ஏன்?

அந்த அழகான அழைப்பிதழை ஒரு அருவருப்பான பொருளைப் பார்ப்பது போல நாங்கள் நண்பர்கள் வெறித்துக்கொண்டிருந்தோம்.

"நான் வரலேடா! அந்த பொம்பளையைப் பார்த்தா அடிச்சாலும் அடிச்சிருவேன்," என்று பற்களைக் கடித்தபடி கூறிய சுரேந்திரன், முகத்தை வேறுபக்கமாகத் திருப்பிக்கொண்டான்.

"நானும் அவங்க முகத்திலே விழிக்க விரும்பலே," என்று சொல்லிவிட்டு, இது குறித்து இனியும் பேச விருப்பமில்லை என்பது போல நான் எழ முயன்றேன்.

"இருங்கடா! எனக்கு ஒரு விஷயம் தெரிஞ்சாகணும்," என்று அழுத்தமான குரலில் பேசினான் வைத்தி. "என்னாச்சு உங்களுக்கு? நீங்க ஏதோ குத்தம் பண்ணினா மாதிரி எதுக்கு ஓடி ஒளியறீங்க?"

"டேய், நமக்கு குமார் தான் நண்பன்! அவன் வீட்டு விசேஷத்துலே அவனே கலந்துக்கப்போறதில்லை. லீவு கிடைக்கலேன்னு கத்தாருலே உட்கார்ந்திட்டிருக்கான். நமக்கு மட்டும் அங்கே என்ன வேலை?" சுரேந்திரனின் கேள்வியில் எனக்கு நியாயம் இருப்பதாகப் பட்டது.

"இன்விடேஷன் அனுப்பியிருக்காங்க! ஃபோன் பண்ணிக் கூப்பிட்டிருக்காங்க! உள்ளூருலே இருந்துகிட்டு போகலேன்னா நல்லாயிருக்குமா? இப்பவே நாம அங்கே எட்டிக்கூடப் பார்க்குறதில்லேன்னு மிசஸ் குமார் ரொம்பக் குறைப்பட்டுக்கறாங்க தெரியுமா?" சுரேந்திரன் விடுவதாயில்லை.

"ஐயையோ, ரொம்பப் பாசம் பொங்கி வழியுதாக்கும்?" என்று நான் கேலியாகச் சிரித்தேன். "நான் வந்தா அவங்களப் பார்த்து போலியாச் சிரிக்கணும், போலியா மரியாதை கொடுக்கணும். சத்தியமா வரமாட்டேன்."

"அந்தப் பொம்பளை முகத்துலே முழிக்கிறது கூட பாவண்டா!" என்று சுரேந்திரன் பொருமினான்.

"சுரேன், அது அவங்களோட குடும்ப விஷயம். புருஷன் பெண்டாட்டி சமாச்சாரம். நாம அதப்பத்திப் பேசக்கூடாது!" வைத்தியின் குரலில் சற்றே காட்டம் கூடியது.

"நம்ம கிட்டே சொன்னவனே குமார் தானே?" என்று சுரேந்திரனுக்கு நான் வக்காலத்து வாங்கினேன். "ஞாபகமிருக்கா, எப்படி குமுறி குமுறி அழுதான் அன்னிக்கு?"

பொதுவாக எங்கள் மூவருக்குள்ளே விவாதங்களில்லாத நாட்களில்லை. ஆனால், அந்த விவாதம் இயல்பைக்காட்டிலும் உரத்ததாகவும், வழக்கத்துக்கு மாறாக சூடாகவும் இருந்தது. அந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை வரையிலும், கிடைத்த ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும் அதே விஷயத்தைப் பற்றித் திரும்பத் திரும்பப் பேசினோம்; காரசாரமாக விவாதித்தோம். அன்று இரவு, குமாரே தொலைபேசியில் அழைத்துப் பேசினான்.

"மூணு பேரும் போயிட்டு வாங்க!" என்றான் குமார். "நான் காரணத்தோட தான் சொல்லுறேன். தவறாம மூணு பேரும் போயிட்டு வாங்க! இல்லேன்னா, நீங்க அவளை தவிர்க்கிறீங்களோன்னு அவளுக்கு சந்தேகம் வரும். உங்க கிட்டே நான் சொன்னதையெல்லாம் ஒரு நாளைக்கு மறந்திடுங்க! எதையும் தெரிஞ்சதா காண்பிச்சுக்க வேண்டாம். எனக்காக போய் தலையைக் காட்டிட்டு வந்திடுங்க!"

