிராமப்புறங்களில் பிள்ளைகள் சாவுநிகழ்ந்த தெருக்களுக்கும் போகக்கூடாது என்று பெற்றோர்கள் அஞ்சுவார்கள். மரணம் என்ற அதிர்ச்சி குறித்துப் புரிந்து கொள்ளத்தக்க அறிவோ, துணிவோ குழந்தைகளுக்கு இல்லை என்பது அவர்களின் புரிதலாய் இருந்திருக்கக் கூடும்.

"செத்துப்போறதுன்னா என்ன?"

இந்தக் கேள்வியை எளிதில் யாரிடமும் கேட்டுவிட முடியாது. வீட்டில் கேட்டால் மொத்துவார்கள் அல்லது ’நல்ல விசயமாப் பேச மாட்டியா?’ என்று கடிந்து கொள்வார்கள். ஆகவே, அவ்வப்போது நிகழும் மரணமும், தெருக்களில் தென்படும் விசனம்சுமந்த முகங்களும், தலைவிரிகோலங்களும், இறுதியாத்திரைக்கான ஆயத்தங்களும், துக்க வீட்டில் வாசல் தெளிக்கப்படும்வரை வீட்டுக்குள் அடைத்துவைக்கப்பட்ட அனுபவங்களுமே குழந்தைப்பருவத்தில் மரணம் குறித்த சிந்தனையின் குறியீடுகளாய் இன்னும் இருக்கின்றன.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக - மரணத்தைப்போலவே அல்லது மரணத்தைக் காட்டிலும் பயங்கரமாகச் சித்தரிக்கப்பட்ட முத்தாளுப்பாட்டி!

பாதிகருமையும், பாதிநரையுமாய் தோளளவுக்கே இருந்த முடியின் நுனியில் ஒரு கொண்டை; காதிலும் மூக்கிலும் முன்பு எப்போதோ நகைகள் அணிந்திருந்ததன் ஆதாரமாக சிறிய துளைகள்; ஆணியால் அழுத்திக் கோடுபோட்டதுபோல முகமெங்கும் சுருக்கம் விழுந்த சருமம்; எப்போதும் வெற்றிலை குதப்புகிற வாய்; பெரும்பாலும் சுங்கிடிச்சேலை என்று இத்தனை வருடங்களுக்குப் பிறகும் முத்தாளுப்பாட்டியின் உருவத்தை ஓரளவு கண்ணுக்கு முன்பு கொண்டுவந்த நிறுத்த முடிகிறது. ஆனால், அவளைப் பார்த்து பயந்து ஓடியதும், அவள் முகத்தில் விழித்தால் அமங்கலம் என்று நம்பியதும் வாழ்க்கையின் வலுக்கட்டாயமான பல அசட்டுத்தனங்களில் ஒன்றாகத் தெரிகிறது. ஆனாலும், சமரசங்கள் நிரம்பிய வாழ்க்கையில், சராசரி மனிதனாகத் தினமும் தெரிந்தே செய்கிற பல அசட்டுத்தனங்களுக்கு முன்பு, குழந்தைப் பருவத்தின் அறிவின்மை எவ்வளவோ மேல் என்றும் தோன்றாமல் இல்லை.

மங்கலநிகழ்ச்சிகளுக்கு முத்தாளுவை யாரும் அழைத்தது கிடையாது. ஏதேனும் ஒரு வீட்டில் மரணம் நிகழ்ந்தால் பெரும்பாலும் யாரும் அழைக்காமலே வந்து விடுவாள். சிலர் அவளை வாசலிலேயே வழிமறித்து, கையில் காசைத்திணித்துத் திருப்பியனுப்பி விடுவார்கள். அப்படியில்லாதபோது, வீட்டுக்குள் விடுவிடுவென்று நுழைந்து, தாழ்வாரம் வரைக்கும் சென்று கால்நீட்டி அமர்ந்துகொள்வாள். பிறகு, சாவகாசமாக இடுப்பிலிருந்து ஒரு பனையோலைப்பையை எடுத்து, அதிலிருந்து வாழைமட்டையில் சுற்றப்பட்டிருக்கும் புகையிலையைக் கொஞ்சமாக எடுத்து வாயில் போட்டுக்கொண்டு மெல்வாள். சிறிது நேரம் எச்சில் ஊற ஊற சவைத்தபிறகு, மெதுவாய்க் குரலெடுத்து ஒப்பாரியைத் தொடங்குவாள்.

