மனைகள் விற்பனைக்கு!

ஃபார்ச்சூன் செவன் ரியாலிட்டி பிரைவேட்(டு) லிமிடெட் அலுவலகத்தில், பஸ் டே அன்றைக்கு பச்சையப்பா காலேஜ் சிக்னலில் மாட்டிய பயணியைப் போல கையைப்பிசைந்து கொண்டிருந்தார் குப்பண்ணா.

"சார், காலை எட்டு மணிக்கு பிளாட்டு பார்க்கக் கூட்டிட்டுப்போறதா சொன்னீங்க, இப்போ மணி பத்தாகப்போவுது," என்று குப்பண்ணா.

"வண்டி டிராபிக் ஜாம்லே மாட்டிக்கிச்சு போலிருக்கு சார், இதோ வந்திடும்," என்று கடையைத் திறந்தது முதல் காரணமேயில்லாமல் கடவாய்ப்பல் தெரியச் சிரித்துக்கொண்டிருந்த அந்த மேனேஜர் சொன்னார். ஞாயிற்றுக்கிழமையில் அதுவும் தண்டையார்பேட்டையில் ஜாமாவது, கெட்ச்-அப்பாவது என்று குப்பண்ணா யோசித்துக்கொண்டிருந்தபோதே, அசப்பில் ரோடு இன்ஜினைப் போலிருந்த ஒரு புராதனமான வேன் வந்து நின்றது.

"வந்திருச்சு சார், ஏறுங்க ஏறுங்க," என்று அந்த மேனேஜர் கூறவும், குப்பண்ணாவும் இன்னும் சிலரும் அந்த வண்டிக்குள் ஏறிக்கொண்டனர். ஒருவழியாக அந்த வண்டி கிளம்பியதும் ரேஷன் கடையில் சர்க்கரை வாங்கியதுபோல குப்பண்ணா நிம்மதிப்பெருமூச்சு விட்டார். ஆனால், பாதிவழியிலேயே இரண்டு நாட்களாக இரவுபெய்த மழையில் நனைந்திருந்ததுபோல, அந்த வண்டி ’ஹாச்சு..ஹாச்சு,’ என்று பலமாகத் தும்மியபடி நின்றே போனது. அப்புறம் என்ன?

"சார், ஒரு கை கொடுங்க சார்!"

"ஹலோ குட்மார்னிங்! எப்படி இருக்கீங்க?"

"என்ன சார்? கீழே இறங்கித்தள்ள ஒரு கை கொடுங்கன்னு சொன்னா, கைகுலுக்கி குட்மார்னிங் சொல்றீங்களே? வந்து தள்ளுங்க சார்!"

குப்பண்ணாவும் மற்றவர்களும் எவ்வளவு நேரம், எவ்வளவு தூரம் அந்த வண்டியைத் தள்ளிக்கொண்டு போனார்கள் என்று அவர்களுக்கே புரியவில்லை. ஆனால் மேனேஜர் மட்டும் "இன்னும் கொஞ்சதூரம் தான் சார், தள்ளுங்க, தள்ளுங்க..," என்று மாநாட்டுக்கு வந்த கட்சித்தொண்டனைப் போல, துண்டை காற்றில் சுழற்றியபடியே பின்னால் வந்து கொண்டிருந்தான்.

"யோவ், இன்னும் எவ்வளவு தூரம்யா தள்ளுறது? தேனாம்பேட்டையிலே தள்ள ஆரம்பிச்சது, இதோ குரோம்பேட்டையே வந்திரும்போலிருக்கு. இதுக்கு நாங்களே பஸ்சைப் பிடிச்சு வந்திருப்போமில்லையா?" என்று எரிந்து விழுந்தார் குப்பண்ணா. "என்னய்யா வண்டி வச்சிருக்கீங்க, நம்ம நாட்டு பொருளாதாரம் மாதிரி கண்டிசன் படுமோசமாயிருக்கே!"