குமாரோடு பேசிமுடித்ததும் எனக்கும் சுரேந்திரனுக்கும் இன்னும் குழப்பமே அதிகமாயிருந்தது.

"என்னடா இந்த குமார்? எத்தனை நாளைக்கு இந்தக் கண்ணாமூச்சி ஆட்டம்?"

"இனிமேல் இது பத்தி விவாதிக்க வேண்டாம். குமாரே சொல்லியாச்சு! நாம மூணு பேரும் அவசியம் இந்த கிரஹபிரவேசத்துக்குப் போறோம்."

வைத்தி உறுதியாகச் சொல்லிவிட்டான். மறுநாள் அவனே சிறியதாக ஒரு வெள்ளிவிளக்கும் வாங்கி வந்தான். யாருக்குப் பரிசு கொடுப்பதென்றாலும், மூவரும் பகிர்ந்து கொள்வதே முறையாக இருந்தும், இம்முறை அவனே முடிவெடுத்தது சற்று நெருடலாக இருந்தது.

சரி, விஷத்தை விழுங்குவது போல, மூவரும் போய் மரியாதைக்கு சிறிது நேரம் இருந்துவிட்டு வந்துவிட வேண்டியது தான் என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.

ஒருவழியாக, கிரஹபிரவச நாளும் வந்தது. மூவரும் போயிருந்தோம். உறவினர்களும் நண்பர்களும் ஏகமாகத் திரண்டு வந்திருந்ததால், குமாரின் மனைவியை அங்கு போய் சில நிமிடங்கள் கழித்தே பார்க்க முடிந்தது. குமார் இல்லாததால், அவனது பெற்றோர்கள் பூஜையில் அமர்ந்திருந்தனர். குமாரின் மனைவியின் விருந்தோம்பலில் எவ்விதப் பாசாங்கும் தென்படவில்லை என்பது உண்மைதான். ஆனால், மனம் ஒட்டவில்லை. பரிசைக் கொடுத்து விட்டு, வற்புறுத்தினார்களே என்பதற்காக, பந்தியில் அமர்ந்து கொஞ்சம் கொறித்து விட்டு கிளம்பினோம். வரும்வழியில் சுரேந்திரன் தான் முதல்முதலாய்ப் பேசினான்.

"வைத்தி! இது தான் கடைசி தடவை! இனிமேல் குமாரே சொன்னாலும் அவங்க வீட்டுக்கு நான் வரமாட்டேன்."

"ஏன்?"

சிறிது நேர மவுனத்துக்குப் பின்னர், சுரேந்திரன் சொன்னான்.

"அவங்களை நம்ம சினேகிதனோட சம்சாரமாப் பார்க்கிறவரைக்கும் மனசுலே மரியாதை இருந்தது. இப்போ அவங்களைப் பார்க்கிறபோது, கெட்ட எண்ணம் வருது! வேண்டாம் இந்த விஷப்பரீட்சை!"

எனக்கும் மனதில் சுருக்கென்று தைத்தது. தவிர்க்க முடியாமல் குமாரைப் பற்றி நினைவு வந்தது.

நான்கு மாதங்களுக்கு முன்னர், ஒரு ஞாயிறன்று ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்த எங்களை அவனிடமிருந்து வந்த தொலைபேசி அழைப்பு எழுப்பியது.

"குமார்! என்னடா விஷயம்...?"

"சோம்பேறிங்களா! இன்னுமா தூக்கம்? யாராவது வண்டியெடுத்துக்கிட்டு ஏர்போர்ட் வாங்க!"

"என்னது?"

அடுத்த பத்துநிமிடங்களில் மாயாஜாலம் போல, நாங்கள் மூவருமே தயாராகி அவரவர் வாகனங்களில் விமானநிலையத்துக்கு விரைந்தோம். நாசூக்கு,நாகரீகம் என்பதையெல்லாம் மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டு, நண்பனைப் பார்த்த மகிழ்ச்சியில் ஓவென்று இரைந்தோம்; ஆரத்தழுவிக்கொண்டோம்.

"என்னடா திடீர்னு? வேலையை விட்டுத்தூக்கிட்டாங்களா?"

"பாவி! என்னை கத்தாருக்கு மாத்திட்டாங்கடா! சந்தடி சாக்குலே ஒருவாரம் லீவு போட்டுட்டு எல்லாரையும் அசத்தலாமுன்னு தான் சொல்லாமக் கொள்ளாம வந்தேன்!"

