மனம் ஒரு குரங்கு

எட்டுமணிநேர ஏசி வாசத்தை முடித்து வெளியே இறங்கியபோது, கோடைவெயில் விட்டுச்சென்ற வெப்பம் அஸ்தமனத்துக்குப் பின்பும் வெளியே காத்திருந்தது.

ஆயிற்று! இனிமேல் அம்ரிதாவில் டீ அருந்துவதற்குப் பதிலாய், குளிர்ச்சியாக எதையேனும் பருகிவிட்டு, நீண்ட கூட்டுவண்டிப் பயணத்திற்காக தொண்டையை ஆயத்தப்படுத்த வேண்டியது தான். வரிசையாயிருந்த கடைகளில் கூட்டம் குறைவாயிருந்த ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து,’ஒரு லெமன் ஜூஸ்,’ என்று சொல்லிவிட்டு பத்து ரூபாய்த் தாளை எடுத்து நீட்டினேன். சில்லென்ற எலுமிச்சைரசம் எனது உள்ளங்கையோடு உறவாடுவதற்கு முன்னரே எனது கண்கள் அந்தக் கடையில் தென்பட்ட சில வஸ்துக்களைப் பார்த்து, இது(வும்) ஒரு மலையாளியின் கடை என்ற செய்தியை எனக்குள்ளே இறக்கியது.

’ஒன் சிங்கிள் சமோசா!’ எனக்கருகில் வந்து நின்ற அந்த நபர் கேட்கவும், அந்தக் கடைக்காரர், காகிதத்தட்டில் ஒரு சமோசாவை வைத்து, இயந்திரத்தனமாக அதன் தலையின் மீது பச்சைச்சட்டினியை ஊற்றிக்கொடுத்தார்.

"வொய் சட்டினி? ஐ டிட் நாட் ஆஸ்க் ஃபார் சட்னி!" பக்கத்தில் நின்ற நபருக்குப் பதைபதைப்பு. பாவம், தமிழ் தெரியாதவர் போலிருக்கிறது.

"அதை முதல்லே சொல்லணும். எங்க கடையிலே இப்படித்தான்," அந்தக் கடைக்காரரின் பதிலில் இருந்த அலட்சியம் என்னை ஒரு நிமிடம் உலுக்கியது.

பழரசத்தைக் குடித்து முடித்துவிட்டு,"பத்து ரூபாய் கொடுத்தேன்; மீதி கொடுங்கண்ணா," என்றேன் நான்.

"பத்து ரூபா கொடுத்தியா? உன் ஜேப்புலே மீதி சில்லறை இருக்கும் பாரு!" அலட்சியமாக பதில் வந்தது.

"ஹலோ! நீங்க கொடுத்தாத் தானே இருக்கும்? எப்போ மீதி கொடுத்தீங்க?" நான் எரிச்சலை அடக்கியபடி குரலை உயர்த்தாமல், அழுத்தமாக்கிக் கேட்டேன்.

"உன் ஜேப்புலே பாரு நீ!"

"நான் பொய் சொல்லறேனா?" நான் இரைந்தேன்.

"அப்போ நான் பொய் சொல்றேனா?" அந்தாளும் இரைந்தான். "ஜேப்பிலே இருக்கும் பாரு!"

அந்த மலையாளி என்னை ஒருமையில் அழைத்தது எனக்கு சுருக்கென்றது. மலையாளிகள்! தேங்காயையும், புழுங்கலரிசியையும், மரச்சீனிக்கிழங்கையும் தின்று தின்று திமிரெடுத்த மலையாளிகள்!

"என் ஜேப்பிலே சில்லறை இருக்கா இல்லியான்னுறது பிரச்சினையில்லை; நீங்க மீதி கொடுத்தீங்களா இல்லியா?"

"முதல்லே ஜேப்புலே மூணு ரூபாய் இருக்குதா பாரு!"

"யோவ்! என் சட்டைப்பையிலே சில்லறை நிறையவே இருக்கு! நீ கொடுத்தியா?"

"கொடுத்தேன்! பாரு, மூணு ரூபா கொடுத்தேன்!" என்ன ஒரு அழிச்சாட்டியம் இந்த மலையாளிக்கு.....? கேவலம் மூன்று ரூபாய்க்காக....!

"இதோ பாரு!" என் சட்டைப்பையிலிருந்தவற்றைக் காலி செய்து காண்பித்தேன். நான்கு ஐந்து ரூபாய் நாணயங்கள்; ஒரே ஒரு இரண்டு ரூபாய் நாணயம்!

"பார்த்தியா? இதுலே ஒரு ரூபாய் காயின் இருக்கா? இப்ப எடு மூணு ரூபாயை!" எனது குரல் இப்போது உரத்து விட்டிருந்தது.

"நான் கொடுத்தேன், நீ பேண்ட் பாக்கெட்டுலே போட்டிருப்பே!"

