வெள்ளைச்சட்டை

வெள்ளைச்சட்டை என்றால் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். சேலம், கோவை, திருப்பூர், ஈரோடு பகுதிகளில் சுற்றியபோது அங்கே தும்பைப்பூ போல வெள்ளைநிறத்தில் சட்டையும், விசிறிமடிப்புத் துண்டுமாக கண்ணில்பட்டவர்களையெல்லாம் பார்த்து சற்று பொறாமை கொண்டதுண்டு. என் ராசியோ என்னவோ, இதுவரையிலும், எந்த வெள்ளைச்சட்டையும் நிலைத்ததில்லை. எனவே இந்த தீபாவளிக்கு நான் வாங்கிய மினிஸ்டர் வொயிட் வெள்ளைச்சட்டையின் மீது எனக்கு ஒருவிதமான மையலே ஏற்பட்டிருந்தது.

நேற்று மாலை, எனக்குப் பரிச்சயமானவர் ஒருவரின் பேக்கரி திறப்புவிழா! பந்தாவாக வெள்ளைச்சட்டையணிந்து கொண்டு, பெரிய மனிதன்போலக் கிளம்பி முக்கிய சாலையைக் கடக்குமுன், வாகனங்களுக்கு வழிவிட்டுக் காத்திருந்தபோது, ’டமால்’ என்ற ஒரு சத்தம்!

திரும்பிப் பார்த்தபோது சாலையின் நடுவில், ஒரு ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க நபர் விழுந்திருக்க, அவரது மோட்டார் சைக்கிள் அருகிலிருந்த தபால்பெட்டியின் மீது மோதி நின்றிருந்தது. இந்த மோதலில் சம்பந்தப்பட்ட ஒரு ஆட்டோ, முன்பக்கக் கண்ணாடி முக்காலும் உடைந்துபோய் நின்றிருக்க, ஒரு கணநேரத் தயக்கத்திற்குப் பின்னர், கீழே விழுந்த நபரைத்தூக்கி, சாலையோரத்தில் உட்கார வைக்க நானும் இன்னும் ஒருவருமாக உதவினோம். கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் கூட்டம் சேர்ந்து கொண்டது. படபடப்பு அடங்கி, அந்த நபர் சற்றே ஆசுவாசப்பட்டதும், தற்செயலாக எனது சட்டையைக் கவனித்தேன்! இடதுபக்கம் கைப்பகுதியிலும், சட்டைப்பையைச் சுற்றிலும் அந்த நபரின் தலையிலிருந்து வடிந்த இரத்தம் நனைத்திருந்தது.

"ஆஸ்பத்திரியெல்லாம் வேண்டாம்!" என்று எழுந்திருக்க முயன்றவரை நாங்கள் வற்புறுத்தினோம்.

"வெளையாடாதீங்க சார், தலையிலே அடிபட்டிருக்கு; இரத்தம் கொட்டுது!" என்று அவரிடம் எடுத்துச் சொல்லவும், மோதிய ஆட்டோவிலேயே அவரை உட்காரவைத்து அருகிலிருந்த தனியார் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றோம்.

ஆட்டோவிலிருந்து இறங்கியவர், தலையைப் பிடித்துக்கொண்டிருக்க, கைத்தாங்கலாக இருவர் பிடித்தபடி அவரை அவசரச்சிகிச்சைப் பிரிவுக்குச் செல்லும்போது, வரவேற்பரையில் ’அழகிய தமிழ்மகன்’ ஸ்ரேயாவைப் போல, அதிகப்படியான ஒப்பனையும், சீருடையுமாக நின்றிருந்த பெண் ஊழியரும் ஒரு நர்சும் ஒருவரையொருவர் அடித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். அவசர சிகிச்சைப் பிரிவுக்குள்ளே நுழைந்தபோது, ’வனிதா’ படித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு நர்ஸ் எழுந்து கொண்டாள்.

"என்ன சார் ஆச்சு?"

"வண்டியிலேருந்து கீழே விழுந்திட்டாரு!"

"படுக்க வையுங்க சார்,"என்று சொல்லிவிட்டு, கையிலிருந்த புத்தகத்தைக் கூட கீழே வைக்காமல் கதவருகே போய் நின்று, "எடீ ப்ரின்ஸீ! டியூட்டி டாக்டர் எவிடே போயி? கேஸ் வன்னிட்டுண்டே!" என்று அறிவித்தார். சிறிது நேரத்தில் ரிசப்ஷனில் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்த அந்த பெண் ஊழியரும், நர்சும் வந்தனர்.

"சார், எமர்ஜென்ஸியிலே கூட்டம் போடாதீங்க சார்! அட்டெண்டர் தவிர மத்தவங்க வெளியிலே வாங்க!" முடுக்கிவிட்ட இயந்திரம்போல, அந்த பெண் ஊழியர் ஒப்பித்தார்.

"மேடம்! இவரு யாரு என்னான்னே தெரியாது. ரோட்டுலே அடிபட்டுக் கிடந்தாரு! கூட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கோம்!" என்று நான் எரிச்சலோடு சொன்னேன்.

