பசு

அதிகாலையில் அந்தப் பசு குறுகிய சாலையின் நட்டநடுப்பில் அக்கடாவென்று படுத்திருப்பதைப் பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன். அவ்வப்போது சுவரொட்டிகளையும் கிழித்து மெல்வதைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டிருக்கிறேன். சில சமயங்களில் குப்பைத்தொட்டியருகே, சில சமயங்களில் தெருவிலிருக்கிற அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின் வாசல்களில், சில சமயங்களில் மளிகைக்கடையருகே என்று அந்தத் தெருவில் அத்தனை பேருக்கும் அந்தப்பசு மிகவும் பரிச்சயமான ஒரு ஜீவனாக உலாவந்து கொண்டிருக்கும். சில தெருக்களுக்கு அங்கு வசிக்கிற மனிதர்கள் மட்டுமன்றி, அங்கே கண்ணில் தட்டுப்படுகிற வாயில்லா ஜீவன்களும் ஒரு அடையாளம் தான் போலும். அவைகளைக்கூட வேறு எங்கேனும் பார்த்தால் ’அட’ என்று ஆச்சரியப்படத்தான் செய்கிறோம்.

இப்போது இரண்டொருநாட்களாக அந்தப் பசு அந்த அடுக்குமாடிக்குடியிருப்பின் வாசலே கதியாகக் கிடக்கிறது. அங்கிருக்கிற ஏதோ ஒரு வீட்டில் ஒரு திருமணம் நடைபெறவிருக்கிறது. சில நாட்களுக்கு முன்னர், இரண்டு பெரிய வாழைமரங்களை ஒரு வண்டியில் ஏற்றிவந்து, போக்குவரத்தை ஒரு பத்து நிமிடம் நிலைகுலைய வைத்துக்கொண்டிருந்தது ஞாபகத்துக்கு வருகிறது. இப்போது அந்த இரண்டு மரங்களும் அந்தக் குடியிருப்பின் இரும்புக்கதவின் இரண்டு பக்கத்திலும், இரண்டு துவாரபாலகர்களைப் போல நின்று கொண்டிருந்தன. நேற்றுவரை உயிரற்ற கட்டிடமாய்த் தெரிந்த அந்தக் குடியிருப்புக்கே திடீரென்று ஒரு கல்யாணக்களை வந்துவிட்டது போலிருந்தது. போதாக்குறைக்கு வாசலில் சாலையைப் பாதி வளைத்துப் போடப்பட்ட பெரிய பெரிய கோலங்களை, அதிகாலையில் கடக்கிறபோது மிதிக்கவோ அல்லது வண்டியை அதன்மீது செலுத்தவோ சற்று சங்கடமாக இருக்கும். திருமணம் போன்ற சந்தோஷங்களின் போது போடப்படுகிற கோலங்களின் ஒவ்வொரு புள்ளியிலும் அவர்களது மகிழ்ச்சியின் குறியீடுகள் இருக்கும். அந்தக் கோடுகளும், வளைவுகளும் அவர்களது குதூகலத்தின் எளிமையான வெளிப்பாடுகளாயிருக்கும்.

இதுபோல சுபநிகழ்ச்சிகள் நடைபெறுகிறபோது, வீட்டு வாசலில் வாழைமரம் கட்டுவதற்கும் பல காரணங்கள், ஐதீகம் என்ற பெயரில் சொல்லப்படுகின்றன. வாழைமரம் ஒரே ஒரு முறைதான் பூக்குமாம்; ஒரே ஒரு முறைதான் குலைதள்ளுமாம். அது போல திருமணம் என்பதும் வாழ்க்கையில் ஒருமுறைதான் நடக்க வேண்டும் என்பதைக் குறிப்பால் அறிவிக்கவே வாழைமரம் வாசலில் கட்டப்படுகிறதாம். இன்னும் சிலர், வாழைத்தண்டு கருநாகத்தின் விஷத்தையும் கூட முறித்துவிடும் என்று சொல்கிறார்கள். அதைப்போலவே, வாழ்க்கையில் தீயதென்றும், கொடியவிஷமென்றும் சொல்லப்படுகிற சங்கதிகளை முறித்து, சுத்தமாக இருப்பதை வலியுறுத்தவே வாழைமரம் என்றும் சொல்வதுண்டு. வாழைமரத்தின் அடியில் வாழை முளைத்து எழுவது போல, வாழையடி வாழையாக வம்சவிருத்தி ஏற்பட்டு வாழ வேண்டும் என்று ஆசிகளைத் தெரிவிக்கவே வாழைமரம் என்றும் சிலர் சொல்கிறார்கள்.

இவையெல்லாம் சடங்குகள் என்பதால், இவை இருப்பதாலோ, இல்லாமல் போனாலோ ஒன்றும் ஆகிவிடப்போவதில்லை. குறைந்தபட்சம் வெளியூரிலிருந்து வருகிறவர்களுக்கு இந்த வாழைமரங்கள் ’இதுதான் கல்யாண வீடு,’ என்று காண்பிக்கவாவது முடிகிறதே! நகரங்களில் மனிதர்களால் வழிகாட்ட முடியாமல் போகிற முகவரிகளை சில சமயங்களில் வாழைமரங்களாவது காட்டிவிட்டுப்போகட்டுமே!

