சுட்டபழம்

அரசு விடுமுறைகளின்போது, குறிப்பாக பண்டிகைகளின்போது அலுவலகத்துக்கு வரச்சொல்லுகிற அழிச்சாட்டியம் எரிச்சலூட்டுகிறது. அனேகமாக, ஒரு டீ குடிக்கவும் மதியத்தில் மண்ணடியில் கடையிருக்காது என்பதை அனுபவரீதியாக அறிந்திருக்கிறேன். மதிய உணவுக்காக மாங்கு மாங்கென்று செகண்ட் லைன் பீச்சுக்கோ அல்லது பாரிமுனைக்கோ தான் போய்த் தீர வேண்டும். இருந்தாலும், ’வர முடியாது,’ என்று சொல்லுகிற துணிவோ திமிரோ இல்லாததால், சிவாஜியைப் போல கோபத்தை வெளிக்காட்டாமல் சிரித்து நடிக்க வேண்டியிருக்கிறது. இந்த நடிப்புத்திறன் தான் இத்தனை வருடமாக வயிற்றை நிரப்புகிறது; கூரையைப் பிய்த்துக்கொண்டு தெய்வம் எப்போதாவது, எதையாவது கொடுக்கிறவரைக்கும், இந்த நடிப்பைக் கைகழுவி விட முடியாது. தெய்வம் கைவிடுவதை நிறுத்தும்வரையில் எந்தப் பாசாங்கையும் அனாவசியம் என்று அலட்சியப்படுத்துவதற்கில்லை; தெய்வம் கைகொடுக்கும் என்ற நம்பிக்கையையும் எந்த சோப்பும் கழுவி விடுவதில்லை. அநிச்சயமான வாழ்க்கையின் அக, புற ஈடுபாடுகளுக்கு மத்தியில், தினசரி பணிக்குச் செல்வது மட்டுமே அழிக்க முடியாத சத்தியமாகவோ கட்டாயமாகவோ இருக்கிறது. இதுதான் கர்மயோகம் என்று யாராவது சொன்னால், ’பிழைத்துப்போ,’ என்று நெற்றிக்கண்ணைத் திறக்காமல் கடந்து செல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

கர்மண்யே வாதிகாரஸ்யே மா பலேஷு கதாசன......!

மற்ற நாட்களில் குறுகிய தெருக்களை மறைத்தும் மறித்தும் காணப்படுகிற வாகனங்களின்றி, மண்ணடியே ரமலான் பண்டிகையில் நேற்று மூழ்கியிருந்தது. கல்யாண் பிரியாணியிலிருந்து வண்டி வண்டியாக அண்டாக்களில் பிரியாணி புறப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது. நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு, கதவு மூடப்பட்ட பிஸ்மில்லா பிரியாணி ஸ்டாலைப் பார்க்க நேரிட்டது. இருமருங்கிலும் பிறநாட்களில் பரபரப்பாய்க் காணப்படும் கடைகள் மூடப்பட்டிருக்க, அவ்வப்போது புத்தாடையும், புன்னகையும் அணிந்தவாறு பரிச்சயப்பட்டவர்கள் எதிர்ப்பட்டனர். நான்கு ஆண்டுகளாய் எங்கள் அலுவலகத்துக்கு இனிப்பும், பிரியாணியும் அனுப்புகிற ரெஹ்மத்பாயின் முகத்தில் ஒரு குழந்தையின் குதூகலம் கொப்பளித்துக்கொண்டிருந்தது. ’ஈத் முபாரக் ஹோ’ என்று ஆரத்தழுவி வாழ்த்துத் தெரிவித்தபோது, விடுமுறையன்று அலுவலகத்துக்கு வர நேர்ந்த அலுப்பு சற்றே காணாமல் போனது.

தம்புசெட்டி தெரு களையிழந்திருந்தது. காளிகாம்பாள் கோவிலும், எதிரே இஷ்டசித்தி விநாயகர் கோவிலும் அடுத்த நாளுக்காய்ச் சிங்காரித்திருந்தது. ’ஹேப்பி பர்த்டே அண்ணாத்த...!" என்று விநாயகருக்குப் போகிறபோக்கில்தான் நாளை சொல்ல முடியும்.

நாளைக்குக் கோவிலுக்குப் போனால், பூசாரியின் பரிச்சயமான புன்னகை கிடைக்க வாய்ப்பில்லை. எவரெவரது தோள்களோடோ உரசி, எவரெவரது கால்களாலோ மிதிபட்டு, அலங்கரித்து அமர்ந்திருக்கும் விநாயகருக்கு அவசரமாய் ஒரு கும்பிடு போட்டுவிட்டு, செருப்பு பத்திரமாய் இருக்கிறதா என்று கவலைப்பட்டுப் புறமுதுகு வாங்கி பிழைப்பை நோக்கி ஓட வேண்டும். உதைபடும்போதெல்லாம் ஓடிப்போய் விழுந்து புலம்புகிற பக்தியும், தவறு செய்கிறபோதெல்லாம் தவிர்க்கிற குழந்தைத்தனமும், ஒவ்வொரு தோல்வியின் போதும் பீறிட்டுக் கிளம்பும் சினமும், முன்னதைவிட பெரியதாய் சோதனை வருகையில் அபயக்குரல் எழுப்பும் அசட்டுத்தனமும் ’தேவை’ என்ற இரண்டெழுத்து வார்த்தைக்கு முன்னர் தேறாமல் தோற்று விடுகின்றன.

