பேருந்தில் காதல்! (தொ/ப‍)

தொ/ப= தொடர்பதிவு

"பேருந்தில் காதல்" என்ற தலைப்பில் என்னை(யும்) தொடர்பதிவுக்கு முன்கூட்டியே பஸ்ஸில் கைக்குட்டை போடுவது போல மின்னரட்டையில் அழைத்த சிங்கை நண்பர் பிரபாகருக்கும், பதிவிலேயே அழைத்த பனித்துளி சங்கருக்கும் எனது மனமார்ந்த நன்றி! எனக்கும் காதலுக்கும் சம்பந்தமில்லேங்கிறதுனாலே, இந்தத் தொடர்பதிவுலே காதலும் இருக்காது; பேருந்தும் இருக்காது! (எப்படி இந்த மாதிரியெல்லாம் யோசிக்கறேன்னு கேட்கறீங்களா? முழுசாப் படிச்சிட்டுக் கேளுங்க!)

கதையெழுதுற ஆசையோட சென்னைக்கு வர்ற இளைஞர்களைப் பார்த்தாலே சட்டுன்னு அடையாளம் கண்டுபிடிச்சிடலாம். தண்ணின்னு நினைச்சு ஓமத்திரவத்தைக் குடிச்சவங்க மாதிரி பேந்தப் பேந்த முழிச்சுக்கிட்டு இருப்பாங்க! அப்படியொரு கதாசிரியரும் நானும், நான் சென்னைக்கு வந்த புதுசிலே, தி.நகர் கிருஷ்ணவேணி தியேட்டருக்குப் பக்கத்துலே குடியிருந்தபோது நண்பர்களானோம்.

அவருடைய இயற்பெயர் கண்ணப்பன். பொள்ளாச்சி பக்கத்துலேருந்து தானும் ஒரு பாக்யராஜ் மாதிரி கதை,திரைக்கதை,வசனம்,டைரக்சன் எல்லாம் பண்ணணுமுன்னு ஒரு பெரிய கனவோட சென்னைக்கு வந்திருந்தாருங்க! பாக்யராஜ் முருங்கைக்காய் மகிமையைக் கண்டுபிடிச்சா மாதிரி, இவரு முட்டக்கோசைப் பத்தி ஒரு மினி-ஆராய்ச்சியெல்லாம் பண்ணி, அவர் இயக்கப்போற படத்துலே சொருகிடமுண்ணு திட்டமெல்லாம் போட்டிருந்தாரு. அலுக்காம சலிக்காம தினமும் யாராவது ஒரு தயாரிப்பாளரையோ, இயக்குனரையோ போய் பார்த்திட்டு வர்றேன்னு போயிட்டு அவங்க வீட்டு கூர்க்காவுக்கு காலேஜ் பீடி வாங்கிக்கொடுத்து சினேகிதம் பண்ணிட்டு வர்றதோட சரி! ஒரு டீயும், மசால்வடையும் வாங்கிக் கொடுத்தாப் போதும், படத்தோட கதையைச் சொல்லுவாரோ இல்லியோ, அவரோட சொந்த சோகக்கதையை ரீ-ரிகார்டிங்கோட சொல்லிருவாரு! அப்படித்தான் ஒரு நாள், தி.நகர் பஸ் டெப்போவுக்கு எதிரே இருக்கிற டீக்கடையிலே டீயும், வடையும் முடிச்சிட்டு பனகல் பார்க்குக்கு நடந்துக்கிட்டே போயிட்டிருந்தபோது.....

"பதினாறு வயதினிலே ரேஞ்சுக்கு ஒரு கதை சொன்னேன்! பிடிக்கலே! கமர்ஷியலா எழுதிட்டு வான்னு சொல்லுறாரு அந்த டைரக்டர்!"னு சலிச்சுக்கிட்டாரு!

"மச்சி! பேசாம அவரு கேட்கிறா மாதிரி ஒரு கதை சொல்ல வேண்டியது தானே?"ன்னு அனுதாபத்தோட கேட்டேன். இவரும் ஒரு நாள், பெரிய டைரக்டராயிட்டா, நானும் அஜித்,விஜய்க்குப் போட்டியா ஹீரோவாகிடாமுங்கிற நல்லெண்ணம் தான்.