"மோனி, ஏ.ஓ.சாரினே ஒன்னு விளிக்கு....!"

ஒன்று..இரண்டு...என்று நிமிடங்கள் கடந்து கடந்து, பத்து நிமிடங்கள் வரையிலும் நாதியில்லை!

அடிபட்ட நபர் முனகிக்கொண்டிருக்க, வரவேற்பரை ஊழியர் அவரிடம் விபரங்களைக் கேட்டு, தன் கையிலிருந்த படிவத்தை நிரப்பிக்கொண்டிருந்தார். பிறகு, "யாராவது ஒருத்தர் ரிசப்ஷனுக்கு வாங்க சார், ரிஜிஸ்ட்ரேஷன் பண்ணனும்!" என்றார்.

"எக்ஸ்க்யூஸ் மீ!" என்று படுக்கையிலிருந்தவர் முனகினார். "என் பர்சை எடுத்துக்கோங்க சார்! அதுலே என் லைசன்ஸ், விசிட்டிங் கார்டு எல்லாமிருக்குது! வீட்டுக்குத் தகவல் சொல்லிடுங்க சார்!"

அவர் பெயரைச் சொல்லச் சொல்ல குறித்துக்கொண்டோம். ஒவ்வொருவருக்காக போன் செய்து தகவலளித்துக்கொண்டிருந்தபோது, ரிசப்ஸனிலிருந்து அந்தப் பெண் சைகை காட்டினாள்.

நானும் ஆட்டோக்காரரும் ரிசப்ஷனுக்குப் போனதும், "ஹண்ட்ரட் ருபீஸ் கொடுங்க சார்!" என்றாள் அந்தப் பெண். கையளவு அட்டையை கனகச்சிதமாக ஒரு பிளாஸ்டிக் உறையில் நுழைத்துக் கொடுத்தாள். அங்கிருந்து மீண்டும் அவசர சிகிச்சைப் பிரிவுக்குப்போனபோது, ஏறக்குறைய டாக்டர் மாதிரியே வெள்ளைக்கோட்டும், ஸ்டெதாஸ்கோப்புமாக ஒருவரும், சீருடையில் இரண்டு நர்சுகளும் இருந்தனர். யாரோ ஒருவர் அடிபட்ட தலையைப் பஞ்சு கொண்டு துடைத்துக்கொண்டிருந்தார்.

"ஹெட் இன்ஜூரி ஆயிருக்கு! கொஞ்சம் இன்வெஸ்டிகேஷன் பண்ணனும்!"

"சரி சார்!"

Blood Sugar, Urea, Creatinine, BT CT...என்று மளிகைக்கடை சாமான்கள் பட்டியல் போல நீளமாக எழுதிக்கொடுத்தார். "போய் கேஷ் கவுன்டரிலே பணம் கட்டிட்டு வந்து பில்லைக் காட்டுங்க!"

பணத்தைக் கட்டி பில்லைக் கொண்டுவந்து கொடுத்ததும், சிஸ்டர் பிரின்ஸி யாருக்கோ போன் செய்ய, துவைத்து ஒரு மாமாங்கமாயிருந்த ஒரு வெள்ளை அங்கியணிந்தவாறு, சவரம் செய்வதில்லை என்று சபதம் செய்தவர்போல ஒரு இளைஞர் வந்தார். படுத்திருந்தவரின் முழங்கையில் ஒரு நாடாவை இறுக்கி, ஊசியால் இரத்தம் உறிஞ்சினார். அவரை வாசல்வரைக்கும் வழியனுப்பப்போன பிரின்ஸி, திரும்பி வரும்போது சிரித்துக்கொண்டு வருவதை கவனித்தேன். இதற்கிடையில், அடிபட்டுக் கிடந்தவரின் மனைவியிடமிருந்து போன் வந்ததால், அவர் பேசி விட்டு ஆட்டோ டிரைவரிடம் கொடுத்தார்.

"எக்ஸ்க்யூஸ் மீ சார்!" என்று எங்களிடம் இன்னொரு காகிதம் நீட்டப்பட்டது.

"இவரோட காயத்தை சுத்தப்படுத்த உபயோகப்படுத்தின பஞ்சு, பேண்டேஜ் துணி, சொல்யூஷன் எல்லாத்தையும் நீங்க ரீப்ளேஸ் பண்ணனும் சார்," என்று விளக்கினார், தொந்தியும் தொப்பையுமாய் டை அணிந்து கொண்டிருந்த ஒருவர். அனேகமாக, ஏ.ஓவாக இருப்பார் போலும்!

என்னதான் அடுத்தவர் பணமென்றாலும், சங்கோஜமாக இருந்தது. மருந்துக்கடைக்குப்போனபோது, அம்மிக்கல்லுக்கு சுடிதார் போட்டதுபோலிருந்த ஒரு கண்ணாடிப்பெண்மணி, வாழைக்காய் பஜ்ஜி சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தார். பக்கத்தில் டிஸ்போஸபிள் டம்ளரில் டீ! நூற்று அறுபது ரூபாயைப் பிடுங்கினார்கள். அதுவரை ஏறக்குறைய ஐந்நூறு ரூபாய் பணால்! அடுத்த செலவு வருமுன்னர், அடிபட்டவரின் குடும்பம் வந்தால் பரவாயில்லையே என்று கவலையாயிருந்தது. ஆனால், ஆஸ்பத்திரியில் விட்டால் தானே?