பச்சையாய்ச் சொன்னால் மனிதனுக்குப் பசியை விடவும் பெரிய தெய்வமோ பூஜையோ இல்லை. அது விசுவரூபம் எடுக்கையில் எல்லா வழிபாடுகளும் முனகல்களாகவும், எல்லாத் தெய்வங்களும் கால்தடுக்கும் கற்களாகவுமே புலப்படுகின்றன.

ஆனால், கடவுளிடம் புலம்புவதில் ஒரு சவுகரியம் இருக்கிறது; மனிதர்களைப் போல அவைகள் நமது கதைகளைக் கேட்டு, நமது குற்றங்களை மட்டும் கண்டுபிடித்து, நமக்கு மட்டுமே குற்ற உணர்ச்சியை ஏற்படுத்துவதில்லை. ஒரு விதத்தில் அவை கல்லாயிருப்பதே மனிதனுக்கும் நல்லது. ஜம்பமாய்ப் பேசினாலும், உள்ளுக்குள் அகழ்ந்து தம்குற்றத்தைத் தூர்வாரும் பெருந்தன்மை, பல்லைக்கடித்து வாழ்க்கை நடத்துகிறவருக்கு வாய்ப்பதில்லை; சத்தியமாய் எனக்கில்லை.

ஆத்திகத்துக்கும் நாத்திகத்துக்கும் இடையே ஊசலாடுகிற வித்தைக்கு, கழைக்கூத்தாடிகளின் திறனைக் காட்டிலும் அனுபவம் தேவைப்படுகிறது. ’உன் மூஞ்சியிலே முழிக்க மாட்டேன்,’ என்று வாசலிலிருந்து காளிகாம்பாளைக் கடிந்துவிட்டுப் போக முடிகிறது. திரும்பிப் போகையில் ’ஏன் வந்தாய்?’ என்ற கேள்வி எழாது என்ற உத்திரவாதம் இருக்கிறது. அம்மாவின் புன்னகைக்கு, எனக்குப் பிடித்த பொருளைக் கற்பித்துக் கொள்ளுகிற சவுகரியம் இருக்கிறது. மனிதர்களைப் போலவே கடவுளும் நம்மைப் பற்றி எதையோ கணித்து ஏதோ ஒரு முடிவுக்கு வரட்டுமே என்ற அலட்சியம் ஏற்படுகிறது. எல்லாம் கடவுளுக்குத் தெரியும் என்ற பயத்தால் குறையும் தவறுகளைக் காட்டிலும், ’முடிந்தால் என்னைத் தடுத்தாட்கொள்ளேன்," என்ற எகத்தாளமே சாமானியனின் அடையாளமாய் இருக்கிறது.

ஆகவே, பெரும்பாலானோர் விடுமுறையில் தொலைக்காட்சி பார்த்துக்கொண்டிருக்க, பாவப்பட்டவனாய் பணிக்குப் போய்க்கொண்டிருந்தபோது சலிப்புடன் கோபமும் கொப்பளித்தது. வழக்கம்போல காளிகாம்பாள் கோவிலுக்கும், இஷ்டசித்தி விநாயகருக்கும் நடுவே நின்று, காலணியை அவிழ்த்து, கணநேரம் கண்மூடிக் கைகூப்ப விருப்பமில்லாமல், ’கோ டு ஹெல்,’ என்று விரைந்து கொண்டிருந்தேன். இப்படிக் கோபித்துக் கொண்டு போவது எத்தனையாவது முறை என்ற எண்ணிக்கை ஞாபகத்துக்கு வரவில்லை. ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும் இந்தக் கோபம் நீடிக்க வேண்டும் என்று எனக்கு நானே கொம்புசீவிக்கொள்வதுண்டு. "என்னத்தைக் கண்டேன் கும்பிட்டு?" என்று இதுவரை கும்பிட்டு விரயமான நேரங்களை கணக்கெடுக்கத் தோன்றுகிறது.

இந்தக் கோபம் தற்காலிகமானது என்பது எனக்கு மதியத்தில் பசிக்கும் என்பதுபோலவே புரிந்திருக்கிறது. யாரையோ, எதையோ பார்த்தோ, கேட்டோ எல்லா இறுக்கத்தையும் ஒரு வெடிச்சிரிப்பில் மறந்துவிட்டு, ’போனால் போகிறது,’ என்று வலுக்கட்டாயமாக வாழ்க்கையில் சுவாரசியத்தைத் தாளித்துக்கொள்கிற வாடிக்கை தலைசீவிக்கொள்வதுபோலப் பழகிவிட்டது. இன்றும் அப்படி ஏதேனும் ஏற்படலாம் என்று எண்ணியபடி சென்று கொண்டிருந்தபோதுதான், ஒரு வாக்குவாதம் என்னை நிதானிக்க வைத்தது.