"அவருக்கு 456 ரொம்ப ராசியான நம்பராம். அதுனாலே நாலு சென்டிமென்ட் சீன், அஞ்சு சண்டை, ஆறு பாட்டு வர மாதிரி ஒரு கதை வேணுமாம்!"ன்னு பெருமூச்சு விட்டாரு கண்ணப்பன்.

"இது பெரிய விஷயமா?" நான் கேட்டேன்.

"காதல் கதையா இருக்கணுமாம். முடிவுலே ரெண்டு பேரும் சாவுறா மாதிரி இருக்கணுமாம். தமிழ் சினிமாவுலே கடைசியிலே ரெண்டு பேரு செத்துப்போயி ரொம்ப நாளாச்சாம்."

"அதான் எல்லா சினிமாவுலேயும் பார்க்கிறவங்களைச் சாவடிக்கிறாங்களே? போதாதா?"

"இன்னும் கேளு! படத்தோட பெயர், அதுலே வர்ற கேரக்டரங்களோட பெயர் ரெண்டு எழுத்துக்கு மேலே இருக்கக் கூடாதாம்."

"இதெல்லாம் ஒரு பிரச்சினையா?"ன்னு அலட்சியமாக் கேட்டேன்.

"என்னடா சர்வசாதாரணமாச் சொல்லறே? அவரு சொல்லுறா மாதிரி ஒரு கதையோட அவுட்-லைன் உன்னாலே சொல்ல முடியுமா?"ன்னு சவால் விட்டாரு கண்ணப்பன்.

"ஏன் முடியாது? உட்கார்ந்து பேசுவோம். ஒரு சூப்பர் கதை சொல்லுறேன் பாரு!"

அடுத்த சில நிமிடங்களில் நாங்கள் பனகல் பார்க்கில் இருந்தோம்.

"படத்துக்கு முதல்லே டைட்டில் வைக்கலாமா?" நான் கேட்டேன்.

"ஓ!"

"படத்தோட பெயர் 47!"

"அதென்ன 47?"

"முதல்லே கதையை எழுதி முடிப்போம்.அப்புறம் அதைப் பத்தி யோசிக்கலாம்! எழுத்துக்கூட்டிப்பாரு! சரியா ரெண்டு எழுத்துத் தானே டைட்டில்?"

"47! அட ஆமாண்டா!"

"47-ன்னா அது பஸ் ரூட்டாக் கூட இருக்கலாம்! அதுனாலே கதையிலே எப்படியாவது ஒரு பஸ் சீனைப் புகுத்திரலாம்."

"அதான் 12-B வந்திருச்சே!" என்று கண்ணப்பன் கேட்டான்.

"அதுக்கென்ன? திருநெல்வேலி, தூத்துக்குடி, நாகர்கோவில், மதுரை, திருவண்ணாமலைன்னு எல்லா ஊரு பேருலேயும் படம் எடுத்தீங்க! அப்புறம் சென்னை-28, புதுப்பேட்டை, மத்திய சென்னைன்னு படம் எடுத்தீங்க! இன்னும் கொஞ்ச நாளிலே வீட்டு நம்பரைத் தான் படத்துக்குப் பெயரா வைக்க வேண்டி வரும். அதுக்கு இன்னொரு பஸ் ரூட் நம்பரை வைக்கக்கூடாதா?" என்று அறிவுபூர்வமாக (?!) கேட்டதும் கண்ணப்பன் அடங்கினான்.

"சரிடா! கதையைச் சொல்லு!"

"முதல் கண்டிஷன் ஓ.கே! அடுத்தது நாலு எமோஷனல் சீன் வேணுமா ம்...ம்ம்..ம்ம்ம்! சரி, குறிச்சுக்கோ! ஒரு கதாநாயகன், ஒரு கதாநாயகி, ஒரு வில்லன்! கதாநாயகனுக்கும் கதாநாயகிக்கும் ஒரு சீன், கதாநாயகிக்கும் வில்லனுக்கும் ஒரு சீன்...வில்லனுக்கும் கதாநாயகனுக்கும் ஒரு சீன்! அப்படிப் பார்த்தாலும் ஒரு சீன் குறையுதே! ஓ.கே! வில்லனுக்கு ஒரு தங்கை! மொத்தம் நாலு பேரு! ஆளுக்கு ஒரு எமோஷனல் சீன்! சரியா?"