"இது ஆர்.டி.ஏ.கேசு சார்!"

"அப்படீன்னா...?"

"ரோட் டிராஃபிக் ஆக்ஸிடெண்ட் கேஸ்! போலீஸ் காரங்க விசாரிக்க வருவாங்க!"

"நாங்க தகவல் கொடுக்கலியே?"

"நாங்க கொடுத்திட்டோம் சார்! அப்புறம் எம்.எல்.ஸிக்குன்னு தனி சார்ஜ் இருக்கு!"

"எம்.எல்.ஸியா? அப்படீன்னா...?"

"மெடிக்கோ லீகல் கேஸ்! ஆகமொத்தம் எழுநூற்றி அம்பது ரூபாய்! போய் கேஷ் கவுன்டர்லே....."

கட்டித்தானே ஆகணும்? வேறே வழி?

சிறிது நேரத்தில் அடிபட்டவரின் மனைவி, மகள் இருவரும் வந்து ஆட்டோக்காரரோடு சண்டைபோட்டு ஓய்ந்தபின், அதுவரை செலவழித்த விபரங்களையும், பில்களையும் கொடுத்தோம். முதலில் நன்றி தெரிவித்தனர். பிறகு...

"எதுக்கு சார் இந்த ஆஸ்பிட்டலுக்குக் கொண்டு வந்தீங்க? அரைஞான் கயித்தைக் கூட பிடுங்கிருவானுங்களே?"

"எக்ஸ்க்யூஸ் மீ!"

டியூட்டி டாக்டரும் பிரின்ஸீயும் வந்தனர்.

"ப்ளீடிங் அரெஸ்ட் ஆயிடுச்சு! ஸ்வெல்லிங் இருக்கு! எதுக்கும் ஒரு பிரெயின் சி.டி.ஸ்கேன் எடுத்திடலாமா? ஓ.கேன்னா அவங்களே ஆம்புலன்ஸ் கொண்டுவந்து கூட்டிக்கிட்டுப்போயி, திரும்பி கொண்டுவந்து விட்டிருவாங்க!"

"ஒண்ணும் வேண்டாம்!" அடிபட்டவரின் மனைவி உறுமினார். "ரிட்டயராகிட்டு வீட்டுலே சும்மாயிருக்காம, சின்னப்பசங்களை மாதிரி என்ன மோட்டார் சைக்கிள் வேண்டிக்கிடக்குது? மேற்கொண்டு ஒண்ணும் பண்ண வேண்டாம். டிஸ்சார்ஜ் பண்ணிருங்க!"

"மேடம், அவருக்குத் தலையிலே அடிபட்டிருக்..."

"வீ ஆர் நாட் இன்ட்ரஸ்டட் இன் கன்டின்யூயிங் ஹியர்! டிஸ்சார்ஜ் பண்ணுங்க சார்!"

"ஓ.கே மேடம்! பிரின்ஸீ, ரிசப்ஷன்லே சொல்லி ஏ.எம்.ஏ-லே கையெழுத்து வாங்கிட்டு டிஸ்சார்ஜ் பண்ணிருங்க!"

ஏ.எம்.ஏ? Against Medical Advice!

இந்த மருத்துவமனை ஊழியர்களுக்கு, மரணம் என்றாலும், வலி என்றாலும் பார்த்துப்பார்த்து, சலித்து, அலுத்து, மரத்துப்போயிருக்குமோ?

"ஆட்டோக்காரரே, நான் கிளம்பறேன்! இனி அவங்க பார்த்துப்பாங்க," என்று சொல்லி விடைபெற்றுக்கொண்டு, அடிபட்டவரிடமும் சொல்லிக்கொண்டு வெளியே வந்தபோது, அவரது மனைவி ரிசப்ஷனில் வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்ததைப் பார்க்க முடிந்தது.

"எத்தனை பில் போடுவீங்க? இவ்வளவு பணம் கட்டியிருக்கு! இன்னும் டாக்டருக்கு, நர்சுக்கு, வார்டுபாய்க்குன்னு தனித்தனியா பில் போடுவீங்களா? இதென்ன ஆஸ்பத்திரியா கசாப்புக்கடையா?"

நாங்கள் உள்ளே நுழைந்தபோது சிரித்து விளையாடிக்கொண்டிருந்த அந்தப் பெண் ஊழியர் பதற்றத்தோடு அவர்களுக்கு சமாதானம் சொல்ல முயற்சித்துக்கொண்டிருந்தார். வெளியேறியபோது டியூட்டி டாக்டரும், பிரின்ஸீ சிஸ்டரும் வாகனங்கள் நிறுத்துமிடத்தில் நின்றபடி சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.

இனியிரண்டு விதிகள் எனக்கு....

1. வெள்ளைச்சட்டை ஆசை வேண்டாம் இனி..

2. ரோட்டில் யாராவது அடிபட்டுக் கிடந்தால்........