எங்களுக்குள்ளே வாக்குவாதம் முற்றியது. என்ன திமிர் இந்த மலையாளிக்கு....? எவ்வளவு நேரம்? சரியாக நினைவுகூர முடியவில்லை. மூன்று ரூபாய்க்காக மூச்சிரைக்க, எல்லாரும் பார்க்க ஒரு தமிழனும் மலையாளியும் சண்டையில் ஈடுபட்டிருந்தோம்.

"முதல்லே தமிழ்நாட்டுலே இருக்கிற மலையாளிங்களை ஓட ஓட விரட்டணுண்டா பேமானி! கரையான் மாதிரி அரிச்சிட்டிருக்கீங்க தமிழ்நாட்டை நீங்க! ஒண்ட வந்த பிடாரி ஊர்ப்பிடாரியை விரட்டுறா மாதிரி, அண்டிப்பொழைக்க வந்தவன் நீ, எங்களையே அதிகாரம் பண்ணுறியா? இந்த மூணு ரூபாயிலே நான் ஆண்டியாகப்போறதுமில்லே, நீ அரண்மனை கட்டப்போறதுமில்லே! இப்படி ஏமாத்திப்பொழைக்கிற பொழைப்புக்கு போயி பிச்சை எடுத்துச் சாப்பிடுடா! மலேரியாக் கொசுங்கடா மலையாளிங்க எல்லாரும்! அத்தனை பயலுவளையும் அடிச்சு விரட்டணுண்டா தமிழ்நாட்டை விட்டே!"

இவை நான் ஏசியதில், பிறருடன் பகிர்வதற்கு ஏற்ற வார்த்தைகள் மட்டுமே! எழுதாதது மிக அதிகம்!

அது ஒரு பொது இடம்; அருகில் பெண்கள் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள்; கைதட்டும் தூரத்தில் கடற்கரை ரயில்நிலையம் என்பதால் விஷயம் கைமீறிப்போனால், போலீஸ் வருவதற்கான வாய்ப்பும் இருக்கிறது; சகவியாபாரிகள் அந்த கொழுப்பு பிடித்த மலையாளிக்குத் துணையாகப் பேச வரலாம்; கைகலப்பில் கொண்டு போய் விடலாம் - இவை எதுகுறித்தும் கவலைப்படாமல், எனக்குள்ளிருந்து விழித்தெழுந்த கிராமத்தான் தனது ஒருநாள் பணிப்பளுவின் அழுத்தத்தையும், பலமுறை ஏற்பட்ட கசப்பான அனுபவங்கள் தந்த ஆக்கிரோஷத்திலும் அந்தக் கடைக்காரன் மீதிருந்த கோபத்தில் கேரளாவையும்,மலையாளிகளையும் வாய்க்கு வந்தபடி திட்டித்தீர்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

எனது உடல் கிடுகிடுவென்று நடுங்கிக்கொண்டிருப்பது எனக்குப் புரிந்தது. நான் மிகுந்த பதற்றத்தில் இருந்தேன் என்பது புரிந்தது. எனது கைகள் பரபரத்து ஏடாகூடமாக எதையாவது செய்து தொலைப்பதற்கு முன்னர், அங்கிருந்து நகர வேண்டும் என்று மீதமிருந்த சிறிதளவு விவேகம் என்னை எச்சரித்தது.

"உருப்பட மாட்டீங்கடா!" என்று கடைசியாக ஒரு சாபத்தை இட்டு விட்டு, கடற்கரை ரயில்நிலையத்துக்குள் நுழைந்தபோது, நான் வழக்கமாகப்போகிற தாம்பரம் வண்டி கிளம்பியிருக்கவே, அடுத்த நடைமேடையில் நின்றிருந்த செங்கல்பட்டு வண்டியில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டேன்.

மலையாளிகள்!

திமிர் பிடித்த மலையாளிகள்!

உருப்படாத மலையாளிகள்!

மனதுக்குள்ளே கேரளாவையும் மலையாளிகளையும் சபித்துக்கொண்டேயிருக்கையில் ரயில் புறப்பட்டது.

இதுவரை மலையாளிகளினால் எனக்கு ஏற்பட்ட ஒவ்வொரு கசப்பான அனுபவங்களும் ஒவ்வொன்றாக மீண்டும் நினைவுக்கு வந்தன. ரயில் வேகம்பிடிக்க பிடிக்க, மலையாளிகளின் மீதான எனது ஆத்திரமும் மென்மேலும் தீவிரமடைவது போலிருந்தது.

கடவுளின் தேசமாம்! மெத்தப்படித்த மேதாவிகளாம்! பற்களை நறநறவென்று கடித்துக்கொண்டேயிருந்தேன்.