சில சமயங்களில், களைத்துப்போயோ அல்லது ’எப்படியோ செத்து ஒழிஞ்சுதே,’ என்ற அயர்ச்சி காரணமாகவோ அழுவதை நிறுத்தியிருக்கிறவர்களும் முத்தாளுப்பாட்டியின் ஒப்பாரி ஆரம்பித்த சில நேரத்தில் மீண்டும் அழத்தொடங்குவார்கள். அழுவதற்குத் திராணியற்றவர்களும், அமைதியை விரும்புகிறவர்களும் ’அந்த முண்டச்சிக்குக் காசை க் கொடுத்து அனுப்பு,’ என்று சலித்துக்கொள்வதுமுண்டு. என் பாட்டி இறந்தபோது இதில் எல்லாவற்றையும் மிக அருகிலிருந்து பார்த்திருக்கிறேன். அப்போது, என் பாட்டியின் பிரேதத்தைக் காட்டிலும், உயிரோடிருந்த முத்தாளுவின் முகமே என்னை அதிகமாய் அச்சுறுத்தியிருக்கிறது.

இப்போது யோசித்தால், முத்தாளு போன்றவர்களுக்கு இப்படியொரு பிழைப்பைக் கொடுத்துவிட்டு, அவர்கள் மீதே சலித்துக்கொள்ள என்ன நியாயமிருக்கிறது என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது. அவமானம், வெறுப்பு எல்லாவற்றையும் தினசரியும் சகித்துக்கொண்டு, உதாசீனப்படுத்துவதன்றி வேறு கௌரவமே கிட்டாத ஒரு பிழைப்புக்கு ஆட்பட எத்தனை பேரால் முடியும் என்று யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது. தெருவில் நாம் நடக்கும்போது, நம்மை விடியாமூஞ்சி என்று யாரேனும் சொன்னாலோ, நாம் எதிர்ப்படுவது அபசகுனம் அல்லது அமங்கலம் என்று சொன்னாலோ நம்மில் எத்தனை பேரால் பொறுமையாய், காறித்துப்பாமல் கடந்துபோக முடியும் என்று கேட்கத்தோன்றுகிறது. இன்னும் சொல்லப்போனால், முத்தாளுப்பாட்டியின் பிழைப்பு ஒரு வேசியின் வாழ்க்கையைக் காட்டிலும் அதிக அனுதாபத்துக்குரியது என்றுதான் சொல்லத்தோன்றுகிறது.

ஐம்பதோ, நூறோ வாங்கிக்கொண்டு தெருமுனைக்கடையில் போய், அரை கிலோ அரிசி, பருப்பு, புளி, உப்பு, மிளகாய் தலா ஒரு ரூபாய்க்கும், சற்றே ஆடம்பரமாய் கொஞ்சம் பன்னீர்ப்புகையிலையும் வாசனைச்சுண்ணாம்பும் வாங்கிக்கொண்டு போகிறவளைப் பார்க்கும்போது, ’இன்னிக்கு இவளுக்கு யோகம்தான்,’ என்று மனம் குரூரமாய்ச் சொல்லிக் கேலி செய்யும்.

இதெல்லாம் எப்போதோ, எத்தனை வருடங்களுக்கு முன்னர் என்று சட்டென்று ஞாபகப்படுத்திச் சொல்ல முடியாத மிகத் தூரமாகச் சென்றுவிட்ட கடந்தகாலத்தின் நிகழ்வுகள். அப்போதெல்லாம் ’அடுத்து எவர் வீட்டில் யார்...?’ என்றுதான் அவள் கணக்குப் போட்டிருப்பாளோ என்று இரக்கமில்லாத மனம் அவளின் மனவோட்டம்குறித்த கேள்வி எழுப்பும்.

காலம் செல்லச் செல்ல, மரணம் குறித்த அதிர்ச்சிகளும், குழப்பங்களும், வியப்புகளும் மெல்ல மெல்லக் குறைந்துவிட்ட நிலையில், அவள் அப்போது அப்படியெல்லாம் யோசித்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்பது மட்டும் புலப்படுகிறது. ஒருவேளை, சராசரி மனிதர்களைப் போலவே அவளும் தனது சாவைப்பற்றியே அதிகம் கவலைப்பட்டிருக்கக் கூடும்.