"வண்டியோட கண்டிசன் நல்லாயிருக்கு; எங்க கம்பனி கண்டிசன் தான் சரியில்லை," என்று அசடுவழிந்தார் மேனேஜர். "அதோ பெட்ரோல் பங்க் வந்திருச்சு! ஆளுக்கு ஒரு நூறு ரூபாய் கொடுத்தீங்கன்னா, கொஞ்சம் டீசலைக் கண்ணுலே காமிச்சி வண்டியை நைஸ் பண்ணிக்கொண்டு போயிரலாம் சார்."

"நைஸ் பண்ணுறதா? என்னய்யா ஃபிகரைக் கரெக்ட் பண்ணுறா மாதிரி சொல்றியே, தலையெழுத்து," என்று குப்பண்ணா ஒரு நூறு ரூபாயை அழுது தொலைக்க, மற்றவர்களும் ஐம்பது, இருபத்தி ஐந்து என்று கொடுத்து டீசல் போடவும் வண்டி கொஞ்சம் உற்சாகமாக ஓடத்தொடங்கியது.

"மேனேஜர் சார், உங்க கம்பனி விளம்பரத்துலே சிவப்பா, ஒல்லியா, சிரிச்ச முகமா ஒரு பொண்ணு வருமே? அவங்க ஞாயிற்றுக்கிழமை டூட்டிக்கு வரமாட்டாங்களா?" குப்பண்ணா கிசுகிசுப்பாய்க் கேட்டார்.

"சார், அவங்க டிவி சீரியல் நடிகை சார்! நாளைக்கு ஆபீசுக்கு வந்தீங்கன்னா, மலர்க்கொடின்னு ஒரு ரிசப்ஷனிஸ்ட் இருப்பாங்க! அசப்புலே ஜெகன்மோகினி படத்துலே வர்ற...."

"நமீதா மாதிரி இருப்பாங்களா?"

"இல்லை, அதுலே வர்ற பிசாசு மாதிரி இருப்பாங்க!"

அப்போது வாயை மூடிய குப்பண்ணா, தாம்பரம் தாண்டும்வரை வாயே திறக்கவில்லை.

"சார், சென்னையருகிலே வீடுன்னு போட்டிருந்தீங்க! வண்டி பாட்டுக்குப் போயிட்டே இருக்கே, வண்டலூரே வந்திரும்போலிருக்கு...?"

"வண்டலூருலேயே எங்க புராஜக்ட் வரதா இருந்திச்சு. ஆனா, ஜூ இருக்கிறதுனாலே டிஸ்டர்பன்ஸா இருக்குமேன்னு பண்ணாம விட்டுட்டோம்." என்றார் மேனேஜர்.

"என்ன அப்படிச் சொல்றீங்க? இப்பவே எவ்வளவு வீடு வந்தாச்சு அங்கே? மிருங்களாலே யாருக்கு என்ன டிஸ்டர்பன்ஸ் இருக்க முடியும்?" என்று கேட்டார் குப்பண்ணா.

"நான் சொன்னது மனுசங்களாலே மிருகங்களுக்கு ஏற்படுற டிஸ்டர்பன்ஸ் சார்," என்று மேனேஜர் சொன்னதும் மீண்டும் வாயடைத்தார் குப்பண்ணா.

"அது சரி, வண்டியிலே என்னமோ எலிசெத்த நாத்தமடிக்குதே?"

"வேறொண்ணுமில்லே சார், உங்களுக்கு லஞ்ச் கொண்டுவந்திருக்கோமில்லே? புளிசோறும் அவியலும்!"

’இற்றைக்கும் ஏழேழ் பிறவிக்கும் இனி புளிசோறே சாப்பிடுவதில்லை,’ என்று குப்பண்ணா சாணக்ய சபதம் மேற்கொண்டபடியே, அசதி தாங்காமல் உறங்கியே போனார். கண்விழித்தபோது வண்டி ஒரு செம்மண் பாதையில் சென்று கொண்டிருந்தது.

"சைட்டு வந்திருச்சு; எல்லாரும் முழிச்சுக்கோங்க!"

எல்லாரும் கண்விழித்தார்கள். வண்டி நின்றதும் எல்லாரும் கீழே இறங்கினார்கள்.

"இது தான் சார் பிளாட்டு! எவ்வளவு அமைதியா இருக்கு பார்த்தீங்களா?" மேனேஜர் சிலாகித்துப் பேசத் தொடங்கினார்.