எழும்பூர் ரயில்நிலயத்தில் வண்டிநின்றதும், எனக்கு எதிரே காலியாக இருந்த இருக்கைகளில் இரண்டு பெண்கள் வந்து அமர்ந்தனர். அசிரத்தையாக அவர்களை ஏறிட்டவன், அதிர்ந்து போனேன்.

கண்கொட்டாமல் பெண்களை வெறிப்பது அநாகரீகம் என்பது புரிந்திருந்தபோதிலும், அந்த இரண்டு பெண்களையும், அந்த ஆத்திரமான மனநிலையிலும் அவ்வப்போது தற்செயலாகப் பார்ப்பது போலப் பார்த்துக்கொண்டே வந்தேன். சற்றே எனது ஆத்திரம் தணிந்து போய், அந்த இரண்டு பெண்களையும் திருட்டுத்தனமாக நோட்டமிட்டுக்கொண்டு வந்தேன்.

விளம்பரமாடல்களாக இருப்பார்களோ? அதிலும் அந்தப் பெண்களில் சற்றே நிறம் மட்டாக இருந்த அந்தப் பெண்ணின் முகத்தில் தான் என்னவொரு திருத்தம்! அவளது முகமும், கண்களும் தான் எவ்வளவு அழகு! அவள் மட்டும் தமிழ்சினிமாவில் நடிக்க ஆரம்பித்து விட்டால், இப்போது இருக்கிற கதாநாயகிகளெல்லாம் மூட்டை முடிச்சைக் கட்டிக்கொண்டு கிளம்ப வேண்டி வந்து விடும் போலிருக்கிறதே!

எழும்பூரிலிருந்து மாம்பலம் வரையிலும் எப்படியும் ஒரு நூறு தடவையாவது அவர்கள் இருவரையும், குறிப்பாக அந்த மாநிறமான பெண்ணையும் பார்த்திருப்பேன் என்று தோன்றியது.

தற்செயலாக கீழே நோக்கியபோது, செக்கச்செவேலென்றிருந்த அந்தப் பெண்ணின் காலடியில்,என்னிடமிருந்ததைக் காட்டிலும் புராதனமான ஒரு செல்போன் விழுந்து கிடந்தது.

"எக்ஸ்க்யூஸ் மீ! உங்க செல்போன்!" அப்பாடா, பேச ஒரு வாய்ப்புக் கிடைத்தது.

அந்தப் பெண் சட்டென்று கீழே பார்த்து விட்டு, "ஐயோ எண்டே கர்த்தாவே!" என்று பதறியபடி தனது செல்போனை எடுத்துக்கொண்டு, தனது கைப்பையில் வைத்து, ஜிப்பை இழுத்து மூடிவிட்டு என்னைப் பார்த்து சினேகமாகப் புன்னகைத்தாள்.

"தேங்க்யூ வெறி மச்!"

ஓ! மலையாளிப்பெண்ணா? அது தான் இவ்வளவு அழகாக, திருத்தமாக, செதுக்கி வைத்த சந்தனச்சிலைபோல பளபளவென்று மொழுமொழுப்பாக இருக்கிறாள்.

நீங்கள் என்னதான் சொல்லுங்கள், மலையாளப் பெண்களிடம் இருக்கிற மாதிரி இயற்கையான அழகை வேறு பெண்களிடம் பார்க்கவே முடியாது. அவர்களின் சருமத்தில் இருக்கிற ஜொலிப்பு இருக்கிறதே, சுத்தமான தங்கநிறம்! தலைமயிரின் அடர்த்தி மலையாளப்பெண்களுக்கு இருப்பதுபோல எவருக்கும் இருக்கவே முடியாது; காரணம், அவர்கள் தேங்காய் எண்ணை தவிர வேறு எதையும் உபயோகிக்கமாட்டார்களாமே? ஒல்லியாகவும் இல்லாமல், குண்டாகவும் இல்லாமல் பூசினாற்போல உடல்வாகு; இயற்கையோடு ஒன்றி வாழ்பவர்கள் ஆயிற்றே மலையாளிகள்! உணவு கூட கப்பக்கிழங்கு போன்ற எளிதான சத்துள்ள ஆகாரம் தானே? உதட்டுச்சாயமோ, அபரிமிதமான ஒப்பனையோ இல்லாமல் கூட, அவர்கள் முகத்தில் தான் என்ன ஒரு அழகு? அவர்களது கண்களில் தான் என்ன ஒரு ஈர்ப்பு?

அதனால் தான் அந்தக் காலத்து பத்மினி தொடங்கி இந்தக்காலத்து அசின்,நயன்தாரா,நவ்யா நாயர்,கோபிகா,பாவனா,பத்மப்ரியா என்று பல மலையாள நடிகைகள் தமிழ்த்திரையுலகில் அவ்வப்போது கொடிகட்டிப் பறந்து வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

உண்மையைச் சொல்லப்போனால்....

இந்த மலையாளிகள் இருக்கிறார்களே....! ஆஹா!