கேஜ்ரிவாலும் கேப்பையில் நெய்யும்!

முஸ்கி: 

எதிர்வினைகளை எதிர்பார்த்துத்தான் இதை எழுதியிருக்கிறேன்;

ஒவ்வொன்றுக்கும் பதிலளிக்க முடியுமோ, முடியாதோ;

 ஆனால், கருத்துக்களை வரவேற்கிறேன்; மதிக்கிறேன்.

                 

      எப்படி அண்ணா ஹஜாரே குறித்த எனது அனுமானங்கள் பின்னாளில் அவ்வண்ணமே இனிதே நடந்து முடிந்ததோ, அப்படியே இது விஷயத்திலும் நடக்குமென்றெல்லாம் ஆருடம் சொல்லவில்லை. தற்போதைய கேஜ்ரிவாலின் ஊழல் எதிர்ப்புப் போராட்டம் உண்டாக்கக்கூடிய பின்விளைவுகளைப் பற்றிய எனது கணிப்புகள் தவறானால், அதற்காக வருந்தவோ, வெட்கப்படவோ நான் அரசியல் ஆய்வாளன் அல்லன். இன்றைய சூழலில் அர்விந்த் கேஜ்ரிவால் செய்துகொண்டிருக்கும் ’சாகசங்கள்’ அவர் கொண்டுவர விரும்புகிற மாற்றத்தை முளையிலேயே கிள்ளி எறிவதைத் தவிர வேறு எதையும் சாதிக்கப்போவதில்லை என்பதே எனது உறுதியான நம்பிக்கை. அதற்கான முகாந்திரங்களை முடிந்தவரை கோர்வையாகப் பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன்.

     ஊழல் மட்டும்தான் பிரச்சினையா?

      சுதந்திர இந்தியாவில் ஊழல் எப்போதுமே ஒரு தற்காலிகமான பிரச்சினையாகவே கருதப்பட்டு வந்திருக்கிறது. இந்திரா காந்தி அம்மையாரின் நகர்வாலா ஊழல் குறித்து இன்று எத்தனை பேர் ஞாபகத்தில் வைத்திருக்கிறார்கள்? லோக்நாயக் ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண், சர்வ வல்லமை படைத்த காங்கிரஸ் அரசை நீக்குவதற்காக போராடியபோது, அவரது முக்கியமான குற்றச்சாட்டுகள் இந்திரா காந்தியின் ஊழல் குறித்து மட்டும்தானே? அதைத் தொடர்ந்து அலஹாபாத் உயர்நீதிமன்றம் அளித்த தீர்ப்பு, அதனால் கிலியில் இந்திரா அம்மையார் பிரகடனம் செய்த அவசர நிலை, மிசா ஆகியவற்றின் காரணமாகவே ஜனதா கட்சி ஆட்சியமைத்தது என்பது வரலாறு.

      போபர்ஸ் ஊழல்! ராஜீவ் காந்தியின் அமைச்சரவையில் இருந்த வி.பி.சிங்கே வெளியேறி, தேசமெங்கும் சூறாவளிச் சுற்றுப்பயணங்கள் மேற்கொண்டு, காங்கிரஸ் ஆட்சியை அகற்றியதும் இன்னொரு வரலாறு.

      கொஞ்சம் தமிழகத்தின் சமீபத்திய வரலாற்றையும் பார்க்கலாமா? செல்வி ஜெயலலிதா மீதான ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் என்ன கொஞ்சமா? அதைத் தொடர்ந்து தி.மு.க-த.மா.கா கூட்டணியமைத்து கலைஞர் தலைமையில் ஆட்சி அமைந்ததே! அதன்பிறகு இன்றுவரை தி.மு.க, அ.தி.மு.க என்று மாற்றி மாற்றி ஆட்சியமைக்கிறார்களேயன்றி, இரு கட்சிகளின் மீதான ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் நாளாவட்டத்தில் மக்களால் மறக்கடிக்கப்படுகின்றன என்பது தானே உண்மை?

      ஆக, ஊழலை மட்டுமே முன்னிறுத்திப் போராடினால், நிகழ்கிற ஆட்சி மாற்றங்கள் தற்காலிகமானவை என்றுதான் புரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. ஜெ.பி அரும்பாடு பட்டு காங்கிரஸ் அரசை அகற்றியும் கூட,கிடைத்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள மொரார்ஜி தேசாய் தலைமையிலான ஜனதா கட்சியினர் தவறி விட்டனர். ராஜீவ் காந்தி எதிர்ப்பு அலையில் ஆட்சிக்கு வந்த வி.பி.சிங்காலும் அதிக நாள் தாக்குப் பிடிக்க முடியவில்லை. இவர்கள் செய்த குளறுபடிகளின் காரணமாக, ‘இவர்களுக்கு ஊழல் காங்கிரஸ் ஆட்சியே மேல்’ என்ற முடிவுக்கு வாக்காளர்கள் தள்ளப்பட்டு விட்டார்கள் என்பதுதானே உண்மை? சிறுபான்மையோ, பெரும்பான்மையோ தொடர்ந்து இரண்டு முறை ஆட்சியின் தலைமைப் பொறுப்பில் மீண்டும் அமர்ந்திருப்பது காங்கிரஸ் தானே? தொன்றுதொட்டு ஊழல் செய்துவரும் காங்கிரசுக்கு இது சாத்தியமாகிறது என்றால், ஊழலைக் காட்டிலும் மக்களை நேரிடையாக பாதிக்கிற பிரச்சினைகள் உள்ளன என்பதுதானே பொருள்?