"அண்ணி கிட்டேயாவது சொன்னியாடா பாவி?"

"டேய் வைத்தி! உங்க கிட்டேயே சொல்லாதபோது, அவ கிட்டே மட்டும் சொல்லவா போறேன்?" என்று குமார் சிரித்தான். அனேகமாக அவன் சிரித்து நாங்கள் கடைசியாகப் பார்த்தது அப்போது தான்.

அவனை தெருமுனை வரைக்கும் கொண்டு விட்டு, இங்கிதம் தெரிந்த நண்பர்களாக நாங்கள் திரும்பிய அடுத்த ஒரு மணிநேரத்தில், வெளிறிய முகத்தோடு குமார் எங்கள் அறைக்கு வந்தான். உள்ளே நுழைந்தவன், தானே கதவைச் சாத்தித்தாளிட்டு, நாற்காலியில் அமர்ந்து, முகத்தை இரண்டு கைகளிலாலும் பொத்தியபடி குலுங்கிக் குலுங்கி அழத்தொடங்கினான். பதற்றத்தில் அவனை எப்படி சமாதனம் செய்வது என்று கூட விளங்காமல் அமர்ந்திருந்த நாங்கள், அவனிடம் பேச முயன்றபோது அவன் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னதெல்லாம்.......

"ஐயோ...அவளுக்கு எப்படிடா மனசு வந்தது? எப்படிடா?"

அன்று மாலைதான் அவன் தன் வீட்டுக்குப்போனான். அதற்குள் அவன் சொன்னதையெல்லாம் கேட்டுக் கேட்டு அதுவரை நாங்கள் அண்ணி என்று அன்போடு அழைத்து வந்த அந்தப் பெண்மணியின் பிம்பம் கண்ணுக்கும் தட்டுப்படாத கணக்கற்ற துகள்களாய் உடைந்துபோய் விட்டிருந்தது.

எட்டுவருடமாக நகமும் சதையுமாய்ப் பழகிய ஒரு நண்பனுக்கு இழைக்கப்பட்ட துரோகத்தை எங்களால் தாங்க முடியவில்லை என்றாலும், அதிலிருந்து முதலில் மீண்டவன் வைத்தி தான்.

"அவன் நம்ம கிட்டே சொல்லிட்டான்னுறதுனாலே இதுலே தலையிடவோ, இது பத்தி அபிப்ராயம் சொல்லவோ நமக்கு அதிகாரம் இருக்கிறதா அர்த்தமாயிடாது. அது அவங்க ரெண்டு பேர் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்சினை. அவங்க தான் தீர்த்துக்கணும். குமார் புத்திசாலி! இதுலேருந்து மீண்டு வருவான்!"

குமார் அதற்குப் பிறகு இந்தியாவுக்கு வரவேயில்லை. பெற்றோர்களின் உடல்நிலையைக் காரணம் காட்டி, கிராமத்திலிருந்து சென்னைக்கு வரவழைத்தான். அவனுடன் அவ்வப்போது பேசியபோதெல்லாம், அவன் எவ்வளவு மீண்டிருக்கிறான் என்பதை எங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஆனால், தனது துரோகத்தை குமார் கண்டுபிடித்துவிட்டான் என்பதை மட்டும் இன்றுவரையிலும் அந்த மனைவி அறிந்திருக்கவில்லை.

அவ்வப்போது எண்ணுவதுண்டு: ஏன் குமார் தன் மனைவியை மன்னித்து விட்டான்?

கிரஹபிரவேசம் முடிந்து அறைக்குத் திரும்புகிற வழியில் கூட அந்தக் கேள்வி மீண்டும் எழுந்தது. அறைக்குத் திரும்பியதும், சிறிது நேரம் கழித்து வைத்தியை குமார் தொலைபேசியில் அழைத்து நெடுநேரமாகப் பேசினான். பேசி முடித்ததும் வைத்தி ஒரு நீளமான பெருமூச்சு விடுத்தான்.

"என்னடா சொன்னான் குமார்?"

"அவன் ஒரு கேள்வி கேட்டான்; என்ன பதில் சொல்றதுன்னு நான் திகைச்சுப்போய் நின்னுட்டேன்!"

"என்னது...?" நான் வினவினேன்.

"என் குழந்தைங்க எப்படியிருக்காங்கன்னு கேட்டான்!" என்று கூறிய வைத்தி, தன் முகத்தை எங்களிடம் காட்ட விரும்பாமல் அறையை விட்டு வெளியேறி படியிறங்கிச் சென்றான்.