ஜடம்

அவனை முதலில் பார்த்தது எங்கேயென்று யோசிப்பதை விடவும், அடிக்கடி எங்கு பார்த்திருக்கிறேன் என்று யோசித்தால் விடை எளிதில் கிடைத்துவிடும்.

குடிநீருக்காக சென்னை லோல்பட்ட காலத்தின் குறியீடாய் சற்றே தெருவுக்குள் வழிமறிப்பதுபோலத் துருத்தி நிற்கும் அந்தக் கருப்புநிற தண்ணீர்த்தொட்டி! பெரும்பாலும் அதன்மீது ஏதாவது சுவரொட்டி ஒட்டப்பட்டிருக்கும்; கருப்பு என்பதாலோ என்னவோ, அதில் இறந்தவர்களுக்கு அஞ்சலி செலுத்துகிற சுவரொட்டிகளை அதிகம் பார்த்திருக்கிறேன். மாலை நேரங்களில், முக்கிய சாலையிலிருந்து குறுகலான சந்துவழியாய்ப் புகுந்து, தெருவுக்குள் திரும்பும்போது அந்தத் தொட்டியின் சுவற்றில் சாய்ந்தபடி அவன் உட்கார்ந்திருப்பது வழக்கம். கையிலோ, உதடுகளிலோ பீடியோ சிகரெட்டோ இருக்கும்.

பார்த்தவுடன் அவனை யாருக்கும் பிடித்துவிட வாய்ப்பில்லை. பழுத்த மிளகாய் போல சிவந்திருக்கும் கண்கள்; ஒட்டிப்போன, சவரம் செய்யப்படாத கன்னங்கள்; வெளுத்த உதடுகள்; காறை படர்ந்த பல்வரிசை; அவிழ்த்துவிடப்பட்ட சட்டையின் மேல் பொத்தான்கள்; சற்றே ஆபாசமாய் தூக்கிக்கட்டிய லுங்கி! அவ்வப்போது ’ஹே..ஹே..ஹே!’ என்று ஒரு சிரிப்பு! பள்ளியிலிருந்து திரும்புகிற குழந்தைகள், அவனைக் கடந்து செல்லும்போது சற்று கலவரத்துடன் செல்வதையும் கவனித்திருக்கிறேன்.

அந்தத் தொட்டியருகே ஒரு பிளாஸ்டிக் பொருட்களுக்கான கடை, ஒரு வாடகை சைக்கிள் கடை, ஒரு மளிகைக்கடை, ஒரு சலூன் என்று ஆள்நடமாட்டத்துக்குப் பஞ்சமேயிருக்காது. அவனை அந்தத் தண்ணீர்த்தொட்டிபோலவே, இன்னொரு ஜடப்பொருளாகவேதான் பெரும்பாலானோர் கருதி வந்திருக்கிறார்கள். அந்த ’ஜடம்’ இயங்குவதை, அதிகாலையில் விழிக்கிற பழக்கமுள்ளவர்கள் மட்டுமே பார்த்திருக்கக் கூடும். பார்த்தவர்களில் நானும் ஒருவன்.

ரயில்வே நிலையமருகே அதிகாலையில் வருகிற பால் வண்டியிலிருந்து அவன் ஒருவனே அத்தனை கிரேட்டுகளையும் காலி செய்து இறக்கி வைப்பான். பிறகு, ஆள்நடமாட்டமில்லாத தெருவில் சற்றே அழிச்சாட்டியமாய் சம்மணமிட்டு உட்கார்ந்து செய்தித்தாள்களை ஆங்கிலம், தமிழ், மலையாளம், தெலுங்கு என்று ஒவ்வொரு கடைக்குமாய்ப் பிரித்து, அதில் விளம்பர நோட்டீஸுகளைச் செருகுவான். குறிப்பிட்ட சிலரின் வாகனங்களைக் கழுவிச் சுத்தம் செய்து கொடுப்பான். அதிகபட்சம் எட்டு மணிக்குள் தனது வாடிக்கையான பணிகளை முடித்துவிட்டு, காணாமல் போய்விடுவான். பிறகு, மாலையில் தண்ணீர்த்தொட்டிக்கு வந்து, கையில் கிடைக்கிற காகிதம் அல்லது துணியால் கீழே துடைத்துச் சுத்தம் செய்துவிட்டு உட்கார்ந்துவிட்டால், இரவு பத்துமணி வரையிலும் அங்கிருந்து நகர மாட்டான். அன்றாடம் அவனைப் பார்க்க நேர்ந்தாலும், மற்றவர்களைப் போலவே அவனை நெருங்கவோ, அவன் என்னிடம் நெருங்குவதையோ நான் விரும்பியதில்லை. அந்த ஒரு நாள் வரும் வரை....