"சூப்பர்!"

"அடுத்தது என்ன?"

"முதல்லே கதை என்னான்னு முடிவு பண்ணிடலாம்." என்றான் கண்ணப்பன் அவசர அவசரமாக.

"கால்குலேட்டர் வச்சிருக்கியா?" என்று கேட்டேன். "ஒரு சின்னக் கணக்குப் போட்டுப் பார்க்கணும்."

"இதோ செல்லுலே இருக்கே!"

செல்போனிலிருந்த கால்குலேட்டரை எடுத்து நாலு எமோஷனல் சீன், ஐந்து சண்டைகள், ஆறு பாடல்கள் வர வேண்டுமென்றால், அதற்கு என்னென்ன அயிட்டங்கள் வேண்டுமென்று கூட்டிக் கழித்து வகுத்துப் பெருக்கிப் பார்த்தேன்.

"மச்சி! உங்க புரொட்யூசர் சொல்லுற மாதிரி கதை வேணுமுன்னா, இன்னும் ஒரு அண்ணன், ரெண்டு தங்கச்சி வேணும் போலிருக்கேடா!"

"என்னடா சரவணபவன்லே பார்சல் ஆர்டர் பண்ணுறா மாதிரி சொல்லுறே?"

"டேய்! படம்னா ஹீரோ,ஹீரோயின் மட்டும் தானா?" என்று அதட்டினேன்.

"சரி, எதுக்கும் கதாநாயகிக்கும் ஒரு தங்கச்சியைச் சேர்த்துக்கலாமா? ரெண்டு பேருலே யாரை வேண்ணா கிட்நாப் பண்ண வில்லனுக்கு வசதியா இருக்குமே?"

"அனேகமாத் தேவைப்படாதுன்னு நினைக்கிறேன். இதோ, ஒரு வழியா கதையோட அவுட்லைன் ரெடி பண்ணிட்டேன். குறிச்சுக்கோ!"

மாடல் கேள்வித்தாளைக் குறித்துக்கொள்ளும் ப்ளஸ் டூ மாணவனின் ஆர்வத்தோடு கண்ணப்பன் குறித்துக்கொள்ள, நான் கதைச் சுருக்கத்தைச் சொன்னேன்.

"ஹீரோ ஹீரோயினை லவ் பண்ணுறான்! ஆனா, ஹீரோயின் ஹீரோவை லவ் பண்ணலே! அவ லவ் பண்ணுறது வில்லனை!"

"என்னது?"

"எழுதுடா! இப்பத் தானே கதையே ஆரம்பிக்குது!"

"சரி!"

"எழுதிட்டியா? ஹீரோயின் வில்லனை லவ் பண்ணுறா. ஆனா, வில்லன் லவ் பண்ணுறது ஹீரோவோட தங்கையை!"

"டேய்....!"

"குறுக்கே பேசாம எழுது! வில்லன் ஹீரோவோட தங்கச்சியை லவ் பண்ணறான். ஆனா, ஹீரோவோட தங்கச்சி ஹீரோயினோட அண்ணனை லவ் பண்ணுறா!"

"பைத்தியமே பிடிச்சிடும் போலிருக்கே!"

"லவ் ஸ்டோரின்னா அப்படித்தாண்டா இருக்கும். எழுதிக்கோ! ஹீரோவோட தங்கச்சி ஹீரோயினோட அண்ணனை லவ் பண்ணுறா! ஆனா, ஹீரோயினோட அண்ணன் வில்லனோட தங்கச்சியை லவ் பண்ணுறான்."

"சுத்தம்! வெளங்கிரும்!"

"ஹீரோயினோட அண்ணன் வில்லனோட தங்கச்சியை லவ் பண்ணுறானா? ஆனா வில்லனோட தங்கச்சி ஹீரோவோட அண்ணனை லவ் பண்ணுறா!"

"நான் அம்பேல்"

"அவசரப்படாதேடா! வில்லனோட தங்கச்சி ஹீரோவோட அண்ணனை லவ் பண்ணுறா. ஆனா, ஹீரோவோட அண்ணன் ஹீரோயினை லவ் பண்ணுறான்."

