குருபார்வை!

ஒரு குப்பைத் தொட்டியால், எங்களது தெருவின் ஒரு கட்டிடத்தில் ஒரு மினி உலகப்போரே நடந்து ஒய்ந்திருக்கிறது. பாவம், மூடி பிளந்து, வாய் கிழிந்து நீலமா, கருப்பா என்று அடையாளம் காண முடியாத அளவுக்கு நிறம் மாறிப்போயிருந்த அந்தப் பிளாஸ்டிக் குப்பைத் தொட்டியைக் காரணமாக வைத்து, சில வெள்ளை வேட்டிகள் ஒரு வாரகாலத்தை வாக்குவாதத்திலேயே செலவழித்து முடித்தார்கள்.

அப்படி அந்த பிளாஸ்டிக் குப்பைத் தொட்டி செய்த பஞ்சமாபாதகம் தான் என்ன?

"யாராவது காம்பவுண்டு வடகிழக்குப் பக்கத்துலே கொண்டு போய் குப்பைத் தொட்டியை வைப்பாங்களா? அது ஈசான மூலை சார்! வாஸ்துப்படி பார்த்தா அங்கே எந்தப் பொருளையும் வைக்கக் கூடாது! அதுலேயும் குப்பை கொஞ்சம் கூட சேரவே விடக்கூடாது!"

"இல்லியா பின்னே? அது பிரஹஸ்பதி இருக்கிற இடமோன்னோ? குருஸ்தானம்! அதுலே கொண்டு போய் குப்பையைக் கொட்டுவாளோ? என்ன அப்பார்ட்மெண்ட் கல்ச்சரோ என்னமோ போங்கோ!"

"கேட்டீங்களா சாமி என்ன சொல்றாருன்னு...? மாம்பலம் பிருந்தாவன் ஸ்ட்ரீட்டுலே ஒரு வாஸ்து எக்ஸ்பர்ட் இருக்காரு! அவரு என்ன சொல்லுறாருன்னா, ஈசான மூலையிலே ஒரு ஃபவுண்டனோ அல்லது குழாயோ வைக்கணுமாம்! அப்பத்தான் குருபார்வை முழுமையாக் கிடைக்குமாம்!"

"கிழிஞ்சது! இங்கே கார்ப்பரேஷன் தண்ணிக்கே தத்திங்கிணத்தோம் போட்டுக்கிட்டிருக்கோம்! இதுலே ஃபவுண்டன் கேட்குதா உங்களுக்கு? போங்கய்யா, எந்தக் காலத்துலே என்னத்தைப் பேசிட்டிருக்கீங்க?"

ஆஹா! நின்று கேட்டால், நிறைய சுவாரசியமான தகவல்கள் கிடைக்கும்போலிருக்கிறதே என்று ஒரு அரிப்பு ஏற்படவே, மேன்சன் வாசலில் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு, எதிர்க் காம்பவுண்டில் நடந்து கொண்டிருந்த காரசாரமான சம்பாஷணையைக் கேட்கத் தொடங்கினேன்.

"சார்! உங்களுக்கோ கோவில்,குளம் எதிலும் நம்பிக்கை கிடையாது. நாங்க அப்படியா? புள்ளை குட்டியோட குடியும் குடித்தனமுமா இருக்கோம்? இங்கே இருக்கிற குப்பைத் தொட்டியை எதிர்ப்பக்கம் வைக்கச் சொன்னா அது ஒரு தப்பா?"

"சாமீ! அங்கே எப்பவும் ரெண்டு கார் நின்னுட்டிருக்கு! அதுக்கு நடுவுலே புகுந்து போயா குப்பை கொட்டுறது? போதாக்குறைக்கு அங்கே ஒண்ணுக்கு ரெண்டு மோட்டார் வேறே வச்சிருக்கீங்க! இங்கே தான் இருக்கட்டுமே, என்ன குடிமுழுகிடப்போகுது?"

வெறும் பன்னிரெண்டு வீடுகள் கொண்ட குடியிருப்பில், ஒரு சாதாரண குப்பைத்தொட்டி விஷயத்தில் கூட ஒத்த கருத்து இன்றி, தெருவே வேடிக்கை பார்க்கிற மாதிரி உரக்கக் கத்தி சண்டை போடுகிற அளவில் தானே நாம் இருக்கிறோம்?