      (மக்கள் காசை வாங்கிக் கொண்டு ஓட்டுப்போட்டதால்தான் இந்த காங்கிரஸ் அசம்பாவிதங்கள் மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்கின்றன என்று சொல்பவர்களுக்கு – அப்படியென்றால் அர்விந்த் கேஜ்ரிவால் முதலில் வாக்காளர்களைத் திருத்த வேண்டும்; அதற்கு முன் அரசியல் கட்சிகளைக் குறிவைப்பது ஒன்று அறியாமை அல்லது மோசடி வேலை என்றுதான் பொருள்.)

     மாற்று அரசியல் இருக்கிறதா?

      லோக்நாயக் ஜெ.பி காங்கிரஸை எதிர்க்க, அப்போதைய ஜனசங்கத்தின் ஆதரவையும் நாடினார் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். ஜனநாயகம் குழிதோண்டிப் புதைக்கப்பட்ட சூழலில், காங்கிரஸ் ஆட்சியை அகற்றுவது ஒன்றே குறிக்கோள் என்று, நேரெதிர் துருவங்களாக இருந்த கட்சிகளையும் இணைத்துத்தான் மாற்றத்தைக் கொண்டுவர முடிந்தது. தமிழகத்திலும் கூட, தி.மு.கவையும், த.மா.கா-வையும் இணைத்து ஒன்றுபட்ட கூட்டணியாக்கியதால்தான் அப்போது அ.தி.மு.க-வை முறியடிக்க முடிந்தது. இவ்வளவு ஏன்? முந்தையை தி.மு.க.ஆட்சியை அகற்றுவதற்கும் கூட, அ.தி.மு.கவுக்கு (அவர்கள் ஒப்புக்கொள்ளாவிட்டாலும் கூட!), தே.மு.தி.க போன்ற கட்சிகளுடனான கூட்டணிதான் முக்கியமான காரணமாக இருந்தது.

      அண்ணா ஹஜாரே, ஜந்தர் மந்தரில் உண்ணாவிரதமிருந்தபோது காங்கிரஸுக்குக் கிலி பிடித்ததற்கு முக்கியமான காரணம், அப்போது பா.ஜ.க. உட்பட பெரும்பாலான எதிர்க்கட்சிகள் மன்மோகன் சிங்குக்கு எதிரான அண்ணாவின் ‘சத்யாகிரஹ(?!?!) போராட்டத்தை’ ஆதரித்தன என்பதுதான். ஏற்கனவே உட்கட்சிப்பூசல், விலைவாசியேற்றம், கூட்டணிகளின் மிரட்டல், கட்டுப்படாத அமைச்சர்கள் என்று எல்லாப் பக்கமும் இடிவாங்கிக் கொண்டிருந்த காங்கிரஸ், அண்ணாவின் போராட்டத்தினால் ஏற்பட்ட எழுச்சி(?!)யைக் கண்டு மிரண்டு, அடிபணிந்தது. (அதன்பிறகு நடந்தேறிய சம்பவங்களின் பின்னணியைப் பற்றிச் சொல்ல என்ன இருக்கிறது? அண்ணாவுக்கும் தம்பி கேஜ்ரிவாலுக்கும் இடையே ஆயிரம் இருக்கும்; அதெல்லாம் நமக்கு எதற்கு? :-))  )

      இப்போது கேஜ்ரிவால் காங்கிரஸ், பா.ஜ.க இரண்டு கட்சிகளையும் குறிவைத்து, தொடர்ந்து ‘கன்னித்தீவு’ கதை மாதிரி, பிட் பிட்டாக ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளை அடுக்கி வருகிறார். இதில் நமக்குக் கிடைத்த மிகப்பெரிய பலன் என்னவென்றால், மத்தியில் ஆளுங்கட்சியும், எதிர்க்கட்சிக்கும் இடையிலிருக்கிற வினோதமான ‘நெருக்கம்’ வெளிப்பட்டிருக்கிறது. அதைத் தவிர, அர்விந்த் கேஜ்ரிவால் சாதித்தது என்ன?