"அடேய்! ஏற்கனவே ஹீரோ ஹீரோயினை லவ் பண்ணுறானேடா?"

"ஓ! இதெல்லாம் ஞாபகம் வச்சிருக்கியா? அப்படீன்னா ஜனங்களும் ஞாபகம் வச்சிருப்பாங்க! இருந்தா என்னடா? பழைய படங்களிலே இது மாதிரி எத்தனை கதை வந்திருக்கு? அண்ணன், தம்பி ரெண்டு பேருலே ஒருத்தன் தியாகம் பண்ணுவான்! உனக்கு எப்படியும் ரெண்டு பேரு சாகணுமே, இவங்க ரெண்டு பேருலே ஒருத்தரை குளோஸ் பண்ணிடலாம்."

"அதெல்லாம் சரி? பஸ் ரூட்டுக்கும் கதைக்கும் என்னடா சம்பந்தம்?"

"இது ஒரு பெரிய விஷயமா? ஹீரோ டிரைவர், வில்லன் கண்டக்டர்! ஹீரோயின்...."

"செக்-இன்ஸ்பெக்டரா?"

"இல்லைடா! ஹீரோயின் பாசஞ்சர்! ஹீரோயின் நூறு ரூபாய் கொடுத்து டிக்கெட் வாங்குறா! வில்லன் டிக்கெட்டுக்குப் பின்னாலே பேலன்ஸ் எழுதறதுக்குப் பதிலா அவரோட செல் நம்பரை எழுதிக்கொடுத்திடறாரு! இங்கேருந்து தான் கதை ஆரம்பிக்கிறது.."

"இந்த இடத்துலே ஒரு டூயட் வைக்கலாம் இல்லே?" கண்ணப்பனுக்கு ஒரே குஷி!

"வச்சுக்கலாமே! இதோ பாரு! இனிமே அன்னக்கிளி படம் எடுத்தாலும் அமெரிக்காவிலே ஒரு பாட்டு எடுக்கணும். மச்சானப் பாத்தீங்களா பாட்டுன்னாலும் மன்ஹாட்டன்லே போயி எடுக்கணும். சரியா?"

"டேய்! எங்க புரொட்யூசர் வேளச்சேரியே தாண்டக்கூடாதுன்னு சொல்லியிருக்காரு! நீ பாட்டுக்கு வெளிநாட்டுலே ஷூட்டிங்குன்னு சொல்லறே...?"

"மச்சி! இதுவரை தமிழ்ப்படத்துலே வராத கற்பனை! டூயட் பாடிக்கிட்டிருக்கும்போது பஸ் அப்படியே இந்தியாவிலிருந்து அமெரிக்காவுக்கே போயிடறா மாதிரி...."

"என்னடா உளர்றே? பஸ் அமெரிக்கா எப்படிப் போகும்...?"

"ஏன் போகாது? கொலம்பஸ் போகலியா என்ன....?"

"சரி சரி, சொல்லித் தொலை!" கண்ணப்பன் தலையில் அடித்துக்கொண்டான்.

"மச்சி! பார்த்தேன் ரசித்தேன்னு ஒரு படம் வந்தது தெரியுமா? பிரசாந்த் நடிச்சது! லைலாவும் பாத்திமா பாபுவும் பஸ்ஸிலே வரும்போது பின்னாடியே போயி லவ்ஸ் வுடுவாரே! அதை விட பிரமாதமா பண்ணனும். ஹீரோயின் லைலாவை விட அழகா போடணும்."

"எங்க புரொட்யூசர் காதுலே விழுந்தா ஃபாத்திமா பாபுவையே ஹீரோயினாப் போட்டுருவாருடா!"

"அட கஷ்டமே! எப்படியோ, இந்த லவ் ஸ்டோரிக்கும் பஸ்ஸுக்கும் கனெக்ஷன் இருக்கிறா மாதிரி கதை வந்திருச்சில்லே...அது போதும்!"

"ஹும்! ஒரு வகையிலே கரெக்டு தாண்டா! ஃபார்ட்டி செவன் பஸ் மாதிரியே உன் கதையிலேயும் உட்கார்ந்திட்டிருக்கிறவங்களை விடவும் தொங்கிட்டு வர்றவங்க தான் அதிகம்!" என்று ஒப்புக்கொண்டான் கண்ணப்பன்.