வழக்கம்போல குறுக்குவழியில் நான் திரும்பிக்கொண்டிருந்தபோது, அவன் எதிர்ப்பட்டான். கைகளை அசைத்து அசைத்து ’போகாதே!’ என்று குரலெழுப்பினான். அவனையோ, அவனது குரலையோ சட்டை செய்யாமல் நான் தொடர்ந்து அந்தக் குறுக்குவழியின் கடைசிவரைக்கும் போனதும்தான், வழியை மறித்து ஜல்லி கொட்டப்பட்டிருப்பதைக் கண்டேன். மிகுந்த சிரமத்துடன் வண்டியைத் நொடித்து வந்தவழியே திரும்பிக்கொண்டிருந்தபோது, அவன் என்னைப்பார்த்து ’ஹே..ஹே..ஹே!’ என்று சிரித்தான். அனேகமாக, அந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகுதான் அவனை நான் மனிதனாய்ப் பார்க்கத் தொடங்கினேன் என்பதை சற்று வெட்கத்துடன் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும்.

அடுத்த சில நாட்களில், ஒரு ஞாயிறன்று சலூனுக்குச் சென்று உள்ளே இடமில்லாததால் வெளியே காத்துநின்றபோது, அவனை மீண்டும் மிகவும் கிட்டத்தில் பார்க்க நேர்ந்தது. அன்று சவரம் செய்திருந்தான்; தலைபடிய வாரி, லேசாகப் பவுடர் கூடப் போட்டிருந்தான். சட்டைப்பையிலிருந்து ஒற்றை சிகரெட்டை எடுத்தவன், அதன் கீழ்ப்பகுதியை நசுக்கி நசுக்கி பாதி புகையிலையை இன்னொரு கையில் கொட்டிக்கொண்டான். பிறகு, கொட்டிய துகள்களை இன்னொரு தாளில் பத்திரமாகச் சேகரித்துவிட்டு, சட்டையிலிருந்து இன்னொரு பொட்டலத்தை எடுத்துப் பிரித்தான். அரிசியில் கல்பொறுக்குகிற கவனத்தோடு அதிலிருந்து எதையெதையோ பொறுக்கி அப்புறப்படுத்தினான். பிறகு, அந்தப் பொட்டலத்திலிருந்ததையும் தாளில் சேகரித்த புகையிலையையும் கலந்து உள்ளங்கையில் வைத்துக் கசக்கினான். பிறகு, சிகரெட்டை உதட்டில் வைத்தபடி உள்ளங்கையிலிருந்த கலவையை சிகரெட்டாலேயே ஊதி உள்ளேயிழுத்து நிரப்பிக்கொண்டான். அதைப் பற்றவைத்தவுடன், ஒரு வினோதமான, முகம்சுளிக்க வைக்கிற நெடி காற்றில் கலந்துவந்து தாக்கியது.

கஞ்சா!

"பொணநாத்தம் நாறுதே!" என்று கடையில் நின்ற பெண்மணியொருத்தி முகம் சுளித்தாள்.

"ஆரம்பிச்சிட்டானா?" என்று எட்டிப்பார்த்த மளிகைக்கடை அண்ணாச்சி," லேய், தள்ளிப்போய் அடிலே! பொம்பிளைகள்ளாம் இருக்காகல்லா?" என்று குரல்கொடுக்கவும், அவன் எழுந்துபோய் தண்ணீர்த்தொட்டியின் மறுபக்கத்துக்குச் சென்றான்.

"எளவெடுப்பான் செத்தும் தொலைய மாட்டேங்கான்!" என்று சலித்துக் கொண்டார் அண்ணாச்சி.

இதற்குள் சலூனுக்குள் பெஞ்சு காலியாகியிருக்கவே உள்ளே சென்று ஒரு செய்தித்தாளை விரித்துப்படிக்கத் தொடங்கினேன். சில நிமிடங்கள் கழித்து, தற்செயலாக தலைநிமிர்த்தியபோது, ஒரு இளம்பெண் அவனிடம் கோபமாகப் பேசுவதையும், அவனது மறுப்பையும் மீறி அவனது சட்டைப்பைக்குள் கையை விட்டு அதிலிருந்த அத்தனை காசையும் பிடுங்கிக்கொண்டு போவதையும் கவனித்தேன்.

"த பாருங்கடா அநியாயத்தை!" சலூனுக்கு வெளியே காத்திருந்த ஒருவர் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். "இந்தப் பொம்பளையை என்ன செஞ்சாலும் தகும்! இவன் தண்ணி தெளிச்சிட்டு எங்கேயாவது போய்த்தொலைய வேண்டியதுதானே?"