"பொட்டல்காடாயிருக்கே? அது போகட்டும், இது அப்ரூவ் ஆயிருச்சா?"

"அந்தக் கவலையே வேண்டாம் சார்!" மேனேஜர் சிரித்தார். "இது கார்ப்பரேஷன் லிமிட்டுலே வருதா, முனிசிபாலிட்டி லிமிட்டுலே வருதா, பஞ்சாயத்து லிமிட்டுலே வருதான்னு கண்டுபிடிக்கவே இன்னும் பத்து வருசமாகும் சார். முப்பாத்தம்மன் கோவிலிலே சீட்டுக்குலுக்கிப்போட்டுப் பார்த்து குத்துமதிப்பா இது பஞ்சாயத்து நிலமாத்தானிருக்குமுன்னு அப்ளிகேஷன் போட்டிருக்கோம். எல்லாம் சரியாயிடும்."

"தண்ணி வருமா?"

"ஓ! மழை பெஞ்சா வீட்டுக்குள்ளேயே தண்ணி கொட்டுறா மாதிரிதான் நாங்க கட்டுவோம்."

"மெட்ராஸ் இங்கேயிருந்து எவ்வளவு தூரம்!"

"ஜஸ்ட் அரைமணி நேரத்துலே வந்திடலாம். எங்க முதலாளி தினமும் வர்றாரே!"

"எதுலே வர்றாரு?"

"அவரு ஒரு ஹெலிகாப்டர் வச்சிருக்கிறாரு!"

"ஓ.கே! பள்ளிக்கூடம்?"

"அதுவும் அரை மணி நேரம்தான்!" என்ற மேனேஜர், "ஹெலிகாப்டரிலே இல்லை. பஸ்சிலே தான்," என்று விளக்கிக்கூறினார்.

"கடைகண்ணி, சந்தை...?"

"அரை மணிநேரம் தான்!"

"ஓ! அப்படியா? சரி, காலேஜ், தியேட்டரு, கல்யாண மண்டபம் எல்லாம் இருக்கா?"

"அரை மணி நேரம் பஸ்சிலே போனா எல்லாமே இருக்கு சார்!"

"ஆச்சரியமா இருக்கே? சென்னையிலே கூட இவ்வளவு சௌகரியம் கிடையாதே? அது போகட்டும், அரை மணி நேரம் பஸ்சிலே போனா என்ன ஊரு வரும்?"

"திருச்சிராப்பள்ளி!"

குப்பண்ணாவுக்கு நெஞ்சு வலிப்பது போலிருந்தது.

(அம்புட்டுத்தேன்!)

இது ஒரு வருடத்துக்கு முன்னர் நான் எழுதிய கானா. இலவச இணைப்பு மாதிரி மீள்பதிவாக இங்கே....


திடீர்நகர்

திருவள்ளூரு தாண்டினாக்காக் காடுதான்-அங்கே
திடீர்நகரில் கட்டலாமே வீடுதான்
சதுரஅடி தலா ரூபா பத்துதான்-நல்ல
சமயமிது வாங்கிப்போட்டா சொத்துதான்

தாசில்தாரு தந்துட்டாரு பட்டாதான்-மக்கள்
தலையில்கட்டு குவிஞ்சிடுமே துட்டாத்தான்
தமிழ்நடிகை மூஞ்சி காட்டி விளம்பரம்-பண்ணா
தலைதெறிக்க ஓட்டமாக சனம்வரும்

வெளநெலத்திலே மண்ணப்போட்டு ரொப்பலாம்-லஞ்சம்
வேணும்வரைக்கும் கொடுத்துப்புட்டாத் தப்பலாம்
கண்ணைக்கவரும் கலர்நோட்டீசு அடிக்கலாம்-மக்கள்
காசுலேதான் விஸ்கி,ரம்மைக்குடிக்கலாம்

அகப்பட்டதை ஆனவரை சுருட்டலாம்-யாரும்
அதுக்குமேலே கேள்விகேட்டா மிரட்டலாம்
மக்களெல்லாம் மலிவைத்தேடி அலம்புறார்-பின்னாலே
மாரடிச்சு நடுத்தெருவில் புலம்புறார்