ஆகட்டும் பார்க்கலாம்

திருமலைப்பிள்ளை சாலையில் இருக்கிற பெருந்தலைவர் காமராஜ் நினைவு இல்லத்தை, சென்னையில் குப்பை கொட்டத்தொடங்கிய இத்தனை வருடங்களில் இது வரை எத்தனை முறை கடந்து சென்றிருப்பேன்? நினைவில்லை...!

சென்றமாதம் மட்டும்...? குறைந்தபட்சம் நான்கு முறை கடந்து சென்றிருப்பேன். இதில் ஓரிரு முறை பக்கவாட்டில் திரும்பி அந்தக் கட்டிடத்தை ஒரு நொடி பார்த்துவிட்டு, பசுல்லா சாலையை நோக்கி விரைந்திருக்கிறேன்.

"ஒரு நாள் உள்ளே போய்ப்பார்க்க வேண்டும்," என்ற ஆசை ’காமராஜர்’ படத்தைப் பார்த்தபிறகே ஏற்பட்டது என்பது உண்மை. ஆனால், அதன்பிறகு கணக்கற்ற முறைகள் அந்தக் கட்டிடத்தைக் கடந்து போயிருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் நிறுத்தாமல் போனதற்கு, குறிப்பிடும்படியாக எந்தக் காரணங்களும் இருந்ததில்லை.

எனக்குப் பிடித்த உணவகத்துக்குப் போகவோ, எனக்கு விருப்பமான திரைப்படம் பார்க்கவோ, எனது சினேகிதர்களைச் சந்திக்கவோ எப்போதாவது சால்ஜாப்பு சொல்லியிருக்கிறேனா என்றால் இல்லை!

ஆனால், பல முறை என் கண்ணில் பட்டு, இன்றளவிலும் பலமுறை படுகிற அந்தக் கட்டிடத்துக்குள் ஒரு முறை நுழைந்து, நமது கடந்தகாலத்தின் பிம்பமாக வாழ்ந்து மறைந்த ஒரு மாபெரும் தலைவரின் நினைவுச்சின்னங்களைப் பார்த்தேனும், எளிமையை எளிமையாகவே கற்றுக்கொள்ளுகிற ஆர்வம் என்னைத் தொற்றிக்கொள்ள மாட்டேன் என்கிறதே!

ஒரு மகானின் பிறந்த தினத்தன்று, இன்னொரு மக்கள் தலைவன் ’விளக்கை அணைத்துப் போ!’ என்று தனது இறுதிக்கட்டளையைப் பிறப்பித்து விட்டு மறைந்திருக்கிறார். அவரை வரலாற்றின் வெளிச்சம் வரவேற்று தன்னுடன் ஐக்கியப்படுத்திக் கொண்டது. இப்போது பளிச்சிடும் பகட்டான அரசியல் வெளிச்சத்தினால் கண்கள் கூசிக் கூசி, இருக்க இடமின்றி எங்கோ ஒரு கட்டிடத்திலோ அன்றி ஒரு சமாதியிலோ அமைதிகாத்துக்கொண்டிருக்கிற எளிமையைப் பார்த்தும் பாராமல் பயணத்தைத் தொடர்கின்றன.

பெருந்தலைவர்கள் குறித்துப் பேசுவதற்கும் தர்மசங்கடமாயிருக்கிறது. எதிர்காலம் குறித்த கேள்விகளை எழுப்பாமல் இன்னும் கடந்தகாலத்தையே கடப்பாரையால் தோண்டிக்கொண்டிருக்கிறவர்கள் பெருகிவிட்ட சூழலில் ’இவர் ஓர் மாமனிதர்’ என்று சொல்வதற்கும் நிரம்ப யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

கனியிருப்பக் காய்கவரும் திறனை மட்டுமே மூலதனமாய் வைத்துப் பரபரப்பு ஒன்றையே குறிக்கோளாக்கி விட்ட சிலரின் கருத்து சுதந்திரத்தின் வெளிப்பாடுகளைக் காணும்போது, இவர்களை மறத்தல் அல்லது மறக்க முயல்தலே இன்றைய சூழலில் சாலச்சிறந்தது என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது.

பலரது நிகழ்காலத்தின் அன்றாட முரண்பாடுகளை நியாப்படுத்துவதற்காக, கடந்தகாலத்தின் கல்லறைகளைத் தோண்டி சடலங்களின் எலும்புகளை வைத்து சர்ச்சை செய்பவர்கள் மத்தியில், சரித்திரம் பற்றிப் பேசுவதும் பிழையாயிருக்குமோ என்ற சஞ்சலம் ஏற்பட்டு விட்டது.

ஒரு வகையில் இன்னும் நான் அந்தக் கட்டிடத்துக்குள் செல்லாமல் இருப்பது நல்லதே! இனியும் ஒவ்வொரு முறையும் அதைக் கடக்கையில் ’ஒரு முறை பார்க்க வேண்டும்,’ என்று மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டு, வளைவில் திரும்பியதும் மறந்து விடுவதே நல்லது! இந்த ஆவல் ஒன்றாவது ஒவ்வொரு முறையும் நமது தற்காலிகப் பயணங்களில் தலைதூக்கினால் போதாதா?

காந்தியோ, காமராஜோ - அவர்களது நினைவிடங்களுக்குள் நுழைகிற அருகதை பெற நான் எதையேனும் செய்தாக வேண்டும். குறைந்தபட்சம்....

திருமலைப்பிள்ளை சாலையில், பட்டப்பகலில் கூச்சமின்றி இயற்கை உபாதையைத் தீர்த்துக்கொண்டிருந்த நம் குடிமகனை ஒரு வார்த்தை தட்டிக்கேட்டிருந்தால் கூட எனக்கு அந்த தார்மீக உரிமை கிடைத்திருக்கும். அதுவும் செய்யத் திராணியன்றி, என்னைச் சுற்றியிருப்பவர்களை விமர்சிப்பதோடு என் கடமை முடிந்தது என்று எண்ணி, சோற்றுவேட்டையைத் தொடரும்வரையிலும்....

’ஒரு முறை உள்ளே சென்று பார்க்க வேண்டும்,’ என்ற ஆசை மட்டும் என்னுடன் தொடர்ந்து வரும்; வர வேண்டும்.