யாராக இருந்தாலும் சரி, திருமணமாகப்போகிற அந்தப் பெண்ணும், அவளது குடும்பமும் மகிழ்ச்சியாக இருப்பார்கள். வீடுநிரம்ப விருந்தாளிகளிருப்பது போல ஒரு மகிழ்ச்சியும் இருக்க முடியுமா? வயோதிகர்கள் தொடங்கி வாண்டுகள் வரைக்கும் எத்தனை குணாதிசயங்களை ஒரே நேரத்தில் காணமுடிகிறது? பழைய நினைவுகளைப் புதுப்பிப்பதற்கும், சற்றே ஆட்டம் கண்ட உறவுகளைப் பலப்படுத்தவும் திருமணங்கள் போன்ற சுபநிகழ்ச்சிகள் தானே உதவுகின்றன? அந்தமட்டில் அதன் ஆடம்பரங்களை மன்னித்து விடலாம்.

நேற்று மீண்டும் அந்தப் பசுவைப் பார்த்தேன். அந்தக் கதவின் ஒரு பக்கத்தில் கட்டப்பட்டிருந்த வாழைமரத்தைக் கடித்து மென்று கொண்டிருந்தது. உள்ளேயிருந்து ஓடிவந்த காவலாளி அதை விரட்டுமுன்னரே வாய்நிறைய கடித்து இழுத்து அடைத்துக்கொண்டு அது சாலைக்குள்ளே பின்வாங்கியபோது எனது வாகனத்தின் வேகத்தைக் குறைத்து நிறுத்தி, அதன் மீது மோதாமல் தவிர்த்தேன். இரண்டு வாழை மரங்களுமே கீழிருந்து மேலாக பாதி உயரத்துக்கு அந்தப்பசுவாலும் அல்லது அதுபோன்ற பல மாடுகளாலும் மென்று முடித்திருந்ததால், பலவீனமுற்று எப்போது வேண்டுமானலும் ஒடிந்து விழுந்து விடுகிற அபாயம் இருப்பதை கவனித்தேன். ஒரு வேளை அப்படி நேர்ந்தால், அது திருமண வீட்டாரால் அபசகுனமாகவும் கருதப்படுகிற வாய்ப்பிருக்கிறது என்பதும் புரியாமலில்லை. ஆனால், முக்கிய சாலையில் கட்டப்பட்டிருந்த அந்த வாழைமரங்கள் மாடுகளின் பசிக்கு இரையாகாமல் இருக்க என்னதான் செய்ய முடியும்?

நல்ல வேளை, மாலை திரும்பியபோது, யாரோ ஒரு புத்திசாலித்தனம் செய்திருந்தார்கள். வாழைமரத்தின் கீழ்ப்பகுதியில், உரச்சாக்கு ஒன்றை சுற்றி கயிறுபோட்டு மீண்டும் இறுக்கிக் கட்டியிருந்தார்கள். பரவாயில்லையே என்று மனதுக்குள் மெச்சிக்கொண்டு என்வழியே போனேன். மனிதனுக்கு எல்லாப் பிரச்சினைக்கும் எளிமையான தீர்வு தெரிந்திருக்கிறது என்பது சந்தோஷப்படுகிற விஷயம்தானே?

இன்று அதே சாலையில் போய்க்கொண்டிருந்தபோது, மீண்டும் போக்குவரத்து தடைப்பட்டிருந்தது. புதுமணப்பெண்ணும், மாப்பிள்ளையும் உறவினர்களோடு ஒரு சில வாகனங்களில் வந்திருந்ததால், அந்தக் குறுகலான சாலையைக் கடப்பது பொறுமையை சோதிப்பதாக இருந்தது.

பூரிப்பும் பெருமிதமுமாய் அந்த மணப்பெண்ணும், செயற்கையான சிரிப்பும், சற்றே ஆயாசமுமாய் அந்த மணமகனும் வாசலில் நின்றிருக்க, பெண்கள் ஆரத்தி எடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். தற்செயலாக எனது கண்கள் அந்த வாழைமரங்களைப் பார்வையிட்டபோது, அதில் கட்டப்பட்டிருந்த உரச்சாக்கும் கடிபட்டுச் சேதமுற்றிருந்ததையும் கவனிக்க முடிந்தது. நல்ல வேளை, திருமணம் முடிகிற வரையிலுமாவது அந்த மரங்கள் தாக்குப்பிடித்திருக்கின்றனவே என்று எண்ணிக்கொண்டு கடக்க முயன்றபோது, எதிர்ப்பக்கத்தில் அந்தப் பசுவைப் பார்த்தேன்.

அது, வாயிலிருந்து நுரை தள்ளியவாறு, தனது கடைசிக்கணங்களுடன் போராடியவாறு அரைமயக்கத்தில் கிடந்தது.