அடுத்த சில நாட்களில் அவனைப் பற்றிய பல விபரங்கள் தற்செயலாகவே கிடைத்தன. அவற்றை அப்படியே நம்பவோ, மொத்தமாய் ஒதுக்கவோ எனக்குத் தோன்றவில்லை. அவனை ஒரு வழிப்போக்கனாகவே அறிந்திருக்கிறேன் என்பதால் அவன் மீது பெரிய ஈடுபாடு ஏற்படாததும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.

ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பற்ற சில நிகழ்வுகளுக்கு மத்தியில் இருக்கிற வெற்றிடங்களை, அனுமானச்சங்கிலிகளால் பிணைத்து, ஊகமாய் ஒரு சோகக்கதையை உருவாக்குதல் எளிது! ஏனோ அத்தகைய ஊகங்களின் உரத்த சத்தத்தை வைத்து, ஒருவர் மீது குற்றம் சுமத்தவும், இன்னொருவரின் மீது பரிதாபப்படவும் என்னால் முடிவதில்லை! அனுபவம் தந்த பாடம் - ஒருவனின் நிகழ்காலத்தை வைத்தே அவன்மீது அனுதாபப்படுவது போதுமானது. பச்சாதாபம் கொள்ள விரும்புகிறவர்கள், அவனது அவலத்தைப் புரட்டிப் பார்ப்பது அனாவசியமானது; பல சந்தர்ப்பங்களில் அருவருப்பானது. மீறி ஒருவரின் கடந்தகாலத்தை அகழ்ந்தால், அவனை உதாசீனம் செய்வதற்குரிய காரணங்களே அதிகம் கிடைக்கிற அபாயம் இருக்கிறது. இரக்கத்திற்குப் பதிலாக வன்மம் முளைக்கலாம். ’இவனுக்கு இது வேண்டும்; இன்னமும் வேண்டும்,’ என்று கருவியபடி தப்பித்துக்கொள்ள வேண்டுமானால் அது உதவும்.

இவன்....?

சுருக்கமாக, அவன் அப்போதிருந்ததைக் காட்டிலும் இன்னும் கொஞ்சம் கண்ணியமாய் இருந்திருக்கத் தகுதியானவன் என்ற அளவில் அவன் மீது சிறிது இரக்கம் பிறந்தது. அதற்கு மேல் ஆராய்ச்சி செய்து நற்சான்றிதழ் வழங்குமளவுக்கு நகர வாழ்க்கையில் அவகாசம் கிடைப்பதில்லையே!

இன்னொரு முறை, மளிகைக்கடைக்குச் சென்றபோது அவன் எனது வண்டியருகே வந்து நின்றான்.

"வண்டி ஒரே அளுக்கா இருக்குதே? தொடைக்கட்டுமா? அஞ்சு ரூபா கொடு போதும்!"

அதன்பிறகு, இரண்டோ மூன்றோ தடவைகள் அவன் எங்கள் காம்பவுண்டுக்கே வந்து வண்டியைத் துடைத்துக் கொடுத்து விட்டான். அடிபம்பிலிருந்து தண்ணீரை தாராளமாய் இறைத்து, பளபளவென்று துடைத்துக் கொடுப்பான். ஒரு முறை பத்து ரூபாய் கொடுத்தேன்! அவன் பெரிதாக அலட்டிக்கொள்ளாமல் சட்டைப்பைக்குள் போட்டபடி சென்று விட்டான்.

மே, ஜூன் மாதங்களில் பணிப்பளு, சில பயணங்கள் காரணமாய் வழக்கத்தை விட சீக்கிரமாய்ப் போவதும், தாமதமாய் வருவதுமாய் எனது தினசரி வாடிக்கையில் சில தவிர்க்க முடியாத மாற்றங்கள். ஆகையால், தெருவைக் கவனிப்பதையே ஏறக்குறைய மறந்து விட்டேன்.

சில தினங்களுக்கு முன்னர், அந்தக் குறுக்குவழியில் வந்து தெருவுக்குள் திரும்பியபோது, அவனைப் பார்த்தேன் - அந்தத் தண்ணீர்த்தொட்டியில் ஒட்டப்பட்டிருந்த சுவரொட்டியில்! அதிர்ச்சி, வருத்தம், அனுதாபம் என்று படிப்படியாய் தீவிரம் குறைந்துபோய், எழுதுகிற இந்தத் தருணத்தில் அவன் செத்துப்போனதும் நல்லதுக்குத்தானோ என்று தோன்றுகிறது.

ஆனால்...

அதே குறுக்குவழியில் மீண்டும் எவரேனும் ஜல்லி கொட்டி வழியை மூடினால், யாராவது எச்சரித்துத் திருப்பி அனுப்புவார்களா என்ற கேள்வி மட்டும் இன்னும் கொஞ்ச நாள் உயிரோடு இருக்கும்!