"இந்த நாலு வருசத்துலே இந்த பில்டிங்குலே என்னென்ன நடந்திருக்கு தெரியுமா? முதல்லே மூணாம் நம்பர் வீட்டுப் பெரியவர் செத்துப்போனாரு!"

"யோவ், என்னய்யா பேசறே? அவருக்கு வயசு எண்பத்தி ஒம்பது! இங்கே வரும்போதே உடம்பிலே குழாயைச் சொருகிக்கிட்டுத் தானேய்யா குடிவந்தாரு?"

"அதை விடுங்க! ஒண்ணாம் நம்பர் வீட்டுப் பையன் தூக்குப் போட்டு செத்தானே, அதுக்கு என்ன சொல்றீங்க?"

"அவன் லூசுப்பய! அதான் பெத்தவங்களே சனியன் ஒழிஞ்சதுன்னு தலைமுழுகிட்டு சந்தோசமாயிருக்காங்க!"

"அஞ்சாம் நம்பர் வீட்டுக்காரங்களோட ஸ்கூட்டி காணாமப் போச்சு!"

"ஆமாய்யா, தெருவிலே வண்டியை சாவியோட விட்டுட்டுப் போனா திருடத்தான் செய்வாங்க! இதெல்லாம் ஒரு பிரச்சினையா?"

"நான் ஒண்ணு சொல்றேன் கேளுங்கோ! பேசாம இந்தக் குப்பைத்தொட்டியை காம்பவுண்டுக்கு வெளியிலே வச்சிடலாம்! ஈசான மூலையும் காலியாயிடும்; இருக்கிறவா கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிண்டு கேட்டுக்கு வெளியே போயி குப்பையைக் கொட்டினாப் போதும். என்ன சொல்றேள்?"

"என்னவோ பண்ணுங்கய்யா!"

"சாமீ சொல்றது தான் கரெக்ட்! உடனே அந்த கருமம் பிடிச்ச குப்பைத்தொட்டியை எடுத்து வெளியிலே வச்சிடலாம்."

அப்பாடா! ஒரு வழியாக சமாதானமாயிற்றே!

அன்று இரவு சாப்பிட்டு விட்டுத் திரும்பியபோது, காம்பவுண்டுக்கு வெளியே அந்தக் குப்பைத் தொட்டி கொண்டு வந்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. பாவம் அந்தக் குப்பைத்தொட்டி; இத்தனை நாள் பிரஹஸ்பதி இருந்த இடத்தில் இருந்தது, இப்போது நடுத்தெருவில் சீரழிந்து கொண்டிருந்தது.

"இதெல்லாம் ஒரு மேட்டரா? பெத்த அப்பன், ஆத்தாளையே ஒரு நாள் வீதியிலே கொண்டுவந்து நிறுத்துற காலம்டா இது!" என்று என் நண்பன் சொன்னபோது, உறைத்தது.

மறுநாள் காலை! அலுவலகத்துக்குக் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தபோது மீண்டும் எதிர்க் கட்டிடத்தில் கூட்டம்! இன்னும் பிரச்சினை தீரவில்லையா?

"சே! கலி முத்திரிச்சுன்னு கேள்விப்பட்டிருக்கேன்! அதுக்காக இப்படியா? போயும் போயும் ஒரு ஒடஞ்சு போன பழைய குப்பைத் தொட்டி! அதையுமா திருடிட்டுப் போவானுங்க?"

"அதை இன்னேரம் ஏதாவது பழைய பேப்பர்காரன் கிட்டே போட்டுக் காசாக்கியிருப்பானுங்க! எல்லாம் உம்மாலே வந்தது. உடனே செக்ரட்டரி கிட்டே சொல்லி புது குப்பைத் தொட்டி வாங்கி வைக்கச் சொல்லுங்க!"

"வாங்கி எங்கே வைக்கிறது?"

"முன்னே எங்கே வச்சிருந்தோமோ, அங்கேயே தான்! இனிமே யாராவது ஈசானமூலை, லூசானமூலைன்னு பேசினீ!ங்க..நடக்கறதே வேறே!"

பொங்கிவந்த சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு நான் அவர்களைப் பார்ப்பதை வேண்டுமென்றே தவிர்த்து நடையைக் கட்டினேன்.

அப்பாடா! குருபார்வை யாருக்குக் கிடைத்ததோ இல்லையோ, அந்தக் குப்பைத்தொட்டிக்குக் கிடைத்து விட்டது.