"மொத்தம் மூணு ஆம்பிளை, மூணு பொம்பிளை, மாத்தி மாத்தி ஈஸியா ஆறு பாட்டு போடலாம்," என்று யோசனை தெரிவித்தேன் நான்.

"அஞ்சு சண்டை?" கண்ணப்பன் சந்தேகமாகக் கேட்டான்.

"எழுதிக்கோ! ஹீரோவுக்கும் வில்லனுக்கும் ஒரு சண்டை! ஹீரோவோட அண்ணனுக்கும் வில்லனுக்கும் ஒரு சண்டை! ஹீரோவுக்கும் ஹீரோவோட அண்ணனுக்கும் ஒரு சண்டை!"

"அண்ணன் தம்பி எங்கேயாவது சண்டை போடுவாங்களாடா?"

"மச்சி! அவங்க தாண்டா வில்லனை விட ஆக்ரோஷமா பறந்து பறந்து அடிப்பாங்க!"

"சரி! அப்படியும் மூணு சண்டை தானே ஆச்சு! மீதி மூணு....?"

"இன்னும் மூணு சண்டை வேணுமா?" நான் யோசித்தேன். "பேசாம வில்லனுக்கும் ஒரு அண்ணனோ தம்பியோ சொருகிடலம். அவன் ஹீரோவோட தங்கச்சி, ஹீரோயினோட தங்கச்சி ரெண்டு பேரையுமே லவ் பண்ணுறான்னு வச்சுக்கலாம்."

"ஐயையோ! வேண்டாம்! இப்போ சொன்னியே இந்த மூணு சண்டையையே கூட ஒருவாட்டி போட வச்சிடறேன். இதுக்கு மேலே யாராவது யாரையாவது லவ் பண்ணினா கடவுளுக்கே அடுக்காது!"

"ஓ.கே! ஒரு வழியா கதையோட அவுட்-லைன் ரெடியாயிடுச்சு!"

"டேய்! எல்லாருக்கும் பெயர் வைக்கணுண்டா!"

"இப்போதைக்கு டம்மியா பேர் சொல்லறேன். குறிச்சுக்கோ! ஹீரோ பெயர் ராஜா! ஹீரோவோட அண்ணன் பெயர் ஓஜா!"

"ஓஜாவா? வடநாட்டுப் பெயர் மாதிரி இருக்கு?"

"தமிழ் சினிமாவுலே ஒரு புதுமை வேண்டாமா?"

"சரி, வில்லனுக்கு என்ன பெயர்?"

"வில்லனுக்குப் பெயர்....தேஜா! ஹீரோயினோட அண்ணன் பெயர் கூஜா!"

"சரி! மத்தவங்க பெயரையும் சொல்லிடு!" கண்ணப்பன் கண்ணும் கருத்துமாகக் குறிப்பெடுத்துக்கொண்டான்.

"ஹீரோயின் பெயர் பூஜா! ஹீரோவோட தங்கை பெயர் ஸ்ரீஜா! வில்லனோட தங்கை பெயர் மாஜா!"

கண்ணப்பன் இனிப் பேசிப் புண்ணியமில்லை என்பது போல நான் சொல்லச் சொல்ல எழுதிக்கொண்டிருந்தான்.

"சரி, இப்போ பெயரோட கதையைச் சொல்லுறேன். எழுதிக்கோ சரியா?"

"சரி!"

"ராஜா பூஜாவை லவ் பண்ணுறான். ஆனா பூஜா தேஜாவை லவ் பண்ணுறா. தேஜா ராஜாவோட தங்கை ஸ்ரீஜாவை லவ் பண்ணுறான். ஆனா ஸ்ரீஜா பூஜாவோட அண்ணன் கூஜாவை லவ் பண்ணுறா. பூஜாவோட அண்ணன் கூஜா தேஜாவோட தங்கை மாஜாவை லவ் பண்ணறான். தேஜாவோட தங்கை மாஜா ராஜாவோட அண்ணன் ஓஜாவை லவ் பண்ணுறா. ராஜாவோட அண்ணன் ஓஜா கூஜாவோட தங்கை பூஜாவை லவ் பண்ணுறான்."