      2014-ல் காங்கிரஸ் மீண்டும் ஆட்சியமைக்கும் என்று திக்விஜய்சிங் கூட நம்ப மாட்டார். எமர்ஜென்ஸிக்குப் பிறகு, காங்கிரஸை உ.பியில் ஒரு கட்சியாகவே எவரும் மதிப்பதில்லை என்பது அடுத்தடுத்த தேர்தல்களில் நிரூபணமாகி விட்டது. இடதுசாரிகளும் ஒதுங்கியாகி விட்டது. போதாக்குறைக்கு உலகத்தில் எப்படியெல்லாம் ஊழல் செய்ய முடியுமோ அத்தனையும் செய்து, எப்படியெல்லாம் செய்ய முடியாதோ அவற்றையும் செய்து உலக அரங்கில் ஊழல்திலகங்களாகப் பரிமளிக்கிறது காங்கிரஸ். ஆகவே, அடுத்த தேர்தலில் காங்கிரஸை முறியடிப்பதுதான் குறிக்கோள் என்று கேஜ்ரிவால் சொல்வது, ஏதோ ஒரு படத்தில் வடிவேலு ஓமகுச்சி நரசிம்மனை விதவிதமாக அடித்துப் போட்டோ பிடித்துக் கொள்வதுபோல நகைச்சுவையாக இருக்கிறது.

      சரி, அப்படியே காங்கிரஸை ஒழிப்பதுதான் லட்சியம் என்று வைத்துக் கொண்டால், பா.ஜ.க மீதும் குற்றம் சாட்டி இந்த மனிதர் என்ன சாதித்து விட்டார்? ‘அடப் போங்கப்பா, எல்லாக் கட்சியும் ஊழல் கட்சிதான்!’ என்ற ஒரு விரக்தியைத்தான் பொதுமக்களுக்கு அவர் ஏற்படுத்தியிருக்கிறார். இதன் நேரிடை விளைவு ரொம்பவும் வேடிக்கையாக இருக்கப்போகிறது; காங்கிரஸ்-பா.ஜ.க இரண்டு கட்சிகளின் எதிர்ப்பு ஓட்டுகளையும் இவர் பிரித்து, மீண்டும் இரண்டு கட்சிகளுக்கும் ‘உபகாரம்’ செய்யப்போகிறார்.

      ’இல்லை; கேஜ்ரிவால் உண்மையிலேயே பா.ஜ.கவின் ஊழலையும் எதிர்க்கிறார்,’ என்றால், டிசம்பரில் குஜராத்தில் சட்டசபைத் தேர்தல் நடைபெறப்போகிறது; அங்கு போய்ப் பிரச்சாரம் செய்வாரா? தற்போது ஹிமாச்சலப் பிரதேசத்தில் தேர்தல் நடக்கிறது; அங்கு போனாரா?

      விஷயம் இதுதான்! அர்விந்த் கேஜ்ரிவால் குறிவைப்பது தில்லிக்கு மட்டும்தான்! தில்லியில் நடக்கப்போகிற தேர்தலில் எப்படியாவது ஜெயித்துவிட வேண்டும் என்றுதான், அங்கு எலெக்ட்ரீஷியன், பிளம்பர் வேலைகளெல்லாம் செய்து கொண்டிருந்தார். இதற்கு முன்னர், தன் சொந்த ஊரில் நடந்த தேர்தலில் காங்கிரசுக்கு எதிராகப் பிரச்சாரம் செய்த புண்ணியவான், பூனேயில் நடந்த இடைத்தேர்தலுக்கு ஏன் போகவில்லை?

      லாவாஸா நில அபகரிப்பு குறித்து ஆண்டாண்டு காலமாக எழுதப்பட்டு வருகிறது. ஆனால், ஷரத் பவார் குறித்து கேஜ்ரிவால் வாயே திறக்கவில்லை. ஏன் இந்த ‘செலக்டிவ் அம்னீஷியா’ என்று கேட்டால் பதிலுமில்லை. சல்மான் குர்ஷித் பதவி விலகும்வரை ஓயமாட்டேன் என்றேல்லாம் சவடால் பேசிவிட்டு, ‘அப்புறம் பார்த்துக்கறேன்’ என்று ஜகா வாங்கியாகி விட்டது. மொத்தத்தில் அண்ணா ஹஜாரேயும் சரி, தம்பி கேஜ்ரிவாலும் சரி, ‘வாய்ச்சொல்லில் வீரரடி’ என்பதற்கு உதாரணமாக இருப்பதைத்தவிர உருப்படியாக எதையும் செய்கிறவர்கள் அல்ல என்பதை மக்கள் புரிந்துகொள்ளத் தொடங்கி விட்டார்கள்.

      இதில் வருந்தத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், ‘இனி ஊழலுடன் சமரசம் செய்துகொண்டுதான் தீர வேண்டும்,’ என்ற விபரீதமான மனநிலைக்கு மக்கள் தள்ளப்பட்டிருப்பதுதான். காரணம், ஊழல்வாதி அரசியல்வாதிகளைப்போலவே ஊழல் எதிர்ப்புவாதிகளும் சந்தர்ப்பவாதிகளாக இருப்பதே காரணம்.

      சினிமாவில் ஹீரோக்கள் பத்து பேரைப் பந்தாடுகிறதைப் பார்த்து விசிலடித்துக் கரவொலி எழுப்புகிற பார்வையாளர்களாய், அர்விந்த் கேஜ்ரிவால் மீது இன்னும் நம்பிக்கை வைத்திருப்பவர்கள் பரிதாபத்துக்குரியவர்கள்.

*************