"இன்னாத்துக்கு இப்புடிக் கத்தறே நீ?"

"உன் கண்ணு ரெண்டும் அவிஞ்சா போச்சு? நாளைக்கு பிள்ளையார் சதுர்த்தி; ஒவ்வொருத்தரும் அருகம்புல்லும், செவ்வந்திப்பூவுமா கொண்டு வந்திட்டிருக்காங்க! நீ என்னடான்னா, கோவில் சுவத்துலே காலை வச்சிக்கிட்டு பீடி குடிச்சிட்டிருக்கியே?"

"இன்னாத்துக்கு பேஜார் பண்ணறே? கோவில் முன்னாடியா பீடி குடிச்சேன்? ஒதுக்குப்புறமா நின்னுதானே குடிக்கிறேன்? அதுக்கு இன்னாத்துக்கு இப்படி ராவடிக்கிறே?"

"ஏண்டா, பன்னிரெண்டு கையையும் விரிச்சுக்கிட்டு சுவத்துலே பிள்ளையார் படமா நிக்குறாரே? பார்க்கலியா நீ? அவரு மடியிலே காலை வச்சிட்டு பீடி குடிச்சுப்புட்டு பேச்சு வேறயா பேசறே?"

கைவண்டியில் மணல் கொண்டுவந்திருந்தவனுக்கும், சற்றுத்தள்ளி அதிகம் கவனிக்கப்படாமலிருக்கும் இன்னொரு பிள்ளையார் கோவில் பூசாரிக்கும் இடையே உக்கிரமாக வாக்குவாதம்....!

"இப்போ இன்னாண்றே?"

"பீடியை அணைச்சுப்போடு! இல்லாட்டித் தள்ளிப்போயி குடி!"

"எங்கே போறது? புள்ளியார் இல்லாத இடம் எங்கய்யா இருக்கு?"

ஏறக்குறைய அவர்களைக் கடந்து முத்தியால்பேட்டை பள்ளிவரைக்கும் சென்றவன், சட்டென்று திரும்பி அந்த வண்டிக்காரனைப் பார்த்தேன்.

பிள்ளையார் இல்லாத இடம் எங்கய்யா இருக்கு?

"வெதண்டாவாதம் பண்ணாதே! தள்ளிப்போயி பீடி குடின்னு சொன்னா, உடனே புள்ளையார் இல்லாத இடம் எங்கேயிருக்குன்னு கேட்கிறியா?"

"ஆமாம் சாமி, பதில் சொல்லு! புள்ளையாரு இல்லாத இடம் எது சொல்லு. நான் அங்கே போயி பீடி குடிக்கிறேன்."

எதிரும் புதிருமாய்க் கடந்த சிலர் அந்த வண்டிக்காரனின் வாதத்தைக் கேட்டு சிரித்தவாறே போக, அவனது கேள்வி எனக்குள் ஆணியாக அடித்து இறங்குவது போலிருந்தது. அப்போதும் சரி, அங்கிருந்து அலுவலகம் செல்லும்வரை வழிநெடுக அங்கங்கே கண்ணில் தென்பட்ட பிள்ளையார் படங்களைப் பார்க்கும்போது சரி, எனக்கு சிரிப்பு வரவில்லை. அந்த வண்டிக்காரனின் கேள்வி என் கழுத்தில் கட்டப்பட்ட ஒரு கல்லாய்க் கனத்துக்கிடந்தது.

அந்த வண்டிக்காரனுக்கும் என்னைப் போலவே கடவுள் குறித்த ஒரு அலட்சியம் கலந்த ஈடுபாடு இருக்கிறது. அவனுக்கு கடவுள் எங்கும் இருப்பார் என்பதும், அவருக்குத் தெரியாமல் புண்ணியமோ பாவமோ செய்வதற்கு வழியில்லை என்பதும் புரிந்திருக்கிறது. அதை விடவும், அவனது நம்பிக்கையை, அவனை விட நம்பிக்கையிருப்பதாய் பாசாங்கு செய்பவர்களிடம் வெளிப்படுத்துகிற துணிச்சலும் இருக்கிறது. ஒரு வேளை, அவன் திருவண்ணாமலையில் இருந்திருந்தால், அவனை ஒரு சித்தனாக எவரேனும் ஒரு பலவீனப்பொழுதில் அங்கீகரித்திருக்கக்கூடும்.

ஒருவழியாக அலுவலகக்கட்டிடத்தை அடைந்து படியேறியபோது, சுவற்றில் கண்திருஷ்டி விநாயகர் சிரித்துக்கொண்டிருந்தார்.

"ஹேப்பி பர்த்டே அண்ணாத்த....!"