"நல்ல வேளை! அவ்வளவு தானே கதை?" கண்ணப்பனின் முகம் வெயிலில் காயப்போட்ட வேட்டி போல வெளிறிப்போயிருந்தது.

"டேய்! காமெடி வேண்டாமா?"

"இதுக்கு மேலே என்னடா காமெடி?" கண்ணப்பன் முகத்தில் பார்த்திபனிடம் அகப்பட்ட வடிவேலுவைப் போல விரக்தி தொனித்தது. "உலக வரலாற்றிலேயே முதல் முறையா ஒரு லவ் ஸ்டோரியைப் பார்த்து ஜனங்களெல்லாம் வயிறு குலுங்கச் சிரிக்கப்போறாங்கடா!"

"அது சரி! காமெடி தனி பிட்டா பின்னாடி கூட சேர்த்துக்கலாம்."

"ஆமாண்டா! கதை சொன்னது போதும். ரூமுக்குப் போயிடலாமாடா? என்னமோ தெரியலே! நீ கதை சொன்னதைக் கேட்டதுலேருந்து கடுக்காய் சாப்பிட்டது மாதிரி குடலுக்குள்ளே கொடக்கு மொடக்குன்னு சத்தம் கேட்குதுடா!"

"மச்சி! லவ் ஸ்டோரின்னா அப்பா, அம்மா வேண்டாமா?" நான் விடுவதாயில்லை.

"உன்னோட லவ் ஸ்டோரிக்கு லவ்வே வேண்டாமேடா!"

"இப்படியெல்லாம் வெறுத்துப்போய்ப் பேசாதே மச்சி! இந்தக் கதையை மட்டும் படமா எடுத்தேன்னு வையி, இந்த உலகமே உன்னைப் பத்திப் பேசும் தெரியுமா?"

"ஓ! ரொம்ப நல்லாத் தெரியும்! அதுக்கப்புறம் என்னாலே வெளியே தெருவிலே நடமாடவே முடியாதுன்னு இப்பவே புரிஞ்சுக்கிட்டேன்."

"இதோ பாரு! ஹீரோ,ஹீரோயின்,வில்லன்னு மொத்தம் மூணு குடும்பம் இருக்குதில்லையா? அட் லீஸ்ட் ஒரு அப்பாவையாவது சேர்த்துக்கலாண்டா!"

"என்னது, மூணு குடும்பத்துக்கும் ஒரு அப்பாவா? அவ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்!!"

"அவசரப்படாதே! மூணு குடும்பத்துக்கும் தலா ஒரு அப்பா!"

"டேய்! ஏண்டா இப்படி இம்சை பண்றே?"

"என்னடா நீ? அப்பா-அம்மா கேரக்டர் இருந்தாத் தானே நீ கேட்கிறா மாதிரி ரெண்டு பேரு சாக முடியும்?"

கண்ணப்பன் பொறுமையிழந்து உறுமினான்.

"டேய்! போதும் நிறுத்துடா! கடைசியிலே சாகப்போற ரெண்டு பேர் யாருன்னு எனக்குத் தெரியுண்டா!"

"யாரு?" என்று நான் குழம்பியபடி கேட்டேன்.

"உன்னைக் கொலை பண்ணிட்டு நானும் தற்கொலை பண்ணிக்குவேன்."

அதற்கு மறுநாள் பொள்ளாச்சிக்குப் பொடிநடையாகவே போனவன் அதன்பிறகு சென்னை திரும்பவேயில்லை. ஆனால் ’47 - பேருந்தில் காதல்’ என்ற கதையை நான் முழுமையாக்கி, எவனாவது இளிச்சவாயன் தயாரிப்பாளராகக் கிடைத்தால் அவருக்குச் சொல்லி ஒரு காதல் காவியமாக உருவாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு காத்திருக்கிறேன்.

இன்னொரு தடவை கதை கேட்கறீங்களா...?

பி.கு (அ) நற்செய்தி: இந்தத் தொடர்பதிவைத் தொடர நினைப்பவர்கள் பாண்டிபஜாரில் 12B பிடிக்க நினைப்பவர்களைப் போல அதிகமாக இருப்பதால், யார் வேண்டுமானாலும் ஃபுட்போர்டில் தொங்கலாம் என்று அறிவிக்கப்படுகிறது.